Kit kan keihard liegen.. Al denk ik zelf dat ze dit niet echt als liegen ziet. Meer een ontkenning en als ze maar lang genoeg volhoudt dat ze iets niet heeft gedaan, dan is het ook niet gebeurt. Zo kregen wij gister een telefoontje van school. Kit had aan de brandblusser gezeten en helaas was er wat schuim uit gekomen. Daarnaast was het zegel eraf, en dit betekent dat school de blusser weer opnieuw moet laten keuren en verzegelen.

Ze was even daarvoor thuis gekomen en had mij niets verteld en ik had ook niet gemerkt dat er iets was gebeurt. Dus na dit telefoontje vroeg ik haar of ze iets te vertellen had. Dat had ze uiteraard niet en begon wat te zuchten. Hierdoor wist ik dat ik op de goede richting was en bleef aandringen. Ik probeerde het op een andere manier en gaf haar een voorzetje op het verhaal, zodat ze mij dit zelf kon vertellen. Nog een hardere zucht en een “hoe ga ik dit vertellen”, dus ik blijf haar aankijken. Ze kijkt mij terug aan en zegt glashard dat ze niets gedaan heeft.
“Nope”

Dit gaat zo een paar minuutjes door, maar uiteindelijk wordt het verhaal door Kit een soort van bevestigd. Maar eigenlijk is ze nog in de keiharde ontkenning en hoopt ze dat ik snel weg ga zodat ze weer door kan gaan met haar eigen ding.

Ik vind het op zo een moment super lastig in te schatten in hoeverre je Kit tot de verantwoording kan roepen. Na lang aandringen en voorschotelen komt er wel een soort van “OK, dat mag niet” maar dat voelt meer alsof ze mij een plezier doet dan dat ze er van leert.
Het blijft lastig opvoeden met Kit, wat voor de jongens werkt, werkt vaak bij haar net niet. En ik weet niet in hoeverre je tot Kit doordringt als ik haar iets duidelijk wil maken. Ook omdat ze dan net doet of het niet gebeurt is. Gooi daar nog een dosis behoorlijke eigenwijsheid boven op, dan kan je bedenken dat je soms in situaties komt, waarvan je even niet weet hoe je dat pedagogisch oplost.

Zo kreeg ik van de week ook mijn “Ik tel tot drie” keihard terug. Kit wilde op haar badslippers naar school, maar dit mocht niet van mij. Dus ze moest haar eigen schoenen aan alleen dit weigerde ze. Dus na mijn derde verzoek, zei ik dat ik tot drie zou tellen en dan moest ze haar schoenen aan doen.
Dus wat zegt Kit na mijn 1: “Nee, ik afspraak, ik tot 3 tellen.. 1!”
En ik: “Kit, ik zeg 2”
Kit: “2!!..”

Probeer dan maar eens niet in de lach te schieten.. Maar, uiteindelijk hebben we Kit wel op haar schoenen naar school gekregen!

Met Kit een dagje op stap gaan is gegarandeerd een energiezuiger. Als iemand veel klaagt en nergens zin in heeft is het Kit wel. Ze krijgt na 10 meter al een zeer been en wil steevast bij haar vader op zijn nek. En als ze even geen zin meer heeft, gaat Kit op de grond zitten.

Maar ja, we willen ook wel eens wat, dus toen we op vakantie in Spanje waren, gingen we een dagje met de boot naar het eiland Tabarca. Op Tabarca aangekomen wilden we graag een rondje over het eiland doen. Echt niet ver, al was het natuurlijk wel behoorlijk heet. Vanaf de eerste stap is Kit aan het zuchten, steunen, zeuren en staat ze stil. We moesten haar nonstop blijven motiveren mee te lopen. Vervolgens struikelt ze natuurlijk en heeft ze veel verdriet om een “schaafje” waardoor ze natuurlijk absoluut niet meer kan lopen.

In het kader van negeren en positief gedrag belonen, nemen Bart en ik als twee overenthousiaste akela’s het voortouw. Laten overal leuke dingen zien: “Kijk een dode cactus!” en weten een mooi plekje te vinden om te zwemmen. Helaas bleek het water tot navelhoogte met een kniehoog zeewierbank. Daarnaast lag het strandje helemaal vol met verdroogd zeewier. Dex rolde vervolgens pijnlijk van de berg en Bart gleed onderuit van een gladde rots. Dus toen daalde ook ons enthousiasme behoorlijk. Tel daarbij Kit half in paniek omdat ze haar voeten nergens neer kan zetten: het werd gezellig!

Opeens waren we er klaar mee en gaven Kit op haar donder. Dit gedrag was onacceptabel en er moesten nieuwe afspraken gemaakt worden. Niks negeren maar aanspreken op gedrag dat wij niet tolereren. We spraken af: je bent een grote meid, dus je gaat niet klagen en je loopt mee.
Deze afspraak heeft ze de rest van de dag als mantra opgenoemd, met daarachter aan “Knap hè?”

Wij gaven haar natuurlijk grote complimenten en Kit werd steeds trotser. Zodra er duidelijke afspraken zijn, kan Kit zich er namelijk wel aan houden. Dat die afspraken apart gemaakt moeten worden, vergeten we nog wel eens. Alleen een opmerking dat ze even moet stoppen met zeuren is blijkbaar niet genoeg.

En we hebben het geweten de dag erna. Tijdens ons bezoek aan Alicante liep Kit vooraan en konden we haar bijna niet bij houden. Ze had een missie en dat was ons door de stad leiden. Zij was mama, en wij waren de kinderen.

En… we mochten niet klagen en niet zitten.. We waren gesloopt eind van de dag!

“Mama….. ik vind je lief!”
“Kit, wat heb je gedaan?”

Zodra Kit ons een beetje extra liefde geeft, zijn we op onze hoede. Meestal heeft ze iets gedaan, waarvan ze al weet dat het niet mag en wij boos kunnen gaan worden. Dus om dat voor te zijn zegt ze gewoon al dat ze je lief vindt. Op zich heel handig, alleen niet voor zichzelf, want ze verraadt zichzelf er compleet mee.

Bijna elke avond als ik haar naar bed breng, is ze haar kussen heel druk aan het goed leggen. Ook gluurt ze vaak er nog even onder om daarna heerlijk te gaan liggen. Dat ik daarna van alles onder haar kussen vandaan pluk, komt nog steeds als verrassing voor d’r. Telefoons, pennen, boeken en haar bril, ze neemt het allemaal graag mee naar bed. En hoe kan mama nou weten dat dit er lag!?

Ook komt ze vaak genoeg naar beneden met haar handen achter haar rug en zegt letterlijk direct dat ze niets heeft. Dan is het vaak speelgoed dat ze graag mee naar school wilt nemen. Dat dit niet haar speelgoed is, blijkt vaak uit het fanatisme waarmee ze het weet te verbergen.

Als Kit iets heeft gedaan wat niet mag, kan ze er uiteindelijk wel nog heel lang spijt van hebben. Vooral als wij dan goed hebben laten merken dat het echt niet kan. Zo hebben we nog weken lang een “sorry” gehoord toen Kit had besloten door het hele huis haar naam te schrijven. Op haar bed, kast, muren, trap, deuren… overal stond keurig haar naam geschreven.

En ze was maar een paar minuten boven…

Een discussie met Kit aangaan is heel ingewikkeld. Wat ze in haar hoofd heeft, moet gebeuren. Daarom houdt ze dit ook heel lang vol, al snap je er op een gegeven moment helemaal niets meer van. Ze haalt nog wel eens wat door elkaar en kan met feiten komen die er helemaal niets mee te maken hebben. Ik raak dan soms zo de draad kwijt, dat ik maar dingen ga opsommen die ze zou kunnen bedoelen. Ik krijg dan een harde zucht en rollende ogen. Alsof ik diegene ben die het ingewikkeld maakt.

Een andere tactiek is het ‘ik beloof het!’. Kit wilde bijvoorbeeld heel graag haar telefoon mee naar school. Ze wil er Pokémon mee op school spelen en dat dit een speelgoed telefoon is maakt haar niet uit. Als ik dan antwoord geef dat dit niet mag, krijg ik een “Mam, mam, mam… ik beloof het!” Geen idee, wat ze dan beloofd, maar de overtuiging is er. Zo moet ik ook vaak genoeg basketballen met ‘r, en als ik dan zeg dat ik geen zin heb krijg ik een ‘ik beloof het’ naar mij toe.

Net als dat Kit soms ook een verhaal wilt vertellen en op het moment dat ze begint, komt ze er al niet uit. Dan gaat ze aan ons vragen wat ze bedoelt, maar wij weten niet eens waar ze over wilt beginnen. Het lijkt me ook zo ingewikkeld als je koppie niet altijd mee werkt. Dat je niet kan vertellen wat je wilt. Het is voor ons allemaal zo vanzelfsprekend, maar als je Kit af en toe ziet worstelen met de taal zie je dat dit ook anders kan.

Ik stel me altijd voor dat het is alsof je op een drukke verjaardag bent, waar iedereen een andere taal spreekt. En je kan die taal een beetje spreken, maar net niet genoeg om het bij te houden. Nou reken maar dat je dan vaak de draad kwijt bent.

Daarom vind ik het zo goed van haar dat ze het wel steeds blijft proberen. En gelukkig heeft ze broers die goed werken als tussenschakel. Bink weet alles heel rustig aan Kit uit te leggen en Dex weet altijd precies wat Kit bedoeld.

“Woont ze nog thuis?”, vraagt iemand aan mij.

Ik kijk naar mijn lieve grietje die achter een ander meisje aan huppelt. Ze versnelt en springt over iets wat op de grond ligt. Ik ben verbaasd over de vraag, want waarom zou Kit niet thuis wonen? Als ik naar Kit kijk zie ik een bijna “normaal” meisje, motorisch erg handig, gek op spelen en basketballen. Ze klimt zo in de touwen bij ZaanForce en zoekt graag contact. Ok, niet iedereen verstaat wat ze zegt, maar dat gaat ook steeds beter. En ja, als ze bezig is hoor je de hele tijd “gggggg” omdat ze nou eenmaal een zenuwtik heeft en graag haar keel schraapt. Voor ons best handig want we weten altijd waar ze ongeveer is. En als ze met andere kinderen speelt, kan ze soms een beetje vreemd uit de hoek komen, niet ieder kind vind het namelijk leuk om bijvoorbeeld “Fikiew-mens” genoemd te worden. Geen idee wat ze er mee bedoelt, maar een 7 jarig kindje kan er nogal beledigd over zijn.

Kit is zo geaccepteerd in onze omgeving, dat ik er ook niet altijd meer bij nadenk. Pas als we weer ergens komen waar mensen Kit niet kennen, besef ik eigenlijk pas weer dat ze anders is. En dat het ook allemaal wat anders werkt bij haar. Dat een nieuwe omgeving nogal verwarrend is en niet zo vanzelfsprekend is zoals bij ons. Dus als je een weekendje weg op de camping bent, en je gaat voor de 20^e keer naar het toiletgebouw, is het ook lastig om de weg terug te vinden. Al is het één weg, met één keer afslaan. En zo was het dus, dat ik dit eigenlijk vergat. Ik vergat dat het voor Kit niet vanzelfsprekend is. Dus toen ze na een half uur nog niet terug was en Bink mij er op wees dat Kit er nog niet was, schrok ik. Ze zal toch niet de halve camping over zijn gegaan? Want hoe kan zij vertellen waar ze zit? Want hoe gaan mensen haar verstaan? En zo werd de onbekende omgeving voor Kit, ook ineens mijn onbekende omgeving en ik voelde hoe overweldigend dit voor haar is.

Ik liep snel naar de toiletten en daar zag ik haar midden op het pad in kleermakerszit zitten. En ik hoorde haar “gggggg” terwijl ze met het zand op de grond aan het spelen was. Aan de overkant zaten 4 kinderen op een rijtje, waarvan er een paar vreemd naar haar keken. Waarschijnlijk had Kit iets geks naar ze geroepen en probeerden ze te plaatsen wat ze daarmee bedoelde. Ze kon de weg niet vinden en wachtte rustig tot wij haar kwamen zoeken.

En daarom ben ik zo blij met onze omgeving, dat iedereen Kit kent én accepteert. Natuurlijk komen er af en toe kinderen naar me toe om te vertellen dat Kit iets geks tegen ze heeft gezegd of iets niet wilt doen. Maar ze zijn er ook om Kit te helpen als ze even iets niet durft of om met haar te spelen.

Dus ja, ze woont gelukkig nog thuis! In haar eigen bekende omgeving.