Just one of those days

kitendexIk had het kunnen weten.. Misschien was ik wel een beetje naïef, maar ik dacht toch echt dat ik er nu eindelijk goed in was geworden. Opvoeden: het blijft een feest! En dan zijn die van mij nog niet ouder dan zes, kan niet wachten tot de puberteit. Na drie weken lief luisteren en leuk ondeugend is het tij keihard gekeerd. Ik ben de controle weer eens kwijt.

Het is weer eens zo een dinsdag dat niemand luistert. Alhoewel, volgens mij luisteren ze wel want ze doen precies het tegenovergestelde van wat ik wil. Kit heeft besloten compleet haar eigen weg te gaan en Dex is haar schaduw. Álles wat Kit doet, doet Dex na.

Dus als ik Kit streng toespreek in de supermarkt dat zij niet het brood uit de wagen mag duwen, zie ik Dex in mijn ooghoek precies doen wat zijn zus eerder deed. Dus hetzelfde verhaal tegen Dex  die mij vervolgens met een grote glimlach aan blijft kijken waarvoor Supernanny zelfs zou zwichten. Als ik dan weer omhoog kijk, zie ik Kit net nog de bocht om gaan “doeg mammie” roepend. Als ik haar dan eindelijk weer te pakken heb, ben ik weer tien minuten verder omdat ik alles in haar route weer terug in de schappen moet leggen. En dan is het nog maar half tien.

Weer thuis zit ik met twee kinderen, elk op een knie, twee verschillende boekjes voor te lezen. Als ik dan op sta om even koffie voor mijzelf te maken, wordt ik duwend en trekkend gevolgd door twee peuter-kleuters. Op de weg naar de keuken worden nog verschillende bestellingen bij me gedaan, variërend van worst, perzik, banaan en Spongebob-koekjes.

Dan naar opa Cees en oma Co waar gelukkig maar één keer het drinken over de grond gaat. Ze zijn beide verbazingwekkend lief en ik krijg bijna zin om naar de logopedie te gaan. Helaas, daar aangekomen blijkt Kit er totaal geen zin in te hebben. In de wachtkamer moeten alle boekjes op de grond gegooid worden. Dex vind het een goed plan, dus die doet mee. De mevrouw naast me begint eerst nog enthousiast wat boekjes terug te leggen, maar nadat Dex deze direct weer op de grond gooit kijkt ze naar mij: ‘Hier heb je je handen vol aan volgens mij.’
Ik besluit op te treden en zeg dat ze de boekjes weer terug moeten leggen. Dex begrijpt dat het menens is en legt er een paar terug in de kast. Kit is ondertussen in de hoek gaan staan en staat het raam te likken. ‘Kit, nu de boekjes terug leggen. 1,….. 2,…….3!’ Kit begint hard te lachen en zegt: ‘Hoek!!’ Zo gaat het nog wat heen en weer tot ik Kit bij haar armen moet pakken om de boekjes op te rapen. De strijd duurt een paar minuten, maar uiteindelijk legt Kit de boekjes netjes in de kast. ‘ie, mama’.. Kit komt naar me toe en ik krijg een natte kus op mijn oog. Ie betekent sorry en Kit weet precies wanneer ze het moet gebruiken. Dat is dan wel weer een voordeel van deze dagen….