Met Kit een dagje op stap gaan is gegarandeerd een energiezuiger. Als iemand veel klaagt en nergens zin in heeft is het Kit wel. Ze krijgt na 10 meter al een zeer been en wil steevast bij haar vader op zijn nek. En als ze even geen zin meer heeft, gaat Kit op de grond zitten.
Maar ja, we willen ook wel eens wat, dus toen we op vakantie in Spanje waren, gingen we een dagje met de boot naar het eiland Tabarca. Op Tabarca aangekomen wilden we graag een rondje over het eiland doen. Echt niet ver, al was het natuurlijk wel behoorlijk heet. Vanaf de eerste stap is Kit aan het zuchten, steunen, zeuren en staat ze stil. We moesten haar nonstop blijven motiveren mee te lopen. Vervolgens struikelt ze natuurlijk en heeft ze veel verdriet om een “schaafje” waardoor ze natuurlijk absoluut niet meer kan lopen.
In het kader van negeren en positief gedrag belonen, nemen Bart en ik als twee overenthousiaste akela’s het voortouw. Laten overal leuke dingen zien: “Kijk een dode cactus!” en weten een mooi plekje te vinden om te zwemmen. Helaas bleek het water tot navelhoogte met een kniehoog zeewierbank. Daarnaast lag het strandje helemaal vol met verdroogd zeewier. Dex rolde vervolgens pijnlijk van de berg en Bart gleed onderuit van een gladde rots. Dus toen daalde ook ons enthousiasme behoorlijk. Tel daarbij Kit half in paniek omdat ze haar voeten nergens neer kan zetten: het werd gezellig!
Opeens waren we er klaar mee en gaven Kit op haar donder. Dit gedrag was onacceptabel en er moesten nieuwe afspraken gemaakt worden. Niks negeren maar aanspreken op gedrag dat wij niet tolereren. We spraken af: je bent een grote meid, dus je gaat niet klagen en je loopt mee.
Deze afspraak heeft ze de rest van de dag als mantra opgenoemd, met daarachter aan “Knap hè?”
Wij gaven haar natuurlijk grote complimenten en Kit werd steeds trotser. Zodra er duidelijke afspraken zijn, kan Kit zich er namelijk wel aan houden. Dat die afspraken apart gemaakt moeten worden, vergeten we nog wel eens. Alleen een opmerking dat ze even moet stoppen met zeuren is blijkbaar niet genoeg.
En we hebben het geweten de dag erna. Tijdens ons bezoek aan Alicante liep Kit vooraan en konden we haar bijna niet bij houden. Ze had een missie en dat was ons door de stad leiden. Zij was mama, en wij waren de kinderen.
En… we mochten niet klagen en niet zitten.. We waren gesloopt eind van de dag!