Kit kan keihard liegen.. Al denk ik zelf dat ze dit niet echt als liegen ziet. Meer een ontkenning en als ze maar lang genoeg volhoudt dat ze iets niet heeft gedaan, dan is het ook niet gebeurt. Zo kregen wij gister een telefoontje van school. Kit had aan de brandblusser gezeten en helaas was er wat schuim uit gekomen. Daarnaast was het zegel eraf, en dit betekent dat school de blusser weer opnieuw moet laten keuren en verzegelen.

Ze was even daarvoor thuis gekomen en had mij niets verteld en ik had ook niet gemerkt dat er iets was gebeurt. Dus na dit telefoontje vroeg ik haar of ze iets te vertellen had. Dat had ze uiteraard niet en begon wat te zuchten. Hierdoor wist ik dat ik op de goede richting was en bleef aandringen. Ik probeerde het op een andere manier en gaf haar een voorzetje op het verhaal, zodat ze mij dit zelf kon vertellen. Nog een hardere zucht en een “hoe ga ik dit vertellen”, dus ik blijf haar aankijken. Ze kijkt mij terug aan en zegt glashard dat ze niets gedaan heeft.
“Nope”

Dit gaat zo een paar minuutjes door, maar uiteindelijk wordt het verhaal door Kit een soort van bevestigd. Maar eigenlijk is ze nog in de keiharde ontkenning en hoopt ze dat ik snel weg ga zodat ze weer door kan gaan met haar eigen ding.

Ik vind het op zo een moment super lastig in te schatten in hoeverre je Kit tot de verantwoording kan roepen. Na lang aandringen en voorschotelen komt er wel een soort van “OK, dat mag niet” maar dat voelt meer alsof ze mij een plezier doet dan dat ze er van leert.
Het blijft lastig opvoeden met Kit, wat voor de jongens werkt, werkt vaak bij haar net niet. En ik weet niet in hoeverre je tot Kit doordringt als ik haar iets duidelijk wil maken. Ook omdat ze dan net doet of het niet gebeurt is. Gooi daar nog een dosis behoorlijke eigenwijsheid boven op, dan kan je bedenken dat je soms in situaties komt, waarvan je even niet weet hoe je dat pedagogisch oplost.

Zo kreeg ik van de week ook mijn “Ik tel tot drie” keihard terug. Kit wilde op haar badslippers naar school, maar dit mocht niet van mij. Dus ze moest haar eigen schoenen aan alleen dit weigerde ze. Dus na mijn derde verzoek, zei ik dat ik tot drie zou tellen en dan moest ze haar schoenen aan doen.
Dus wat zegt Kit na mijn 1: “Nee, ik afspraak, ik tot 3 tellen.. 1!”
En ik: “Kit, ik zeg 2”
Kit: “2!!..”

Probeer dan maar eens niet in de lach te schieten.. Maar, uiteindelijk hebben we Kit wel op haar schoenen naar school gekregen!