Mama trekken au!

“Mama, vechten!” Kit heeft een nieuw spelletje gevonden en dat is stoeien. Vechten zoals ze het zelf zo goed zegt. Ze gaat dan voor je staan met haar vuistjes omhoog, goed in de dekking. Daarna gaan deze vuistjes snel heen en weer en het hele gevecht wordt afgemaakt met een sprong boven op je. Compleet met een lik in je nek.mamatrekkenau

Kit vind het een erg leuk spel, wat dus betekent dat ze de hele dag vragend achter je aan loopt: “Vechten?”

Ik word er onderhand behoorlijk moe van en zelfs haar broers hebben er geen zin meer in. Afleiden met andere spelletjes is geen optie, als Kit wat in haar hoofd heeft, dan wil ze het. En dat is dus de hele dag vechten.

Behalve vorige week toen ik met een opvoedkundige actie waarschijnlijk haar elleboog wat uit de kom heb getrokken. Het was op 3 december en we zaten met zijn vieren ‘Freek in het wild” te kijken. Bart had oudergesprekken op school en was ’s avonds al vroeg weg. Kit probeerde net als de chimpansees bij Freek te drinken en stopte steeds haar handen ‘r beker om daarna het drinken van haar handen te slurpen. Niet helemaal fris als je op de bank zit, maar ik liet het maar toe. Ze zat namelijk zo lekker tegen me aan en dat gebeurt niet vaak.

Tot ze het in haar hoofd kreeg om de beker dan maar de kamer in te gooien. De chimpansee deed dit ook vertelde Bink later, maar toen begreep ik het niet. Toen ik Kit zei haar beker op te ruimen, negeerde ze mij compleet. Ik had geen zin in de confrontatie maar dwong mezelf toch consequent te zijn. Dus nadat ik tot drie had geteld en Kit nog geen poging deed van de bank te komen, pakte ik haar bij d’r arm. Kit maakte zich tactisch helemaal slap en zo nam ik haar mee naar d’r beker.

Geen goed plan! Het volgende moment barstte Kit in huilen uit en heeft dit volgehouden tot ze een uur later uitgeput in slaap viel. Ik maakte me meteen zorgen, maar onderhand weten we hier thuis dat mijn moederinstinct qua ziektes en verwondingen totaal niet klopt. Zo heb ik al eerder bij de eerste hulp gezeten met een zogenaamd gebroken vinger van Bink. Dat hij vervolgens in de wachtkamer lekker gaat spelen en allemaal Lego-blokjes in elkaar gaat drukken, had ik even niet voorzien. Dus ik liet deze keer Bart mij aan de telefoon overtuigen dat ik het nog maar even aan moest kijken.

De volgende dag werd Kit huilend wakker en liet haar arm de hele tijd links liggen. Ik had de avond er voor wel al geprobeerd haar arm te bewegen en dit ging eigenlijk zonder problemen, dus ik dacht dat het vast niet gebroken kon zijn. Toch naar school gestuurd maar een uur later werd ik opgebeld. Juf Lieke zag dat ze haar arm weinig bewoog en vond het zelf wat spannend om haar zo in de klas te hebben. Ik Kit opgehaald van school en ze zat al snel met veel praatjes achterin de auto.
“Mama trekken au..”

Thuisgekomen probeerde ik van alles om erachter te komen hoe ernstig haar arm er aan toe was. Ik had pas ’s middags een afspraak bij de dokter en wilde niet dat ik weer met een miraculeus genezen kind in de wachtkamer zou zitten.

Dus, daar zat ik in de huiskamer op de grond.
“Kit, …., Kit! Vechten??”
En wat kreeg ik als antwoord?
“Nee, mama..”
Toen wist ik dat mijn lieve kleine meisje echt last had. Ik heb haar lekker voor de televisie “Kikker” laten kijken en vol gestopt met “Sponge Bob koekjes”, de twee andere obsessies van Kit.

’s Middags bij de dokter bleek gelukkig dat alles goed zat en haar elleboog misschien even uit de kom is geweest maar deze direct weer goed terug is gegaan. Mijn schuldgevoel is er niet minder om geworden.

Ik hoor Kit nog tegen de dokter zeggen: “Mama trekken au”