De afgelopen tijd is behoorlijk heftig geweest. De peuterpuberteit knalde er bij Kit keihard in en dat heeft bij Kit, maar ook bij mij voor heel wat frustratie gezorgd. Schreeuwen, knijpen, krabben en slaan, zo communiceerde Kit de laatste tijd met iedereen (behalve oom Bassie..). Het enige wat ze de hele dag deed was achter ons aan lopen, met haar armen omhoog van ‘til me op’ en om “koe” vragen. Koek en opgetild worden was het enige wat mevrouw wilde. En als we dit negeerden dan werd ons aandacht wel getrokken doordat Dex hardhandig werd omgeduwd. Dex is nogal een drama-king, dus die gilt dan alsof zijn been er af wordt getrokken. Kit blijft er dan naast staan kijken met haar handen op haar oren. Als wij dan zeggen dat ze sorry moet zeggen, doet ze haar armen om Dex heen en zegt: “ah Dex, ahhhh, Dex…” Want dat zegt ze dan weer wel… Ondertussen loopt Dex blauw aan en moeten we Kit van hem aftrekken. Wat weer twee huilende kinderen tot gevolg heeft.

En op de momenten dat ik met Kit bezig was, werd ik geslagen of er werd totaal niet naar me geluisterd. Ik werd gewoon midden in mijn gezicht uitgelachen. Het voelde de afgelopen tijd ook echt alsof Kit boos op mij was. Ze trekt altijd al meer naar haar vader toe, wat logisch is bij een meid. Maar van geslagen en weg geduwd worden, werd ik echt verdrietig.

Op de heen- en terugweg van het kinderdagverblijf wordt er altijd in de auto door Dex keihard gehuild (dit doet hij al vanaf zijn geboorte, zou het mijn rijstijl zijn?) en door Kit keihard geschreeuwd. Voordat ik alles goed en wel in de klas heb ben ik al helemaal gesloopt. En ja, elk kind van 3 rent weg, elk kind van 3 slaat en elk kind van 3 luistert niet. Maar de mate waarin Kit dit doet is toch anders. Ze begrijpt ons vaak ook echt niet en dat is voor mij als iemand die alles even snel wilt doen, erg lastig.

En van de week, bij het kinderdagverblijf werd het mij allemaal teveel. Kit had zich weer in een speelgoedauto verschanst en ik kreeg haar er met alle macht niet uit. Ze slaat het deurtje dicht en heeft een heel verhaal: “pa-papapa-papa-pa.” Tegelijkertijd zit er een ander meisje van Kit haar leeftijd in de gang die lief aan haar moeder een heel verhaal verteld. Die duidelijk kan maken wat ze bedoelt en wat ze wilt. Ik krijg tranen in mijn ogen omdat ik mijn kleine meisje gewoon niet begrijp. En daarom is ze de afgelopen tijd zo boos op me. Ik ben verkeerd bezig.. Ik was de laatste tijd zo druk om ons hele gezin en huishouden draaiende te houden, dat ik was vergeten echt tijd voor Kit te maken. Ik moet haar helpen om beter te communiceren en haar ook de middelen geven. Dus beter naar haar kijken en luisteren. Kinderen met Down kunnen moeite hebben met een plotselinge verandering. Dus zo ben je thuis en zo moet je naar kinderdagverblijf. Of zo ben je aan het spelen en zo moet je naar bed. En Kit heeft moeite met alles verwerken, dus als er wat gebeurd raakt ze overprikkeld en gefrustreerd. Nou, dat hebben we wel gemerkt de laatste tijd.

En terwijl ik in de gang van het kinderdagverblijf op Kit sta te wachten hoor ik het meisje zeggen: “ik hou van Kit!” Tranen in mijn ogen. Wat ben ik blij dat kinderen geen wrok voelen tegen een ander kindje die knijpt, bijt en slaat…

Dus we zijn aan de slag gegaan met Kit. Via internet een pictogrammen-set besteld. Dit zijn vierkante magnetische kaartjes waarop allerlei handelingen staan afgebeeld. Zoals wassen, douchen, eten, spelen, enz. Deze kan ik door het huis ophangen zodat Kit weet waar ze aan toe is. Zoals in de badkamer kunnen we ‘tandenpoetsen’ en ‘handen wassen’ ophangen. De gebaren worden weer vaker in gezet en Kit wordt meer betrokken in alles wat we in huis doen. Ik laat haar vaker mee helpen, ook al wordt het pak yoghurt dan over de tafel heen uitgeschonken. En ik merk aan haar dat ze zich meer serieus genomen voelt. En ze doet nu zelf ook meer moeite dingen duidelijk te maken. Ook ben ik eindelijk gaan peuterdansen al blijkt dit meer zingen te zijn. Iets samen doen, leek mij wel goed voor onze “verstandhouding”. Verder zijn we intensief bezig met allerlei kleine dingen die Kit een positief gevoel geven. En het werkt allemaal! De afgelopen week is zo gezellig geweest. Dex komt helemaal bij omdat hij eindelijk rustig kan spelen zonder een klap tegen zijn hoofd te krijgen. Al met al lijkt de rust wedergekeerd… Voor hoe lang!?