Harde woorden

“…en natuurlijk doe je de test om te kijken of het kindje geen syndroom van Down heeft.”

En daar is het dan, de opmerking die zomaar even keihard binnen komt. Ik lees een blog van een mama op internet, ik kwam er zomaar, via wat klikken terecht. Het sprak mij niet eens aan, maar mijn oog viel direct op het woord Down. Een soort Downradar denk ik – zo herkennen wij Down ouders een Down kindje van honderd meter afstand. En zo pikken we ook alles op in teksten waar het over Down gaat.

De laatste weken lees ik van alles op internet over Down. Er worden “dankzij” de NIP-test bijna geen Downkindjes meer geboren in Denemarken. En er loopt een prachtig meisje met Down een modeshow bij de New York Fashion week. Tegenstrijdige berichten die passen bij mijn tegenstrijdige gevoelens. Zoals ik al eerder schreef ben ik zeker voor vrije keuze, maar dat haalt niet weg dat ik soms van schrik van de hardheid die bepaalde berichten met zich mee dragen.

vivaAfgelopen zaterdag was ik met Bink, Kit en Dex in de Bruna. Iedereen mocht een boekje uitzoeken en zelf stond ik wat bij de tijdschriften te kijken. Mijn oog viel direct op de Viva -mijn Down-radar leidde mij naar een tekst op de cover “Was het maar een miskraam” en daaronder “Wij zagen een Downkindje niet zitten”.

Daar sta je dan, met je drie kinderen in een winkel. Ik kijk naar Kit en zie haar druk in de weer met het winkelmandje. Er verdwijnt een Bobo en Linda in, onderop ligt een kalender en adressenboekje die ze er eerder in heeft gestopt. Ik weet dat ik straks bij de kassa van alles terug moet brengen en dat ze waarschijnlijk alle losse dingen van de balie weet te trekken. Ik weet dat ze op het moment dat ik mijn pinpas in het apparaat steek, zij dit het perfecte moment vindt om de winkel uit te rennen.

Maar ik weet ook dat Kit tegen iedereen in de winkel “hallo!” zegt en haar broer een dikke knuffel geeft omdat hij haar weer mee terug naar de winkel neemt. Ik weet ook dat dit een meisje is, die samen met haar broers, heerlijk kan spelen en de slappe lach kan hebben. Ik weet ook dat dit een meisje is die onwijs veel lol in het leven heeft en zelfs onbekenden laat lachen als ze weer eens gek doet in een winkel.

De rest van de dag voel ik mij verdrietig en vreemd. Ben zo trots op ons meisje en zou niet weten wat we zonder haar moeten. Ik vind het bizar dat mensen denken dat het hebben van een kindje met Down (of welke andere handicap dan ook), het einde van de wereld is. Waarom laat je een kindje weghalen omdat het misschien niet perfect is. Wat doe je dan als het kindje later gehandicapt raakt of misschien in de puberteit compleet losgeslagen raakt?

Maar goed, ik ben mij er ook heel bewust van dat wij nu makkelijk praten hebben. En dat als je een keuze hebt of wilt maken dit ontzettend moeilijk en verdrietig is. En ik wil zeker ook geen oordeel over iemand hebben. Maar als ik zulke teksten tegenkom voelt het soms wel als een oordeel, dat Down een slecht iets is. En ik hoop toch echt dat wij kunnen laten zien dat dit niet zo is.

“We rock this extra chromosome!!”

p.s. Ik heb de Viva verder niet gelezen, dus ik heb geen idee wat er verder in het artikel stond. Ik kon het niet kopen….

 

 

 

Rustig..

Terwijl we met zijn allen de auto uit stappen voel ik Kit haar hand in die van mij.
“Ga even opzij mop, dan kan ik de deur dicht doen.”
Kit gaat opzij en loopt daarna lief kletsend, hand in hand met mij naar huis.

Het lijkt iets heel normaals – maar voor ons is dit zeldzaam. Normaal wordt er minstens één broer weg geduwd. En op het moment dat ik de autodeur dicht wil doen wordt er meestal een hand tussen gestoken. Plus, zodra we naar huis lopen, neemt Kit vaak de benen. Wat betekent dat ik al onze spullen op het fietspad bij ons huis moet neerleggen zodat ik Kit kan inhalen. Om haar dan heel pedagogisch mee naar huis te sleuren.

Het gaat de laatste weken zo rustig en onder controle dat ik al weer bijna was vergeten hoe het eerder ging. Komt het omdat het vakantie is en er dus minder van Kit gevraagd wordt? Of zou onze opvoeding eindelijk aan slaan?

rustigOm hier achter te komen besloten Bart en ik naar de bouwmarkt te gaan. Dé plek voor Kit (en Dex) om helemaal los te gaan. Op een of andere manier worden zij daar zo getriggerd dat ze er van alles uithalen. Heel pedagogisch beloofden we ieder een ijsje als ze zich goed zouden gedragen. Bij binnenkomst bleek die belofte al door iedereen vergeten te zijn. Dex haalde alle kleurstaaltjes van de muur en werd boos dat we niet zijn kleur blauw (oranje, roze, geel en bruin) kozen. Kit was al snel weg en die vond ik drie paden verder op bij de wc’s. Ik was gelukkig net op tijd om haar broek weer op te hijsen, zij wilde namelijk “poepen!!” op de showroom toiletpotten.
Ondertussen probeerde Bink vanaf het wagentje karate sprongen te doen, zodat deze met volle snelheid richting een stapel verfblikken schoot.

We spraken ze nog eens stevig toe en zeiden dat ze echt alleen een ijsje kregen als er niets stuk zou gaan en iedereen bij ons zou blijven.

Na een half uur liepen we met blije kinderen de bouwmarkt uit, op naar de ijsboer! Of iedereen zich goed gedragen had? Geen idee, wij hebben stiekem de andere kant opgekeken. En ik hou mijzelf voor dat onze opvoeding écht wel aanslaat.

 

 

Zingen!

“Otje!! Humnahum is Tos!..”IMG_1823

Kit heeft na Dolfje Weerwolfje, Kikkerdril en Bennie Stout een nieuwe obsessie. Namelijk de DVD van Otje!

De afgelopen twee weken kwam ze steeds uit school met de vraag “Otje kijken?”. De rest van de middag bleef ze dan op haar manier een liedje over Otje zingen. Druk op haar neus duwend, dat hoorde blijkbaar bij dit liedje. Ik ken het verhaal alleen als boek, maar dit was blijkbaar iets wat je kon kijken. Want elke keer kwam toch weer de vraag, “Otje kijken?”.  Lees verder

Puppytraining

Ik ben de ‘Dog Whisperer’ aan het kijken en zie hoe César Millán een nerveus en bijtende hond traint tot een stabiele en lieve hond. Het blijkt dat de baas van de hond zo een negatieve energie uitstraalt naar de hond, dat die niets anders kan doen dan zo reageren.puppytraining

Opeens besef ik dat dit ook zo werkt met kinderen, zij kijken naar hun ouders en proberen te peilen hoe de situatie er voor staat. De één is daar waarschijnlijk gevoeliger voor dan de ander. Lees verder

Handen in het haar..

Ik merk aan mijzelf dat ik de laatste tijd wat negatief ben. De blogs die ik schrijf gaan vooral over de dingen die ik zwaar vind en ik betrap mijzelf steeds vaker op zuchten en steunen als ik thuis ben. De reden is logisch, een groot deel van de tijd die ik thuis ben, zit ik alleen met de kinderen. Sinds Bart zijn eigen sportschool heeft, naast zijn baan op school, valt er veel op mijn schouders. De was, huishouden, elke avond 3 kinderen naar bed brengen, alles opruimen, vaak koken (dankzij een Paleo dieet), karate brengen/halen/kijken, …

Het is mij soms wat veel, en vooral omdat Kit haar kont tegen de krib gooit, weet ik het af en toe niet meer. Lees verder