Ik ben de ‘Dog Whisperer’ aan het kijken en zie hoe César Millán een nerveus en bijtende hond traint tot een stabiele en lieve hond. Het blijkt dat de baas van de hond zo een negatieve energie uitstraalt naar de hond, dat die niets anders kan doen dan zo reageren.

Opeens besef ik dat dit ook zo werkt met kinderen, zij kijken naar hun ouders en proberen te peilen hoe de situatie er voor staat. De één is daar waarschijnlijk gevoeliger voor dan de ander.

Misschien een beetje gek om het opvoeden van een kind te vergelijken met die van een hond, maar ik zie overeenkomsten. Het is belangrijk om consequent en duidelijk te zijn. En daarnaast krijg je terug wat je uitstraalt en geeft. Als ik zelf niet helemaal lekker in mijn vel zit en teveel hooi op mijn vork neem, fluit Kit mij dus terug. Juist op zulke momenten wilt ze (nog) meer op schoot zitten en vraagt ze heel veel aandacht. Ik heb dat niet altijd door en ben dan juist geneigd nog harder door te gaan. Want er moet altijd zoveel gebeuren. Dus nee, dan kunnen we niet even samen een broodje smeren, want ik heb zelf nog niks gegeten en ik moet nog 4 broodjes smeren.

Dus de keren dat ik Kit even alleen liet onder de douche om snel de was in wasmachine te gooien en zij dit een goed moment vond om de ramenwisser in de wc te gooien en door te trekken – misschien was dat wel een teken dat ik bij haar moest blijven. Dat ze het misschien wel gezellig vond als ik even meer tijd voor haar nam door er bij te gaan zitten.

Ik vind het lastig om rustig aan te doen op momenten dat ik het juist zo druk heb. Maar ik zou nu toch onderhand wel moeten weten dat het dan juist belangrijk is. Dus misschien moet ik eens het momentje nemen om met iemand een boekje te lezen. Of voor de 124ste keer ‘Papagaaitje leef je nog’ te doen.

Dus toen César Millán vertelde dat een hond jouw energie voelt en dit op zijn beurt aan jou gaat laten zien – kreeg ik ineens een ingeving. Als ik half gestrest in de auto wil springen omdat we ons moeten haasten om Bink naar karate te brengen en Kit blijft op de grond zitten. Dan doet ze dit omdat ze mij duidelijk wil maken “Mam, doe ff rustig aan..” Niet om mij dwars te zitten.

Het hoeft niet waar te zijn, maar het voelt een stuk positiever dan te denken dat een kind je expres dwars wilt zitten…