Kit blijkt een voorliefde te hebben voor vieze woorden. Ze heeft al een tijd de neiging om in het wilde weg poepie, dikke billen, kuttie en piemelscheet te roepen. Gelukkig is elk woord een fase en is het nu vooral piemel. Elk antwoord dat ze geeft wordt afgesloten met een piemel. We hebben het ook nu weer proberen te negeren, maar laatst waren Bart en ik er helemaal klaar mee. Elke keer als Kit piemel zegt, krijgt ze een waarschuwing. Doet ze het daarna nog een keer, dan gaat ze in de hoek. Dit betekent dat we toch nog af en toe Oost-Indisch doof moeten zijn want anders zit ze de hele dag in de hoek. En dat lijkt ons nou ook weer niet een heel goed systeem. 
Ik snap niet waar het vandaan komt, en in principe handelen we altijd wel volgens het boekje. Negeren en afleiden, op een ander moment uitleggen waarom het niet mag. Maar ze blijft het zelf gewoon erg grappig vinden. En ik heb ook soms het idee dat ze het echt per ongeluk doet. Vooral de laatste dagen dat wij streng zijn, kijkt ze geschrokken. Dus misschien heeft het toch effect en heeft ze hopelijk over een paar weken een ander stopwoord.
Deze fases zijn zo hardnekkig dat ik me dan toch stiekem meer zorgen ga maken over hoe we dat moeten doen als ze ouder is. Kit heeft zo een eigen wil en lijkt zich soms niets van ons aan te trekken. Leuk van een afstand, maar als je als ouder de hele dag een piemelroepende downer om je heen hebt hangen- dan komt er zelfs een moment dat ik mij ga schamen. Gelukkig is dit nog niet gebeurt, maar ik kan mij voorstellen dat dit lastiger wordt als Kit niet meer het lieve kleine kleutertje is.
Misschien toch handig om een vervangend woord te vinden?
