Toen Kit was geboren kreeg ik direct de videoclip van Blind Melon, No Rain in mijn hoofd: Zie hier de clip…. . In de clip staat een ietwat gezet meisje op een podium een tapvoorstelling te geven. Ze is verkleed in een bijenpakje en probeert in de rest van de clip aansluiting te vinden met andere mensen. Het lukt niet helemaal en ze wordt vooral vreemd aangekeken, hoe hard ze ook probeert. En zo zag ik Kit toen ook voor me, in haar bijenpakje. En ik vond het zo zielig voor haar….
Van de week heeft Kit voor de tweede keer met een kindje uit de klas gespeeld. De eerste keer was het bij ons thuis, wat het een stuk makkelijker maakte. En de tweede keer was het met een klasgenootje die we op straat tegen kwamen tijdens onze lánge tocht naar de speeltuin. Kit heeft namelijk de neiging om na elke meter even stil te staan en alles om haar heen te bekijken, op te klimmen of in ieder geval even aan te raken. Halverwege strandden we ook nog even bij een veldje waar heel veel speelgoed staat gestald. Dus voordat we bij de speeltuin waren, begon het te regenen en hadden we er eigenlijk al genoeg van. Dus vroeg haar klasgenootje of Kit bij hem mocht spelen. “Natuurlijk”, zei ik en samen renden ze door een steeg naar zijn huis. Ik zei wel heel enthousiast ja, maar voelde me toch niet helemaal zeker van mijn zaak. Ik ging er maar even snel achteraan om te overleggen met zijn moeder. Die vond het geen probleem.
Ik liep dus een beetje onthand naar huis en wist van schrik even niet wat ik moest doen. Wat als Kit zich niet verstaanbaar kon maken of zoals gewoonlijk iets stuk zou maken, om zou gooien of iemand pijn zou doen. Moeder in kwestie had wel aardig wat ervaring dus daar zou het niet aan liggen. Anderhalf uur later werd Kit keurig netjes afgeleverd aan huis met de boodschap dat alles goed was gegaan. Ik kon weer ademen, het doet me dus weer meer dan ik mezelf wil toegeven.
En vandaag, terwijl Kit op het fietspad speelt, komt datzelfde jongetje weer langs en wilt mee spelen. Kit is met Bink en hun nichtje Mik elkaar nat aan het spuiten met plantenspuiten (aanrader!!!) en ziet het nieuwe slachtoffer. Ze blijft op hem spuiten en mist compleet dat hij tot 10 keer aan toe roept dat zij moet stoppen. En daar staat mijn lieve grietje, kletsnat in Spiderman-pak (outfit nummer 4 van de dag). Ze geniet en voelt zich duidelijk een van hen. Nu gaat het nog, nu is het allemaal nog schattig. Maar wat als ze over 10 jaar nog in haar Spiderman-pak of tutu rond loopt?
En ik denk weer terug aan het clipje. Ik merk hoe anders ik er tegen aan kijk in vergelijking met een paar jaar terug. Want wat ik nu het meest belangrijk vind is dat Kit blij is. En wat andere mensen van haar denken, dat is hún tekortkoming. Laat haar maar lekker rondlopen in desnoods haar Spidermantutu. Wij houden van haar, hoe gek ze ook doet of er uit ziet. En dan zie ik ook het einde van het clipje voor me, als het meisje in een tuin komt waar allemaal mensen in bijenpakjes dansen. Die zijn allemaal hetzelfde als haar, en ze is helemaal blij. Ik ben trots op ons rare chaotische gezin, familie en vriendenclub, wij zijn die club mallotige bijen. Kit voelt zich thuis en kan zich zelf bij ons zijn. En dat is het allerbelangrijkste voor iedereen…..