Categorie: Familie

Papa doen!

Kit is een papa’s kindje, laten we daar duidelijk over zijn. Zodra hij een stap binnen zet wordt ik letterlijk weg geduwd en wil ze alleen bij hem op schoot zitten en aan zijn baard kroelen.papadoen

En zo gaat dat ook met naar bed brengen. Het ligt absoluut niet in Kit haar plan dat ik ook maar een enkele poging doe om haar in bad te stoppen en daarna een verhaaltje voor ga lezen. Ik kan daar af en toe verdrietig om worden en ik heb het er soms moeilijk mee. Vooral ook omdat ik veel over ons schrijf en het voelt alsof we een onverwoestbare band hebben. Maar op de momenten dat ik Kit naar bed probeer te brengen en zij hard  om haar vader huilt, weet ik even niet waar mijn plek is.…

Maar als ik dan weer thuis kom van mijn werk en Kit komt op mij af rennen om mij keihard te knuffelen weet ik dat het goed zit. Als we samen in de auto zitten met harde muziek op, weet ik dat we gewoon heel erg op elkaar lijken. Kit heeft mijn rare humor en is net als ik gek op vieze woorden. We liggen allebei dubbel als iemand hard valt en houden er van om gek te doen. We houden er van als iemand om ons lacht en gaan nog gekker doen als we merken dat we succes hebben.

En daarom snap ik ze zo gek op Bart is, want dat ben ik ook. Hij is een super lieve papa en is trots op zijn lieve kleine meisje en stoere jongens. En één voordeel dat Kit niet door mij naar bed gebracht wilt worden: Bink en Dex willen juist door mij naar bed gebracht worden. Zijn de taken toch lekker verdeeld!

 

 

Dikke billen!

We zijn op vakantie in Frankrijk en Bart en ik hebben het lumineuze idee om met het hele gezin naar de supermarkt te gaan. Als we eindelijk de auto hebben geparkeerd, zo een Ford Raptor neemt namelijk wat meer ruimte in dan de gemiddelde Franse Peugeot, stappen we de Leclerc binnen. Een norse bewaker bekijkt onze optocht met argusogen maar besluit al snel de andere kant op te kijken. Ondertussen hebben Kit en Dex ieder een eigen kinderboodschappenwagentje en Bink rent de winkel al in want die ziet  iets wat op een Pokémon lijkt.

Als ik achterom kijk zie ik Bart diep zuchten en een lichte paniek in zijn ogen. Het is druk in de supermarkt en Kit en Dex lijken er niets van aan te trekken. Ze schieten met hun karretjes door de gangpaden en proberen er van alles in te leggen.
“Als jij nou de boodschappen ga doen, dan probeer ik deze twee bezig te houden”, zeg ik.
Dat blijkt een goed idee en zo gaan we ieder onze weg.

dikke billen

Dex denkt een cowboyhoed te passen

Ik ben Kit al kwijt maar gelukkig blijft Dex bij mij in de buurt. Als ik haar uiteindelijk bij het vlees vind zie ik al wat mensen naar mij kijken. Kit moet lachen en slaat ondertussen een mevrouw die bij het vlees staat te kijken vol op haar kont.
“Dikke billen!” zegt ze.

Het is een gewoonte van Kit die nog wel eens voor wat onhandige momenten zorgt. Het is ongeveer een jaar geleden begonnen, maar toen zei ze er zelf nog niets bij. Als mensen dan wat geschrokken achterom keken, zeiden wij vaak ”tikkie, jij bent hem”, en dan werd er wel om gelachen. De opmerking van Kit over dikke billen is wat lastiger te nuanceren, ze heeft namelijk soms wel eens gelijk.

Hier in Frankrijk blijkt het grapje helemaal niet over te komen en hebben we maar weinig lachers op de hand. Ik zie een mevrouw haar volwassen dochter vastpakken en wat omdraaien, ze kijken mij allebei vol medelijden aan. Ik heb de neiging om mijn tong uit te steken, maar houd me in. Kit rent ondertussen verder en weet binnen korte tijd zoveel slachtoffers te maken dat ik er de slappe lach van krijg.

Als we een kwartier later alle boodschappen hebben afgerekend en ingepakt lopen we weer langs de bewaker. Kit houdt mijn hand vast en ik probeer haar al wat naar mij toe te trekken. Dit gaat niet omdat Bink aan mijn andere kant loopt. Kit strekt haar arm uit en wil vol in het kruis van de bewaker slaan. Ik trek haar nog net op tijd weg en ze raakt daardoor alleen zijn bovenbeen.
“Dikke piemelscheet!” hoor ik haar nog zeggen.
Ik lach vriendelijk naar de bewaker en we gaan snel naar buiten. Volgende keer toch maar alleen naar de supermarkt?

 

Overgelopen

En daar sta je dan met tranen in je ogen. Omdat de juf van je zoon zegt dat ze niet op de hoogte was dat hij zou gaan uitdelen. Notabene de dag na zijn eigen verjaardag die op zondag viel. En dan besef je dat het even klaar is. Moe, uitgeput, leeg gezogen, geef het een naam. De afgelopen week was een hel met Kit die compleet het spoor bijster was omdat haar vader de hele week weg was. Dus naast dat ik het die dagen in mijn eentje heb moeten doen, werd mijn energie compleet opgeslokt door een opstandige grietje die vooral communiceerde door te schreeuwen of te slaan. En niet alleen naar mij, ook haar broers hadden het flink te verduren. Dat regelmaat belangrijk is, dat blijkt maar weer.

Overgelopen

Restjes + vlaggetjes = Top!

De tranen in mijn ogen zeggen meer over mijn toestand dan de reactie van juf. Zij heeft geen idee van hoe ik mij voel en dat ik de avond ervoor nog tot 11 uur ’s avonds in de keuken heb gestaan. En dat ik die middag Bink heb moeten overtuigen dat witte en bruine chocolade cakejes echt teveel werk was, zo op het laatste moment. Vooral ook omdat er net visite was binnen gekomen die allemaal bleven eten. En dat een Brownie echt heel leuk was om uit te delen, zo met een vlaggetje er in… En dat deze Brownie anderhalf uur later langs mijn keukenkastjes droop, omdat alle drie de bakjes om waren gevallen in de oven. En natuurlijk net na sluitingstijd van de supermarkt. Dus dat ik in plaats daarvan de resten van de verjaardag heb opgeleukt met een vlaggetje.

Bij elke verjaardag vervloek ik de mama’s die zonder moeite van een stukje ontbijtkoek een vechtende Pokémon weten te maken. Of met verantwoorde stukjes gedroogd fruit een ridderkasteel mét prinses. Waar is de tijd gebleven van het zakje chips of kleverige rozijnen in het rode doosje met dat vrouwtje er op? Gaat het uitdelen op school niet vooral om wat je kind lekker vind en dat keer achtentwintig á dertig?

Helaas trap ook ik elk jaar er toch weer in. Een paar dagen voor de verjaardag roep ik nog hard dat we het simpel gaan houden. Tot ik op een zwak moment, bedenk dat het misschien wel leuk is om wat te maken. En dat alleen een cakeje of zakje chips niet “gezellig” is. En zo zit ik op zondagavond nog vaak dingen te knutselen die er in mijn hoofd toch heel anders uit zagen. Of zoals deze keer, een plakkerige smurrie tussen de kieren van de oven weg te poetsen.

Volgend jaar maar een zakje chips!…

 

 

 

Wereldberoemd in de Zaanstreek

“Oh, zij is heel beroemd op Facebook hè?”

Mijn moeder en ik zijn op zaterdagmiddag bij café Atlantic en Kit loopt door het publiek op zoek naar een goede plek om te dansen. Af en toe krijgt iemand een klap op zijn of haar bil en een ander krijgt een klein wijsvingertje in de bovenbeen geprikt. “Tikkie!”

Kit vermaakt zich, net als haar twee broers, prima tussen alle mensen. Het springkussen is favoriet en op de tweede plaats staat de band die op het podium staat te spelen.
Geen moment heb ik het gevoel dat er vreemd naar ons gekeken wordt. Kit krijgt juist van iedereen een lieve lach en wordt soms zelfs enthousiast terug getikt. Dat is niet helemaal haar bedoeling en wordt vaak gevolgd door een geïrriteerde “neeheee…”.

Lees verder →

Drake-Kit

 

pictokitDe afgelopen tijd is behoorlijk heftig geweest. De peuterpuberteit knalde er bij Kit keihard in en dat heeft bij Kit, maar ook bij mij voor heel wat frustratie gezorgd. Schreeuwen, knijpen, krabben en slaan, zo communiceerde Kit de laatste tijd met iedereen (behalve oom Bassie..). Het enige wat ze de hele dag deed was achter ons aan lopen, met haar armen omhoog van ‘til me op’ en om “koe” vragen. Koek en opgetild worden was het enige wat mevrouw wilde. En als we dit negeerden dan werd ons aandacht wel getrokken doordat Dex hardhandig werd omgeduwd. Dex is nogal een drama-king, dus die gilt dan alsof zijn been er af wordt getrokken. Kit blijft er dan naast staan kijken met haar handen op haar oren. Als wij dan zeggen dat ze sorry moet zeggen, doet ze haar armen om Dex heen en zegt: “ah Dex, ahhhh, Dex…” Want dat zegt ze dan weer wel… Ondertussen loopt Dex blauw aan en moeten we Kit van hem aftrekken. Wat weer twee huilende kinderen tot gevolg heeft.

En op de momenten dat ik met Kit bezig was, werd ik geslagen of er werd totaal niet naar me geluisterd. Ik werd gewoon midden in mijn gezicht uitgelachen. Het voelde de afgelopen tijd ook echt alsof Kit boos op mij was. Ze trekt altijd al meer naar haar vader toe, wat logisch is bij een meid. Maar van geslagen en weg geduwd worden, werd ik echt verdrietig.

Lees verder →