Hieperdepiep!

Hoera!! Kit is 3 jaar. Onze lieve “dame” heeft zondag haar verjaardag gevierd en is verwend met veel mooie cadeautjes. Van een portemonnee van haar broers tot een keukentje van opa en oma. Van een mooie Barbie tot een echt prinsessen-verkleedkist. Kit was erg blij met de cadeaus en voelde zich volgens mij echt jarig.

kit_ballet

Toen Bart en ik ’s avonds in bed lagen kon ik er niets aan doen en moest toch denken aan precies 3 jaar geleden. Toen lagen we ook zo in bed, Bart net terug van basketbal trainen, ik niet kunnen slapen. Samen praten over de keizersnede die de volgende ochtend vroeg zou plaatsvinden. Onszelf gefilmd met een videoboodschap naar Kit, we hadden zoveel zin in alles.

En toen we op 8 oktober aan het ontbijt zaten en ik op de klok keek : 7.46…. Op dit tijdstip ongeveer belde ik mijn ouders om te zeggen dat Kit geboren was. Ik vertelde dat ze een open gehemelte had, maar dat alles goed was. Tsja, toen wist ik het nog niet. Toen had ik niet door dat Bart zijn stille koppie kwam omdat hij iets voor mij moest verzwijgen. Ik dacht dat het door het slaaptekort kwam! Een uur later stond de kinderarts aan mijn bed en vertelde dat ze het vermoeden hadden dat Kit Downsyndroom had.

En kijk nu 3 jaar later, een terror-Kit die ons elke dag zo aan het lachen maakt. Zorgen over haar toekomst hebben we nog zeker, maar deze verdwijnen naar de achtergrond als je haar over de bank zie klauteren. Haar hele verhalen hoor vertellen, in een taal die wij helaas niet verstaan. En als ik haar bezig zie op het kinderdagverblijf heb ik er alle vertrouwen in dat Kit op elke plaats haar eigen plekje creëert. Ze speelt lief met de andere kinderen en vermaakt zich super. En ze is niet zoals de anderen, dat is overduidelijk! Maar dat kan haar niks schelen, ze is totaal zichzelf! En daar hoopte ik zo op toen ik in het ziekenhuis lag en hoorde dat Kit misschien Down zou hebben. Een meisje die opkomt voor haar zelf en geniet van het leven en de mensen om haar heen!