Ik merk aan mijzelf dat ik de laatste tijd wat negatief ben. De blogs die ik schrijf gaan vooral over de dingen die ik zwaar vind en ik betrap mijzelf steeds vaker op zuchten en steunen als ik thuis ben. De reden is logisch, een groot deel van de tijd die ik thuis ben, zit ik alleen met de kinderen. Sinds Bart zijn eigen sportschool heeft, naast zijn baan op school, valt er veel op mijn schouders. De was, huishouden, elke avond 3 kinderen naar bed brengen, alles opruimen, vaak koken (dankzij een Paleo dieet), karate brengen/halen/kijken, …
Het is mij soms wat veel, en vooral omdat Kit haar kont tegen de krib gooit, weet ik het af en toe niet meer. Ik vind het moeilijk om mijn eigen opvoed skills toe te passen op Kit. Waar Dex na 2 keer op reageert is voor Kit een lachertje. Ze vind het heerlijk om overal tegen in te gaan en lacht mij vaak midden in mijn gezicht uit. Ik voel ook aan mijzelf dat ik slap op treedt en weet niet hoe ik ‘r moet bereiken. Bij de jongens sta ik stevig in mijn schoenen en druk ik elke poging tot niet luisteren de kop in.
Het slaaptekort en de stress die ik heb dragen ook niet echt bij aan mijn zelfvertrouwen. Maar vandaag besefte ik ineens dat ik er zelf voor zorg dat Kit een loopje met mij neemt. Ik zag dat ze in haar broek had geplast en ze wilde gaan steppen. Ik zei dat ze naar de wc moest en een schone broek moest krijgen. Als antwoord kreeg ik “Nee!” en ik werd op zij geduwd. Ik had er geen puf meer voor en wilde naar mijn koffie terug gaan. En toen hoorde ik mijn moeder zeggen: “En nu aanpakken..” Ze zei het niet hard maar het kwam wel binnen. Mijn moeder had helemaal gelijk! Het was niet nieuw voor me, Bart heeft het ook al vaker gezegd. Ik kan te lief zijn en heb de neiging om te rennen en vliegen zodra iemand iets wil hebben. Dit gaat al een stuk beter, maar doorpakken als ik streng voor Kit moet zijn, dat vind ik lastig.
Zodra ik mijn punt wil maken bij Kit, wordt ik blanco. Mijn woorden verdwijnen in mijn hoofd en ik raak de draad kwijt. Ik wil haar niet over-vragen maar verwacht wel dingen van d’r. Vervolgens ben ik niet duidelijk en ze weet door gek te doen mijn zwakke plek te raken, namelijk dat ik moet lachen als ik iets moeilijk vind. Dan maar de humor er van in zien, maar dat werkt dus eigenlijk niet.
Dus vanmiddag ben ik begonnen met streng aan te pakken. Met gevolg dat Kit einde van de middag compleet verdrietig een kwartier op mijn schoot heeft zitten huilen. Dex had aan haar haren getrokken, en al haar verdriet van de afgelopen jaren leek er uit te komen. Toen ik haar na het eten onder de douche had gezet en goed had uitgelegd dat als de badkamer weer blank kwam te staan het douchen klaar was, kreeg ik een “oké mam”. En zelfs het half uur daarna deed Kit een aantal keer iets wat ik vroeg… Zou ik het dan toch kunnen?