1,2, .. 3

Het meest vermoeiende van de afgelopen tijd vinden wij toch dat Kit zo slecht luistert.

kitijs

Dag in, dag uit omgaan met een meisje die totaal haar eigen plan trekt is erg energievretend. Er zijn momenten dat het goed gaat en die onthouden we dan ook graag. Maar 95% van de tijd gaat Kit volledig haar eigen gang. Een eigen gang die vaak viezigheid, gevaar of kapot maken betekent. Viezigheid omdat ze haar drinken over zich zelf leeg gooit. Gevaar omdat ze zodra ik haar uit de auto haal en neerzet om Dex te pakken, zij er van door gaat. De weg over, een parkeerplaats over, het maakt Kit niet uit. En kapot maken omdat er nog steeds hard tegen de televisie geslagen moet worden, het liefst met speelgoed in haar hand. Dit zijn maar enkele voorbeelden die al een paar jaar voor komen.

 

Deze fase heeft elk kind maar het lijkt wel alsof Kit hem maar niet wilt ontgroeien. Zelfs Dex luistert al beter en doet (vaak) wat we van hem verwachten. Met kinderen tussen de 1 en 2 jaar weet je dat je er constant boven op moet zitten. Iedere ouder kent dat gevoel dat je ergens op visite bent en je kind zit overal aan en alles valt om. Ondertussen probeer je nog een gesprek te voeren terwijl je met je andere hand een antieke vaas probeer op te vangen en met je trui omgevallen drinken probeer op te deppen. Zo voelen wij ons nu al heel lang en tsja, daar zijn we zo af en toe wel even klaar mee. Kit is nu drieënhalf jaar,  die fase hadden we allang voorbij moeten zijn. En dan hoor je jezelf op zondagochtend weer schreeuwend op het fietspad achter ons huis:’Kiiiiihiiiit, hier komen!!’ Dan besef ik maar des te meer dat we haar nooit alleen kunnen laten. Buurmeisjes die jonger zijn, kunnen al “in hun eentje” achter spelen.

Ik hoor mezelf steeds vaker boos roepen en af en toe moet ik Kit stevig vast pakken om haar iets duidelijk te maken. Of als ze voor de zoveelste keer de trap niet op loopt terwijl ik met Dex in mijn handen sta, trek ik haar aan d’r armen omhoog. Dat is niet de manier hoe ik met mijn kind wil om gaan, maar we bereiken haar gewoon niet… En als ik tegen haar zeg: ”Ik tel tot drie!’ Dan kan ik tot twintig tellen, ze kijkt naar me op, begint te lachen en gaat gewoon verder. De keren dat ze op tijd stopte zijn op één hand te tellen. (Dus die zijn er wel!)

Ik moet er bij zeggen dat het wel iets beter gaat hoor, dus er zit heus wel wat progressie in. Zo lukte het zaterdag gewoon om met Kit door het winkelcentrum te lopen en ze gewoon lief bij mij bleef. Af en toe hand in hand, zwaaiend naar iedereen en zeggen dat ze een ‘IJs!’ wilde eten. Ze is maar drie keer op de grond gaan zitten, dus dat was een record! Ik kwam helemaal relaxed en vrolijk thuis.

 

En vandaag tijdens het buitenspelen met de buurmeisjes kon ik ook af en toe een seconde of 10 met iemand praten. Jammer genoeg werd dan de bellenblaas voor de achtste keer leeggegooid (en van de afgelopen weken is dat dus de 800ste keer) dus ik weet niet of ze wel vriendinnen heeft gemaakt.

Ach, we houden ons zelf voor dat dit een kwestie van tijd is. En als we het rustig willen hebben doen we de poort van de tuin dicht. En als we het écht rustig willen hebben zetten we de DVD van ´Kikker en zijn vriendjes’ aan. Op het moment favoriet van Kit en Dex. Al moeten we uitkijken dat ze op armlengte afstand van elkaar zitten. Want Kit zoekt graag contact en dat komt niet altijd even goed over bij Dex…..