Rustig..

Terwijl we met zijn allen de auto uit stappen voel ik Kit haar hand in die van mij.
“Ga even opzij mop, dan kan ik de deur dicht doen.”
Kit gaat opzij en loopt daarna lief kletsend, hand in hand met mij naar huis.

Het lijkt iets heel normaals – maar voor ons is dit zeldzaam. Normaal wordt er minstens één broer weg geduwd. En op het moment dat ik de autodeur dicht wil doen wordt er meestal een hand tussen gestoken. Plus, zodra we naar huis lopen, neemt Kit vaak de benen. Wat betekent dat ik al onze spullen op het fietspad bij ons huis moet neerleggen zodat ik Kit kan inhalen. Om haar dan heel pedagogisch mee naar huis te sleuren.

Het gaat de laatste weken zo rustig en onder controle dat ik al weer bijna was vergeten hoe het eerder ging. Komt het omdat het vakantie is en er dus minder van Kit gevraagd wordt? Of zou onze opvoeding eindelijk aan slaan?

rustigOm hier achter te komen besloten Bart en ik naar de bouwmarkt te gaan. Dé plek voor Kit (en Dex) om helemaal los te gaan. Op een of andere manier worden zij daar zo getriggerd dat ze er van alles uithalen. Heel pedagogisch beloofden we ieder een ijsje als ze zich goed zouden gedragen. Bij binnenkomst bleek die belofte al door iedereen vergeten te zijn. Dex haalde alle kleurstaaltjes van de muur en werd boos dat we niet zijn kleur blauw (oranje, roze, geel en bruin) kozen. Kit was al snel weg en die vond ik drie paden verder op bij de wc’s. Ik was gelukkig net op tijd om haar broek weer op te hijsen, zij wilde namelijk “poepen!!” op de showroom toiletpotten.
Ondertussen probeerde Bink vanaf het wagentje karate sprongen te doen, zodat deze met volle snelheid richting een stapel verfblikken schoot.

We spraken ze nog eens stevig toe en zeiden dat ze echt alleen een ijsje kregen als er niets stuk zou gaan en iedereen bij ons zou blijven.

Na een half uur liepen we met blije kinderen de bouwmarkt uit, op naar de ijsboer! Of iedereen zich goed gedragen had? Geen idee, wij hebben stiekem de andere kant opgekeken. En ik hou mijzelf voor dat onze opvoeding écht wel aanslaat.

 

 

Handen in het haar..

Ik merk aan mijzelf dat ik de laatste tijd wat negatief ben. De blogs die ik schrijf gaan vooral over de dingen die ik zwaar vind en ik betrap mijzelf steeds vaker op zuchten en steunen als ik thuis ben. De reden is logisch, een groot deel van de tijd die ik thuis ben, zit ik alleen met de kinderen. Sinds Bart zijn eigen sportschool heeft, naast zijn baan op school, valt er veel op mijn schouders. De was, huishouden, elke avond 3 kinderen naar bed brengen, alles opruimen, vaak koken (dankzij een Paleo dieet), karate brengen/halen/kijken, …

Het is mij soms wat veel, en vooral omdat Kit haar kont tegen de krib gooit, weet ik het af en toe niet meer. Lees verder

“Mama, ikke wat lekkers?”

Kit gaat steeds beter praten en dat weet ze zelf ook. Ze begint net zo een ouwehoer als haar broers te worden. Alleen de meeste van haar vragen gaan over eten. Vooral als ze met de Ipad op schoot zit, blijft ze vragen om een appel, wafel, koekje, broodje, yoki, appelperzik, enzovoort.

Of ze daar op dat moment echt trek in heeft of dat het een geautomatiseerde opmerking is, daar ben ik nog niet over uit. Er gaat namelijk veel in dat koppie rond, ze weet het allemaal wel, maar het komt er niet makkelijk uit.Mama ikke wat lekkers

Zo ga ik volgens Kit, als ik naar mijn werk ga, naar ZaanForce (sportschool van papa), gewoon omdat Kit dat ook altijd bij papa zegt. Maar laatst kwam het hele verhaal er uit dat ik naar de zaak ging, en iedereen die daar ook zit werd opgenoemd. Eindelijk was het goede laatje in haar hoofd open gegaan.

Daarom denk ik ook dat ze zo vaak piemel zegt. Naast dat het een woord is dat niet mag, is het ook een woord dat makkelijk te zeggen is. Dus als ze van alles wilt vertellen maar al die laatjes gaan maar niet open, dan maar gewoon piemel zeggen. Is nog lachen ook. Ik denk zelf dat het zo een beetje in haar hoofd gaat.

Het is wel erg gezellig om zo met Kit te kunnen kletsen al merk ik dat niet iedereen haar even goed begrijpt. Onze gesprekken bestaan voornamelijk uit dat ik iets vraag,- Kit geeft hier antwoord op. Ik herhaal antwoord met de juiste uitspraak en dan eventueel wat uitbreiding. Vervolgens probeert Kit dit weer te herhalen en herhaal ik haar weer.
Voor een buitenstaander denk ik wel erg omslachtig aan te horen.

Soms begrijpt Kit, als het een woord is dat een beetje nieuw voor haar is, weer niet wat ik zeg. Maar daar heeft ze een goede oplossing voor. Dan geeft ze namelijk als antwoord:
“Isda?? Isse da Engels..??”

Moet!

Kit heeft een nieuw stopwoordje. Als ik tegen haar zeg dat iets niet mag krijg ik nu steevast als antwoord: “Moet!”
Dat houdt dus in dat er vooral klei in haar oren gestopt MOET worden. Ze met het omkleedkussen de trap af MOET glijden. En natuurlijk ook piemel MOET zeggen… IMG_1704.JPG

Ik vind het heel leuk en het laat ook juist haar persoonlijkheid zien. Want als Kit iets gedaan wilt hebben dan houdt ze daar in vol. Het is een doorzettertje en het moet (!) lukken. Het praten neemt de laatste tijd grote sprongen en de verhalen komen ook steeds meer. Ze raakt nog wel eens de draad kwijt en dan kan ze ook goed zeggen: “Ik weet het niet meer..”

Gelukkig. weet ze dan gauw genoeg weer iets te zeggen waar ze altijd op komt zoals “papa is lief!”

ZINdelijk

We zijn al een tijdje bezig om Kit zindelijk te krijgen, maar echt makkelijk gaat het niet. We waren al gewaarschuwd, maar het kost toch wat meer energie dan je van te voren kan bedenken.
We volgen nu een therapie die Kit spelenderwijs leert dat ze naar de wc gaat als ze dit voelt. Stiekem hoop je dan toch op een wonder dat Kit binnen twee weken compleet zindelijk is, zonder ook maar enige inspanning van ons. Helaas blijkt de praktijk een stuk minder rooskleurig en wordt er van ons verwacht dat wij ons hier ook op storten. En dat betekent dus dat wij Kit op gezette tijden op de wc moeten zetten en haar heel enthousiast belonen als het een keer is gelukt.

ZINdelijk Mooi gezegd, en we zijn het ook echt van plan. Maar wat is dit moeilijk zeg. Enthousiast doen niet hoor, dat is toch wel één van mijn kwaliteiten kan ik over mijzelf zeggen. Maar die gezette tijden blijken bij ons thuis gewoon niet te werken. Het gaat al iets beter en door school komt er ook steeds meer ritme in, maar het duurt allemaal zo lang. En soms heb ik er gewoon geen zin in of lukt het niet.

Het is ook zo jammer dat het wc-bezoek met zoveel meer gepaard gaat. Ten eerste vind Kit het zelf geen goed plan. Dus als je het dan al een kwartier vriendelijk vraagt: eindig je toch ineens door haar aan armen mee te trekken naar de wc. Kit dweilt over de grond onder luid gelach, want dat vind ze dan wel weer grappig. Vervolgens gaat ze keurig op de wc zitten en probeert ze te plassen. Dan hoor je een “oeps” en heeft ze weer voordat je het door hebt de halve rol wc-papier over de grond uitgerold. Als ze dan klaar is vind ze het een heel goed idee om de grond schoon te maken met de wc-borstel. Heb je die uit haar handen weten te halen, rent ze in haar blote billen de kamer in, hard “poepie” roepend om haar blote billen te laten zien, net aan diegene die Bink dan mee naar huis heeft genomen. Daarna wil ze haar kleren niet aan en loopt ze blootbils rond om vervolgens per ongeluk op de stoel of grond te plassen. Want plassen op de wc betekent voor Kit 2 seconden plassen om daarna meteen te stoppen.

En als laatste variant vind ze het leuk om de wc deur op slot te doen. Het enige voordeel daarvan is dat wij dan even vijf minuten rust hebben…