Rustig..

Terwijl we met zijn allen de auto uit stappen voel ik Kit haar hand in die van mij.
“Ga even opzij mop, dan kan ik de deur dicht doen.”
Kit gaat opzij en loopt daarna lief kletsend, hand in hand met mij naar huis.

Het lijkt iets heel normaals – maar voor ons is dit zeldzaam. Normaal wordt er minstens één broer weg geduwd. En op het moment dat ik de autodeur dicht wil doen wordt er meestal een hand tussen gestoken. Plus, zodra we naar huis lopen, neemt Kit vaak de benen. Wat betekent dat ik al onze spullen op het fietspad bij ons huis moet neerleggen zodat ik Kit kan inhalen. Om haar dan heel pedagogisch mee naar huis te sleuren.

Het gaat de laatste weken zo rustig en onder controle dat ik al weer bijna was vergeten hoe het eerder ging. Komt het omdat het vakantie is en er dus minder van Kit gevraagd wordt? Of zou onze opvoeding eindelijk aan slaan?

rustigOm hier achter te komen besloten Bart en ik naar de bouwmarkt te gaan. Dé plek voor Kit (en Dex) om helemaal los te gaan. Op een of andere manier worden zij daar zo getriggerd dat ze er van alles uithalen. Heel pedagogisch beloofden we ieder een ijsje als ze zich goed zouden gedragen. Bij binnenkomst bleek die belofte al door iedereen vergeten te zijn. Dex haalde alle kleurstaaltjes van de muur en werd boos dat we niet zijn kleur blauw (oranje, roze, geel en bruin) kozen. Kit was al snel weg en die vond ik drie paden verder op bij de wc’s. Ik was gelukkig net op tijd om haar broek weer op te hijsen, zij wilde namelijk “poepen!!” op de showroom toiletpotten.
Ondertussen probeerde Bink vanaf het wagentje karate sprongen te doen, zodat deze met volle snelheid richting een stapel verfblikken schoot.

We spraken ze nog eens stevig toe en zeiden dat ze echt alleen een ijsje kregen als er niets stuk zou gaan en iedereen bij ons zou blijven.

Na een half uur liepen we met blije kinderen de bouwmarkt uit, op naar de ijsboer! Of iedereen zich goed gedragen had? Geen idee, wij hebben stiekem de andere kant opgekeken. En ik hou mijzelf voor dat onze opvoeding écht wel aanslaat.

 

 

Puppytraining

Ik ben de ‘Dog Whisperer’ aan het kijken en zie hoe César Millán een nerveus en bijtende hond traint tot een stabiele en lieve hond. Het blijkt dat de baas van de hond zo een negatieve energie uitstraalt naar de hond, dat die niets anders kan doen dan zo reageren.puppytraining

Opeens besef ik dat dit ook zo werkt met kinderen, zij kijken naar hun ouders en proberen te peilen hoe de situatie er voor staat. De één is daar waarschijnlijk gevoeliger voor dan de ander. Lees verder

Meisje in de stad

Ik loop in de stad en kom een moeder met haar dochter tegen. Ze zijn samen aan het winkelen. Toen Kit net geboren was, kon ik heel verdrietig worden als ik dit soort moeder-dochter momenten zag. Ik dacht toen namelijk dat ik dit nooit met ons nieuwe dochtertje zou kunnen doen. Het schrikbeeld van een downtje met piekhaar en slecht praten zorgde hiervoor. Lees verder

Handen in het haar..

Ik merk aan mijzelf dat ik de laatste tijd wat negatief ben. De blogs die ik schrijf gaan vooral over de dingen die ik zwaar vind en ik betrap mijzelf steeds vaker op zuchten en steunen als ik thuis ben. De reden is logisch, een groot deel van de tijd die ik thuis ben, zit ik alleen met de kinderen. Sinds Bart zijn eigen sportschool heeft, naast zijn baan op school, valt er veel op mijn schouders. De was, huishouden, elke avond 3 kinderen naar bed brengen, alles opruimen, vaak koken (dankzij een Paleo dieet), karate brengen/halen/kijken, …

Het is mij soms wat veel, en vooral omdat Kit haar kont tegen de krib gooit, weet ik het af en toe niet meer. Lees verder

Papa ZaanForce

“Papa toe…”
“Papa is werken mop, papa is naar…”
ZaanForce!”
“En als hij thuis is komt hij je…?”
“Kussie geven! Joepie!!”

Dit gesprek heb ik sinds een paar weken elke avond met Kit. Tijdens het avondeten gaat Bart weg om naar zijn nieuwe sportschool te gaan. Kit is daar nu bijna aan gewend, maar moet het wel nog elke keer uitleggen. Bracht ik haar eerst nog vaak huilend naar bed, de afgelopen week hoef ik dit alleen maar voordat ze naar bed gaat te zeggen. Soms nog even bij het instoppen, maar dat is het dan wel weer.

Het was bijna het enige waar ik tegen op zag toen Bart besloot naast zijn baan een sportschool te openen. De lange uren, avonden en in het weekend, het huishouden en het zorgen voor Bink, Kit en Dex “in mijn eentje” – dat ging mij wel lukken. Maar het intense verdriet en verwarring van Kit als ik in plaats van Bart, ‘r naar bed breng, dat vond ik heel moeilijk.

Maar vanaf dag 1 ging het eigenlijk heel goed. Ik legde uit wat er aan de hand was en probeerde haar ruimte te geven om een beetje verdrietig te zijn.
Niet te veel want Kit is soms een dramatisch talentje, inclusief het met tranende ogen in de spiegel kijkend.

Langzaamaan begint ze er aan te wennen zolang ik maar haar mantra op noem waar papa is en haar echt een kusje komt geven…..

Kit heeft veel tijd nodig om aan nieuwe dingen te wennen, maar ze pakt het heel goed op. Zolang ik er maar een nieuw ritueel in gooi, waar ze zich aan vast kan houden.

En het leuke is dat papa nu een sportschool heeft waar ze met zijn allen lekker kunnen spelen en rondrennen!!

IMG_1922.JPG