Dus.. Kit haar amandel zou de 17e geknipt worden….

Wordt ik net gebeld door de KNO-arts: “Ja, Kit wordt natuurlijk morgen geopereerd…”. Huhhh, egnie!! Maar jawel, de dokter had natuurlijk weer gelijk! Heb ik het dus weer gepresteerd om het verkeerd op te schrijven in mijn agenda. Maar gelukkig belde deze lieve dokter vandaag even op om het één en ander door te nemen. Anders hadden wij morgenochtend nog lekker thuis gezeten en zou de dokter klaar staan met zijn schaar. Wachtend op Kit….

Wanneer gaat dit warrige nou over?? Ik heb het zondag gepresteerd om mijn handtas (dat klinkt truttig..) op de auto te laten staan die naast onze stond geparkeerd. En het niet eens doorhebben!! Werd nadat we al een uur thuis zaten gebeld door een vriend van ons:”Dus, jouw tas stond hier op de parkeerplaats .” Owh owh…..

Maar goed, dit wordt vanavond werken, want ik denk dat het er morgen niet echt van komt. Weet dat het een ingreep van niets is hoor.. Maar heb nu iets te vaak mee gemaakt dat je voor een simpel iets naar het ziekenhuis ga en vervolgens pas een paar dagen later er uit kom omdat er iets gebeurt wat eigenlijk ‘nooit’ gebeurt. Nee, niet aan denken.. het is maar amandelknippen, ze komt morgen direct naar huis en heeft nérgens last van…..
(WHHHAAAAAAAAA!!!!!!)

Wilde wachten tot Kit een jaar was met een blog, maar nu toch tussendoor. Want:

Nog 3 weken en dan is Kit jarig, dan wordt ze 1 jaar, hoera!! Dus dé tijd om na te denken over wat er het laatste jaar allemaal is gebeurd. Maar ook dé tijd om na te denken: wat voor kadootje kopen we! En ik moet zeggen, ik vind het lastig.

Wil niet met alleen een knuffel of wat dan ook bij d’r aankomen. Maarja, wat je voor een ander 1-jarig kind koopt komt ook niet helemaal in aanmerking. Voor Bink kochten we een hobbelschaap (oké, toen hadden we blijkbaar ook wat gebrek aan inspiratie) maar als je Kit daar op wilt zetten, kukelt ze hier zo van af.

Van opa en oma kreeg hij een poppenhuis (was hij toen ook wat jong voor, maar heeft er nu nog steeds erg veel plezier van).

Van oma Mieke kreeg hij een fiets/auto-ding (ook wat te jong, maar hij kon toen wel al staan) maar Kit kan alleen nog maar in de aanhanger zitten.

Voor Kit wil ik dan toch weer iets pedagogisch verantwoord, niet- te- moeilijk- anders- wordt- de- uitdaging- te- groot, meisjesachtig, groot en duurder dan €50 maar niet duurder dan €100, onwijs leuk ding. …………. Beetje jammer dat ik dit dus niet kan vinden!

Ik ben ook maar aan het bedenken wat voor een kindje met Down leuk zou zijn, maar misschien moeten we het wat dichter bij huis houden en kijken wat Kit leuk zou vinden. Maar ja, die heeft af en toe een wat gekke smaak. Laatst kreeg ze een knuffelclown in vale jaren ’80 kleuren. Volledig uit d’r dak en speelt er zo mee dat hij nu ietwat zuur ruikt. Wat ze nog meer leuk vind is als Bink hard in haar gezicht roept: “poep op je hoofd!!” Dan ligt ze helemaal dubbel. Je kan wel zien dat ze onze humor heeft want wij lachen er ook nog steeds om (en dit duurt al een week, dus moet je nagaan).

Dus: als iemand weet waar ik een jaren ’80 clown kan vinden die de hele tijd “Poep op je HOOOFD” roept?? Dan ben ik klaar met het cadeautje….. (alleen wat lastig inpakken).

Het is officieel, Kit kan blijven zitten!! Heel stoer zit ze rechtop alles te bekijken en als ze omvalt houdt ze zicht zelf tegen met haar (ietwat korte maar wel lekker dikke) armpjes. Vooral naar voren hoor, want ze zat laatst bij me op schoot en toen kukelde ze zo achterover op de bank. Maar ze vind het erg leuk! Heeft wat oefening nodig gehad, maar het resultaat heb je.

Verder heeft ze helemaal een hele sprong gemaakt vinden we. Het is alsof ze zich wat meer bewust van haar omgeving wordt. En dat gaat gepaard met wat verlegenheid en een pruillip op zijn tijd. Kreeg eerst iedereen een brede lach van haar, nu is het zelfs brullen als ome Bassie haar optilt. Heeft die ook wel een ietwat harde stem en dat is soms wat schrikken, maar verder is het een lieve vent hoor. Ach, ze lijkt op mij. Toen ik nog een baby was kon ik ook erg schrikken van grote broer Bas. Nu zelfs nog.. een lieve knuffel geven heeft meestal een gekneusde rib tot gevolg. Alsof je in een bankschroef zit…..

De logopediste vind dat Kit erg goed op schema ligt, volgens het kleine-stapjes-werk-boek-schema-ding zit ze ook keurig in de 9 tot 12 maanden hokje. Met communicatie dan… Grove motoriek loopt wat achter, maarja, ik vind het ook wat snel dat ze zich nu al zou kunnen optrekken tot staan… Dat is met 10 maanden voor een ‘gewoon’ kindje al snel. En met die korte pootjes van d’r is het moeilijk evenwicht houden hoor.

Zondag hadden we thuis feest en dus de hele dag een flinke groep mensen over de vloer. Dan is Kit toch wel aardig onder de indruk en is het niet meer dat ze naar iedereen lacht. Ze is een stuk rustiger en bekijkt alles. Als het thuis rustig is dan is ze niet meer te houden. Hele discussies met haar speelgoed in de box. En erg driftig als ze op de grond ligt en net niet bij haar speeltje kan komen (oké, beetje gemeen van mama, maar ja, kruipen is een volgende stap!). Kit denkt nog steeds dat als je heeeel hard “Dadadadadaaaa” roept dat het dan vanzelf komt. Helaas meissie, daar moet je iets meer voor doen. Maar goed, ze heeft ook een grote broer die alles heel graag uit handen neemt. (soms letterlijk omdat hij heel graag met de rammelaar speelt. Logisch als je 3 bent!) Maar als ik iets voor Kit net buiten haar bereik leg zodat ze er naar toe moet proberen te gaan. Dan hoor ik Bink al van ver aan komen rennen, “ik pak het wel!! Hier lieve Kit, hier is je speeltje.” Tja, dat is natuurlijk ook een supersysteem!

Dus ik probeer Bink te leren dat hij Kit wat meer ruimte geeft het zelf te doen. Hij moet nu van mij tot 10 tellen voordat hij iets voor haar doet. Moet ik zelf ook leren, dus dat doen we dan samen!

Voor iemand die zich nooit echt druk heeft gemaakt (of hoeven maken) om eten en lijnen ben ik de laatste tijd wel heel erg geobsedeerd door eten. Bink weigert zo ongeveer vanaf zijn eerste verjaardag avondeten. Van de één op andere dag.. Niet heel gek, dat doet eigenlijk bijna elk kind. Dus wij besteedden er ook niet te veel aandacht aan. Bleven het hem aanbieden en maakten er verder geen drama van. Ik las zelf ook alle bladen en ben niet vies van een medisch televisieprogrammaatje hier en daar zoals iedereen wel weet. Dus tsja,er is zeer weinig wat ik eigenlijk niet weet.

Maar goed, na een jaar wilden we toch wat meer bij hem naar binnen krijgen en als hij dan reageert met heftig kokhalzen ben je toch bang dat hij een bepaalde aversie tegen avondeten krijgt. Dus Bart en ik gewapend met stickerborden, kadootjes, good cop/bad cop tactieken aan de slag. Niks… af en toe een hapje wat met luid gejuich van onze kant werd aangemoedigd, maar vervolgens was Bink klaar. Handen op zijn mond: OP SLOT! Zorgen hoefden we niet te maken, Bink bleef er als een bink uitzien.. Maarja, het leek mij zo gezellig hè (oké, een lichte obsessie voor lekker en veel eten heb ik dan wel weer).

Tot dat Kit werd geboren hebben wij van alles uitgeprobeerd, écht alles! Stickerborden, negeren, juichen, feestbordjes, zelf laten opscheppen, zelf laten uitzoeken, helpen met koken (oké, van een beetje roeren krijg ik ook niet echt honger), kadootjes, 10/20/100 euro bieden, hoofd vasthouden en het naar binnen duwen, van 10 meter afstand erin gooien, voor de televisie, achter de televisie, ….

Maar ja, met Kit erbij, die behoorlijk slecht haar fles leeg dronk en na anderhalf uur voeding (elke 3 uur) hadden wij geen puf meer om iets warms bij Bink naar binnen te krijgen. Dus wij schakelden over op fruithap en appelmoes en Bink was blij. Want dit eet hij binnen no-time op. En wij blij omdat hij toch wat naar binnen kreeg en we er even geen omkijken naar hadden.

Maar nu Kit van harte alles wat voor haar ligt opeet is Bink weer aan de beurt. En deze keer is het nog meer menens. Niks good cop, eten zou je. Als hij niet eet, door naar bed! ………….. Hmm, na 3 dagen om half 7 in bed bleek dit ook niet echt een goed idee.

Dus wat doe je dan als ouder die een goede opvoeding hoog in het vaandel heeft staan?? Dan gebruik je de televisie en snoep als chantagemiddel, hahahaha! En niet eten, dan moest Bink op een stoel even verderop in de huiskamer. En dan eten wij (heel) gezellig verder.. Dus dat werd ook een leuke truc voor hem: nee, ik wil niet eten, op de stoel, whuuu, oké ik wil wel eten, weer van de stoel, en dan een kwartier lang over 1 hapje, WHAAAAAAA!! Maar vanavond, eindelijk na 2 weken, heeft hij tijdens het eten niet meer op de stoel gezeten. Hij heeft gewoon aan tafel zijn ‘stukje kippie’ opgegeten. En zelf een heerlijk toetje ontdekt: volle yoghurt met geraspte kaas, mmmmm!! Dus bij ons kan hij niet meer wegkomen met de opmerking: ‘ik lust dit niet!’

Kit vind tot nu toe haar eten erg lekker, al heeft ze wel voorkeur. Yoghurt is nog er moeilijk binnen houden, vooral omdat ze dan erg druk bezig is met ogen knipperen. Koekjes weet ze zelf al aardig naar binnen te werken. Fruithap is favoriet! Alleen Kit wil weer niet drinken. Fles melk is geen probleem, maar elk ander vocht laat ze uit haar mond lopen. Grappig, hoe Bink en zij tegengesteld zijn, want Bink is een onwijze zuiplap (sprekend ze moeder, hehe!). Heb nu limonade, water, sap en thee geprobeerd, maar nee…

Dus op naar het volgende de Goede-thema: To Drink or not to Drink!

Moest deze week voor controle naar de kinderarts, de eerste keer weer sinds 6 weken denk ik. Zo lang hadden we het nog nooit vol gehouden dacht ik bij mijzelf. Maar goed, moet je ook niet doen. Zat namelijk donderdag al weer een hele middag in het ziekenhuis. Kit was superbenauwd en aangezien we 2e pinksterdag ook al bij de huisartsenpost hadden gezeten leek het mij wel verstandig toch de kinderarts weer even te bellen. En ja hoor, we mochten langs komen. Bink liep al yeah-springend door huis (denk niet dat hij wat over heeft gehouden aan de ziekenhuisbezoeken en opnames) en had er onwijs veel zin in. Ik was boven Kit aan het verschonen terwijl ik hem druk in de berging bezig hoorde. Toen liep hij de trap op, ‘ik ben de dokter! Ik kom Kit beter maken…’ Wat bleek, hij had een stofmasker gevonden en had die opgezet. Hij was dokter en kwam even naar Kits hartje luisteren.

Wij naar het ziekenhuis en joepie: er mocht een longfoto gemaakt worden. Bink weer heel blij want hij wilde altijd al naar die wachtkamer want daar staat wel heeeel leuk speelgoed. Nou dat heeft hij geweten want we hebben er een uur gezeten. Jammer genoeg moest ik verklaren wat iedereen die langskwam had, wat soms wel lastig was. Hoe leg je uit wat iemand heeft die half knock-out op een brancard ligt…. Ja, die is ziek moppie,.. nee , jij hoeft die niet beter te maken, dat gaat de dokter doen. Gelukkig presteert Bink het ook altijd op de meest rare plekken te poepen, dus iedereen kreeg naast een onwijs informatief verhaal (hij kletst tegen iedereen, gevolgd door een kijk: (kunst!) ook lichtelijk vleugje in zijn neus van mijn zoon… (ga maar bij die meneer staan lieverd, die ligt toch knock out op een brancard).

Na een uur werden we eindelijk geholpen en mocht Kit weer op de foto. Heb stoer gezegd: geen martelwerktuig (zie eerdere blogs) en de röntgenmeneer gaf gelukkig snel toe na mijn strenge blik. Kit mocht op een krukje zitten …. (?)… met haar armen omhoog… (succes!) Lang leve mijn hypotone meisje, want die glibberde er natuurlijk bijna direct af. Maar met een paar Twister bewegingen (hand op rood, voet op groen, hou haar omhoog, niet in de lamp staan) lukte het.
Bink stond ondertussen, zwaar onder de indruk van de apparatuur met mijn handtas om zijn schouder, achter het scherm de foto’s te bekijken. Ze waren goed, bedankt dokter Bink!

Volgens de kinderarts had Kit een fikse luchtweginfectie en lag het tegen een longontsteking aan. Vind ik dat wel gek klinken, je hebt toch ook niet bijna een gebroken been? Maar ze was in ieder geval erg benauwd (oh ja?) en de Ventalin die ze volgens de huisartsenposthuisarts dubbel moest nemen hielp helemaal niets (meen je niet). Dan maar Antibiotica, neusdruppels en paracetamol.
En als ze niet opknapte moesten we bellen en dan zou Kit een nachtje of 2 worden opgenomen voor extra zuurstof. Maar gelukkig, ze knapte vrijdagmiddag eindelijk weer wat op.