Het is denk ik aan niemand voorbij gegaan dat Down de laatste tijd erg veel in het nieuws is. En dan vooral de discussie over wel of niet aborteren en het langzaam ‘uitsterven’ van Down. Het is een moeilijke discussie en ik wilde er al helemaal geen wijze dingen over zeggen. Een keuze hebben is voor mij belangrijk en iedereen moet dat hebben. Maar het blijft maar in mijn hoofd spoken en ik wil er nu toch wat over zeggen.
Door te zeggen dat de wereld beter is zonder Down zeg je eigenlijk dat de wereld beter is zonder onze Kit en de zoveel duizend andere mensen. Dat het gevecht dat meer dan de helft van de Down-baby’s levert na een hartoperatie voor niets is geweest. Dat alle uren die ouders in ontwikkeling en opvoeding steken, nergens voor nodig is geweest.
De hele discussie geeft me het gevoel dat Down weg zou moeten uit de samenleving. Maar waarom? Geven zij zoveel overlast? Durf je niet meer over straat omdat er weer zo’n groep Downers op de hoek staat? Worden alle goede banen ingepikt door Downies die de baan alleen maar krijgen door hun lieve glimlach?
Het leven is gewoon niet perfect en als de imperfectie dan bestaat uit mensen met Down, dan denk ik dat het leven heel mooi kan zijn. Het verdriet dat wij hebben gehad heeft ons alleen maar heel sterk gemaakt. En wij leren heel veel van de vechtlust en het doorzettingsvermogen van ons mooie meisje met Down. En al heeft ze een verstandelijke beperking en past ze niet in het hokje van de perfecte samenleving, wij moeten er voor zorgen dat ze een mooie plek krijgt.