Ongeveer een jaar geleden begon ik met brieven schrijven aan het kleine meisje in mijn buik. Om haar echte naam te verbergen noemden we haar Zusje. En zo ging het ook in die brieven, ‘Lieve Zusje’. Eens in de paar dagen schreef ik weer een stukje over hoeveel zin we in haar komst hadden en dat Bink al liedjes stond te zingen bij haar bedje. Verder dachten we natuurlijk vaak genoeg over hoe ze eruit zou zien. Bink was al een en al Hollands glorie, dus Zus zou dat ook zeker worden. Ik zag een klein blond meisje voor me die omstreeks deze tijd lekker in het zwembad zou zitten en bezig zou zijn met proberen te staan. (je houdt toch altijd het schema aan die je al kent en dat was met Bink ook het geval). En ik had er zo een zin in. Een vreselijke bevalling en eerste dagen met Bink gehad (Apgar score van 2, blauwgrijs slap op de wereld, niet weten wat zuurstoftekort met hem had gedaan). Nu zou alles anders gaan!!
17 september hadden we een afspraak met de gynaecoloog voor een echo om te kijken hoe groot Zus zou zijn. Bink was namelijk behoorlijk groot, en dat is toen volledig verkeerd ingeschat. Dat wilden ze nu niet. Bij deze echo kwamen ze er achter dat Zus in stuit lag, volledig verkeerd om. Terwijl de verloskundige al een aantal weken zei dat ze goed om lag, volledig ingedaald! Wij erg lachen en verrast. Alles liep toen anders dan we hadden gedacht, vonden we. Er is toen geprobeerd Zus te draaien. Pijnlijke bedoening, maar ja, ik vond: ‘Dan heb ik dat ook eens meegemaakt!’. Zus haar hart was behoorlijk in de war van de draaipoging en ik moest een tijdje blijven liggen omdat ze dat goed in de gaten moesten houden. Ik ben daarna best een paar dagen bang geweest dat er wat met Zus zou zijn, ook doordat haar hartje zo moest werken na de draaipoging. Gek hè, het arme kind had al een slecht hart en dan worden er zulke dingen met je gedaan! Maar dat wisten we natuurlijk niet…
Toen een keizersnee gepland… 8 oktober zou het worden. Paar dagen ervoor liep ik nog op de verjaardag van mijn schoonmoeder. Ik vond al dat alles anders liep dan we in ons hoofd hadden. En op dat moment vond ik het wel grappig! Ik zei nog: ‘Zal je zien dat het een jongetje wordt!’. En tegen iemand anders zeik nog:”ik ga alles hetzelfde doen als met Bink qua opvoeding”.
En nog liep iets anders, Zus kwam zelf ’s nachts! Behoorlijk snel.. gelukkig hadden we ietwat overdreven aan de telefoon toen we belden dat de weeën waren begonnen want op het moment dat ik de verloskamer inliep wilde Zus er al uit. En dat mocht echt niet, want ze lag er heel ongunstig voor. Uiteindelijk kon ik eindelijk naar de operatiekamer en kreeg ik na de ruggenprik weer praatjes. En toen werd Kit geboren.. Ik kreeg haar te zien en ik weet nog dat ik dacht: ‘owh, je ziet er anders uit! Je lijkt op oma de Goede’. En ze had Bart haar oogjes, dat vond ik wel schattig. Maar ze vertelde ons dat ze een open gehemelte had, ze moest geopereerd worden. Niets ernstigs, kleine operatie, niets aan de hand!
Ik ben toen uiteindelijk naar de Intensive Care gereden en Bart werd meegenomen door de Gynaecoloog. Ze heeft iets gezegd van: “je ziet het zeker al?”. Maar Bart zag niets, alle pasgeboren kindjes zien er wat vreemd uit.
Bart heeft vervolgens een paar uur zijn mond moeten houden tegen mij, het ging niet zo lekker met me vonden de dokters. Hij had ondertussen wel zijn moeder gebeld omdat je met zoiets niet in je eentje kan blijven lopen. Toen ik hoorde dat hij zijn moeder had gesproken (ik wist natuurlijk niet de echte reden waarom hij dat nou had gedaan) belde ik direct de mijne. En ik vertelde dat Kit was geboren, alles goed was, alleen een hoog gehemelte. In de uren erna zat Bart naast me helemaal gesloopt. En net dat hij even weg was kwam de kinderarts naar mijn bed. En ze wilde wachten op Bart… Ik vond ze zo serieus kijken dus probeerde weer de beste grappen te maken (en ik kan je zeggen, op morfine ben ik niet op mijn best!) En toen vertelde ze het. Onze Kit heeft Down, mijn Kit heeft Down. Dit meisje, wat 9 maanden in mijn buik had gezeten ‘mankeerde’ iets en was niet het meisje waar ik over had gefantaseerd. Ik had haar alleen nog maar ondersteboven gezien (ik lag en ze werd boven me gehouden) dus wilde direct naar haar toe. Ik wilde haar vast houden, beschermen, zeggen dat het niet zo is. Je hebt geen Down, je ziet er gewoon wat rottig uit. Kan gebeuren, je wilt niet weten hoe Bink er uit zag. En ze zag er ook echt anders uit…. Ze lag daar op de Neonatologie (dag dames, jullie kennen we nog wel!) met zuurstof en ze had het zwaar. Ze had donker haar wat recht omhoog stond, en nee, ze was niet het mooiste meisje van het bal. Maar ze was wel van ons en ze was zo kwetsbaar.
En toen is de tijd begonnen dat wij afscheid moesten nemen van Zusje. En dat was moeilijk, maar het mooie is dat wij er wel een Kit voor hebben gekregen. En nu 10 maanden later… als ik de brieven lees die ik haar heb geschreven zie ik dat er eigenlijk niet veel veranderd is. Het afgelopen jaar is een achtbaan geweest en af en toe ging het echt keihard! En we zijn behoorlijk bang geweest… En soms dacht ik dat ons hele leven volledig omgegooid was. Maar nu zie ik dat we gewoon weer op ons eigen plekje terug zijn. We zijn nog steeds Bart en Maaike en Bink en Kit.
En in de afgelopen tijd heb ik onze familie, vrienden en kennissen en ‘onbekenden’ goed leren kennen. Want wat is iedereen ongelooflijk lief geweest. Zo betrokken, geïnteresseerd en lief, dat heeft mij (ons) echt zo geholpen. Echt helemaal super!
Nog minder dan 2 maanden en dan wordt Kit 1 jaar. Ben druk hieperdepiep aan het oefenen met ‘r, maar ze vind mijn handen veel te leuk. Krijg dus niets omhoog bij d’r, nou ja, dan doen we het samen! En Bink doet het wel voor….