Ongeveer een jaar geleden begon ik met brieven schrijven aan het kleine meisje in mijn buik. Om haar echte naam te verbergen noemden we haar Zusje. En zo ging het ook in die brieven, ‘Lieve Zusje’. Eens in de paar dagen schreef ik weer een stukje over hoeveel zin we in haar komst hadden en dat Bink al liedjes stond te zingen bij haar bedje. Verder dachten we natuurlijk vaak genoeg over hoe ze eruit zou zien. Bink was al een en al Hollands glorie, dus Zus zou dat ook zeker worden. Ik zag een klein blond meisje voor me die omstreeks deze tijd lekker in het zwembad zou zitten en bezig zou zijn met proberen te staan. (je houdt toch altijd het schema aan die je al kent en dat was met Bink ook het geval). En ik had er zo een zin in. Een vreselijke bevalling en eerste dagen met Bink gehad (Apgar score van 2, blauwgrijs slap op de wereld, niet weten wat zuurstoftekort met hem had gedaan). Nu zou alles anders gaan!!

17 september hadden we een afspraak met de gynaecoloog voor een echo om te kijken hoe groot Zus zou zijn. Bink was namelijk behoorlijk groot, en dat is toen volledig verkeerd ingeschat. Dat wilden ze nu niet. Bij deze echo kwamen ze er achter dat Zus in stuit lag, volledig verkeerd om. Terwijl de verloskundige al een aantal weken zei dat ze goed om lag, volledig ingedaald! Wij erg lachen en verrast. Alles liep toen anders dan we hadden gedacht, vonden we. Er is toen geprobeerd Zus te draaien. Pijnlijke bedoening, maar ja, ik vond: ‘Dan heb ik dat ook eens meegemaakt!’. Zus haar hart was behoorlijk in de war van de draaipoging en ik moest een tijdje blijven liggen omdat ze dat goed in de gaten moesten houden. Ik ben daarna best een paar dagen bang geweest dat er wat met Zus zou zijn, ook doordat haar hartje zo moest werken na de draaipoging. Gek hè, het arme kind had al een slecht hart en dan worden er zulke dingen met je gedaan! Maar dat wisten we natuurlijk niet…

Toen een keizersnee gepland… 8 oktober zou het worden. Paar dagen ervoor liep ik nog op de verjaardag van mijn schoonmoeder. Ik vond al dat alles anders liep dan we in ons hoofd hadden. En op dat moment vond ik het wel grappig! Ik zei nog: ‘Zal je zien dat het een jongetje wordt!’. En tegen iemand anders zeik nog:”ik ga alles hetzelfde doen als met Bink qua opvoeding”.

En nog liep iets anders, Zus kwam zelf ’s nachts! Behoorlijk snel.. gelukkig hadden we ietwat overdreven aan de telefoon toen we belden dat de weeën waren begonnen want op het moment dat ik de verloskamer inliep wilde Zus er al uit. En dat mocht echt niet, want ze lag er heel ongunstig voor. Uiteindelijk kon ik eindelijk naar de operatiekamer en kreeg ik na de ruggenprik weer praatjes. En toen werd Kit geboren.. Ik kreeg haar te zien en ik weet nog dat ik dacht: ‘owh, je ziet er anders uit! Je lijkt op oma de Goede’. En ze had Bart haar oogjes, dat vond ik wel schattig. Maar ze vertelde ons dat ze een open gehemelte had, ze moest geopereerd worden. Niets ernstigs, kleine operatie, niets aan de hand!
Ik ben toen uiteindelijk naar de Intensive Care gereden en Bart werd meegenomen door de Gynaecoloog. Ze heeft iets gezegd van: “je ziet het zeker al?”. Maar Bart zag niets, alle pasgeboren kindjes zien er wat vreemd uit.

Bart heeft vervolgens een paar uur zijn mond moeten houden tegen mij, het ging niet zo lekker met me vonden de dokters. Hij had ondertussen wel zijn moeder gebeld omdat je met zoiets niet in je eentje kan blijven lopen. Toen ik hoorde dat hij zijn moeder had gesproken (ik wist natuurlijk niet de echte reden waarom hij dat nou had gedaan) belde ik direct de mijne. En ik vertelde dat Kit was geboren, alles goed was, alleen een hoog gehemelte. In de uren erna zat Bart naast me helemaal gesloopt. En net dat hij even weg was kwam de kinderarts naar mijn bed. En ze wilde wachten op Bart… Ik vond ze zo serieus kijken dus probeerde weer de beste grappen te maken (en ik kan je zeggen, op morfine ben ik niet op mijn best!) En toen vertelde ze het. Onze Kit heeft Down, mijn Kit heeft Down. Dit meisje, wat 9 maanden in mijn buik had gezeten ‘mankeerde’ iets en was niet het meisje waar ik over had gefantaseerd. Ik had haar alleen nog maar ondersteboven gezien (ik lag en ze werd boven me gehouden) dus wilde direct naar haar toe. Ik wilde haar vast houden, beschermen, zeggen dat het niet zo is. Je hebt geen Down, je ziet er gewoon wat rottig uit. Kan gebeuren, je wilt niet weten hoe Bink er uit zag. En ze zag er ook echt anders uit…. Ze lag daar op de Neonatologie (dag dames, jullie kennen we nog wel!) met zuurstof en ze had het zwaar. Ze had donker haar wat recht omhoog stond, en nee, ze was niet het mooiste meisje van het bal. Maar ze was wel van ons en ze was zo kwetsbaar.

En toen is de tijd begonnen dat wij afscheid moesten nemen van Zusje. En dat was moeilijk, maar het mooie is dat wij er wel een Kit voor hebben gekregen. En nu 10 maanden later… als ik de brieven lees die ik haar heb geschreven zie ik dat er eigenlijk niet veel veranderd is. Het afgelopen jaar is een achtbaan geweest en af en toe ging het echt keihard! En we zijn behoorlijk bang geweest… En soms dacht ik dat ons hele leven volledig omgegooid was. Maar nu zie ik dat we gewoon weer op ons eigen plekje terug zijn. We zijn nog steeds Bart en Maaike en Bink en Kit.

En in de afgelopen tijd heb ik onze familie, vrienden en kennissen en ‘onbekenden’ goed leren kennen. Want wat is iedereen ongelooflijk lief geweest. Zo betrokken, geïnteresseerd en lief, dat heeft mij (ons) echt zo geholpen. Echt helemaal super!

Nog minder dan 2 maanden en dan wordt Kit 1 jaar. Ben druk hieperdepiep aan het oefenen met ‘r, maar ze vind mijn handen veel te leuk. Krijg dus niets omhoog bij d’r, nou ja, dan doen we het samen! En Bink doet het wel voor….

Grappig dat als je een kindje met het syndroom van Down krijgt, je als ouder het syndroom van Up & Down gratis en voor niets erbij krijgt.

Alles gaat goed en het volgende moment voel je je weer zo onbestemd. Moeheid en drukte draagt hier ook altijd wel aan bij. Maar ook denk ik dat elke ouder van jonge kinderen hier over mee kan praten. En ik kan het natuurlijk altijd op Kit haar Down gooien. Gister met Kit naar het ziekenhuis geweest. Hadden een heerlijk druk weekend gehad! Vrijdagavond een verassingsvrijgezellenfeestje gehad (dankzij Bassie en Miriam!!) met heel veel lieve vrienden. Supergezellig! Zaterdag met een onwijze kater boodschappen doen voor de verjaardag van Bink die zondag werd gevierd. 3 jaar!! Dus had de maandag ingepland om mijn huis weer op orde te krijgen en zelf ff lekker met een boek in de tuin. Maar goed, Kit bleef maar zo verkouden en benauwd. En aangezien Bart en ik donderdag gaan trouwen (joehoe!!) wilde ik toch dat Kit niet nog benauwder zou worden en donderdag lamlendig zou doorbrengen. Dus toen de dokter maar gebeld en we mochten direct komen.

Weer alles de auto in sjouwen terwijl ik zooooooo moe was en alleen maar drollig voor me uit wilde staren. (en alles opgeruimd hebben zodat ik dinsdag de hele dag had om achterstallig werk te kunnen doen). Gezellig de hele ochtend in het ZMC.. Kinderafdeling, stink KNO-arts: Kit haar neusamandelen moeten er eigenlijk uit. Maarja, ze is te jong (tsja, zo een hartoperatie is natuurlijk peanuts vergeleken bij een neusamandeloperatie, haha!). Dus nu weer een antibioticakuur en ze knapte er bijna meteen van op! Haalde haar vanmorgen zelfs uit bed zonder dat haar gezicht helemaal onder het snot zat verstopt.

Maar goed, gister kwam het nergens meer van omdat ik na het ziekenhuis helemaal kapot was. Je krijgt toch van alles weer door je hoofd als je daar over de kinderafdeling loopt. En ook met de verjaardagen in het weekend schiet er af en toe weer eens iets door je hoofd als je al die lieve kindjes zie rondrennen. Niet dat je er bewust over nadenkt, maar er spookt gewoon van alles door je hoofd hoe het is gegaan met de geboorte van Kit en de tijden erna. Het grote voordeel is wel dat ik Kit zo koel en mooi vind!! Kan me niks schelen wat anderen van haar vinden, want ik ben al fan!

En dan zie je hoe Bink nu is, 3 jaar, en zoveel kletsen en doen. En dan is het voor Kit allemaal zo anders als ze 3 is. Ik kan mij niet voorstellen dat ze dan misschien nog maar net loopt en dat het praten dan niet vanzelf gaat. Ahhh, als ik Bink zo af en toe hoor lijkt het me ook wel weer lekker rustig, hahahaha!

Lang verhaal kort: Up & Down, doorgaan!!

De laatste tijd merk ik een beetje (boel) dat als iemand mij vraag hoe het gaat, ik daar uitgebreid antwoord op geef. Om vervolgens doodleuk bedankt en doei! te zeggen… Hmmm, misschien is het wel zo normaal om eens terug te vragen hoe het is?

Betrapte mezelf de laatste tijd wel vaker dat ik iemand ietwat wazig weg zag kijken als ik weer eens een heel lulverhaal ophing over ‘al-dat-is-gebeurd’ en dan niet doorhad dat het al iets te lang over mijzelf (en vooral Kit) ging. Is niet geheel mijn bedoeling hoor en ik moet eerlijk zeggen dat ik voor Kit echt nooit iets interessants over mijzelf te vertellen had. Maar ja, nu is iedereen zo super geïnteresseerd en lief, dat ik eigenlijk gewoon onwijs verwend ben met aandacht (en als je me goed kent dan weet je dat ik stiekem gek ben van aandacht).

Dus iedereen waarbij ik de laatste tijd niet heb gevraagd hoe het gaat: SORRY!! Is echt niet mijn bedoeling geweest!!!!

Nou genoeg over jullie, nu even over mij.. oh nee!
Kit en Bink! Kit gaat zo lekker, begint al goed te grijpen en houdt al wat langer zelf haar hoofd overeind. We moeten wel wat meer aandacht aan haar linkerarm besteden, want die gebruikt ze een heel stuk minder. Ook wil ze haar hoofd nog niet helemaal goed heffen als ze op haar buik ligt. Wat erg jammer is, want dat deed ze eigenlijk wel vanaf haar geboorte. Dat was juist iets heel bijzonders aan ‘r. Maar we zijn druk bezig haar buik ligt. Dan moet het langzaamaan beter worden.

Vandaag zijn we voor het eerst met Kit naar het zwembad geweest. Bink ging volledig uit ze dak met een gieter en emmer. En Kit lag lekker te dobberen in haar sexy badpak. Bink heeft een paar uur lang heerlijk zitten spelen, Kit lag vol bewondering haar rechterhand uit te dagen terwijl ze aan haar voedingspomp hing. En Bart, Bassie en ik gingen om de beurt van de glijbaan. Oké, vooral voor Bink want zó een spannende glijbaan is het ook weer niet. Dat ik Bink wakker maakte vanmiddag na zijn middagdut was het eerste wat hij zei:”Ik wil die groene!!!” We hadden gespeeld met van die schuimrubber slangen. Had waarschijnlijk een goede indruk op hem gemaakt.

Verder zijn de weken zo wisselend, vorige week was ik zoooo moe en had ik er zo geen zin meer in. Mijn mantra van de dag was:”deze dag komt niet meer terug” (even voor de eventuele jonge lezers, je leert bij een bevalling weeën weg te puffen door te zeggen “deze wee komt niet meer terug”).
Denk dat het ook een beetje kwam doordat ik van maandag t/m vrijdag gewoon niet verder dan de speeltuin aan het einde van de straat was gekomen. En Bink die ineens de afgelopen 8 maanden van zijn 2-jaar zijn inhaalt met “neeeeee!!” en dwars doen en huilen. Maar goed, opeens is dat weer over. Je krijgt thuiszorg over de vloer omdat Kit haar maagsonde er (weer) uit heeft getrokken. En iemand spreekt haar bewondering voor je uit. Nou, dat doet me dan weer erg goed. (Wacht ik heb geleerd: Bedankt, maar hoe gaat het nou echt met u, mevrouw van de thuiszorg?).

Maar nu gaat het weer prima (mede dankzij de goddelijke massage van Sanne)!! En het is zo heerlijk dat dikke lijfje van Kit in de box te zien, met haar onwijs mooie en lieve lach. En daarnaast Bink over de rand zien hangen om kusjes proberen te geven. Om vervolgens een speelgoedtelevisie om te gooien die precies op Kit haar koppie valt. En zij blijft gewoon verliefd naar haar grote broer kijken.
Voor hoe lang nog???

 Ben kapot, doodop, loof, geen zin meer.
Ik wilde graag een normaal gezinnetje, nou dat zijn we hoor…. Zoals iedere ouder in het eerste jaar van een baby zijn we nu officieel de uitputting nabij. Met iedereen die ziek en onderweg is hier in huis ben ik er wel een klein beetje boel klaar mee. Werkt het denk ik ook niet echt mee dat het nog zo lang duurt voor het een beetje lekker weer is.

Paar weken terug zei iemand nog tegen me:”Ben je ook zo klaar met de winter??” En ik: Nee hoor, helemaal niet, energie voor 10!” Echt de dag erna klapte ik helemaal in elkaar. Zo erg dat je er geen visolie (mijn geheimpje, echt topspul!) of Sint Janskruid tegen op kan slikken. Zie er gewoon al zo tegenop om mijzelf aan te kleden, laat staan de kinderen. Het is dat ik graag wil dat mijn kinderen er leuk uit zien, anders had ik ze vanmorgen in hun pyjama naar kinderdagverblijf gebracht… (Ah joh, dinsdag is de nieuwe casual-friday!).

Helpt het ook niet echt als je lekker op de koffie bij je moeder bent en die dan zegt dat je er afschuwelijk uit ziet. Had ik nog wel extra rouge opgedaan!

En vannacht was ook weer een drama met Bink die 30 keer (oké, lichtelijk overdreven, het zal eerder 6 keer zijn) huilend wakker werd. Koortsig, oorpijn, wolven, de hele mikmak. Whuuuuu, ik wil slapen! (dat was ik dan hè). En dan Kit die elke ochtend om 6 uur erachter komt dat haar deken eraf ligt of met haar hoofd half tussen de spijlers van het bedje ligt. Één ding, ze houdt van regelmaat, elke ochtend om 6 uur….

Een troost is dat iedereen het denk ik op het moment heeft. Dat denk ik in ieder geval op te maken uit de witte koppies die je over straat zie schuifelen. Ik ga mijn lichttherapiebakkie maar eens van zolder halen. Dus als je langs de Dudenpark rijdt en je ziet een huis met fel licht: daar woon ik! Even zwaaien, wordt ik vrolijk van.

Joepie!! Vrijdagmiddag zijn we weer thuis gekomen. Huis was mooi verstuurd en er stond een heel welkomstcomité. Helemaal super, al was Kit wel erg onder de indruk. Zo onder de indruk dat ze met een pruillip het op een brullen zette. En dat was meteen ook zo een beetje het thema van het weekend. Arme kind was behoorlijk verreist en huilerig. Voor ons ook even wennen want huilen?? Doet Kit dat dan?? Hahaha.. In het ziekenhuis kon ze er ook wat van. De artsen en verplegers vonden dat er een flinke kop op zat en dat ze goed van zich liet horen. En gelukkig, zo hoort het ook! Baby’s die nooit huilen, dat klopt niet hè…
Zondagmiddag voelde we Kit eindelijk wat rustiger worden. Trek ik prompt haar maagsonde eruit. Het uiteinde zat tussen de stoel en het kussen, dus werd er met een kracht uitgejekkerd… oepssss… Dus toen kwam Thuiszorg het ding er weer in duwen (ja, echt duwen, … gossie). Dus Kittepetit was weer een uur overstuur en had al haar eten er 2x uitgespuugd.

Verder doet ze het super, is lekker tevreden. Bink heeft het maar druk met ‘r, moet alle knuffels hard voor haar gezicht heen weer schudden. En moet de maxicosi en wipper schudden. Kortom, Bink was van het schudden. Vervolgens had hij het heel druk met Beer (die is nog groter dan hem). Deze moest ook in de maxi-cosi en bij hem achterop de fiets. Want hij moest met ‘baby’ naar de sportschool. Na een tijdje zie je hem dan met een spuit rondlopen, want… Baby moest eten.. Hahahaha, voor hem is het zo normaal dat je met Kit eten geven met een spuit en pomp in de weer gaat.

Ontzettend veel kaartjes gehad, helemaal super!!! Bedankt!!!!