Ben kapot, doodop, loof, geen zin meer.
Ik wilde graag een normaal gezinnetje, nou dat zijn we hoor…. Zoals iedere ouder in het eerste jaar van een baby zijn we nu officieel de uitputting nabij. Met iedereen die ziek en onderweg is hier in huis ben ik er wel een klein beetje boel klaar mee. Werkt het denk ik ook niet echt mee dat het nog zo lang duurt voor het een beetje lekker weer is.
Paar weken terug zei iemand nog tegen me:”Ben je ook zo klaar met de winter??” En ik: Nee hoor, helemaal niet, energie voor 10!” Echt de dag erna klapte ik helemaal in elkaar. Zo erg dat je er geen visolie (mijn geheimpje, echt topspul!) of Sint Janskruid tegen op kan slikken. Zie er gewoon al zo tegenop om mijzelf aan te kleden, laat staan de kinderen. Het is dat ik graag wil dat mijn kinderen er leuk uit zien, anders had ik ze vanmorgen in hun pyjama naar kinderdagverblijf gebracht… (Ah joh, dinsdag is de nieuwe casual-friday!).
Helpt het ook niet echt als je lekker op de koffie bij je moeder bent en die dan zegt dat je er afschuwelijk uit ziet. Had ik nog wel extra rouge opgedaan!
En vannacht was ook weer een drama met Bink die 30 keer (oké, lichtelijk overdreven, het zal eerder 6 keer zijn) huilend wakker werd. Koortsig, oorpijn, wolven, de hele mikmak. Whuuuuu, ik wil slapen! (dat was ik dan hè). En dan Kit die elke ochtend om 6 uur erachter komt dat haar deken eraf ligt of met haar hoofd half tussen de spijlers van het bedje ligt. Één ding, ze houdt van regelmaat, elke ochtend om 6 uur….
Een troost is dat iedereen het denk ik op het moment heeft. Dat denk ik in ieder geval op te maken uit de witte koppies die je over straat zie schuifelen. Ik ga mijn lichttherapiebakkie maar eens van zolder halen. Dus als je langs de Dudenpark rijdt en je ziet een huis met fel licht: daar woon ik! Even zwaaien, wordt ik vrolijk van.