Moest deze week voor controle naar de kinderarts, de eerste keer weer sinds 6 weken denk ik. Zo lang hadden we het nog nooit vol gehouden dacht ik bij mijzelf. Maar goed, moet je ook niet doen. Zat namelijk donderdag al weer een hele middag in het ziekenhuis. Kit was superbenauwd en aangezien we 2e pinksterdag ook al bij de huisartsenpost hadden gezeten leek het mij wel verstandig toch de kinderarts weer even te bellen. En ja hoor, we mochten langs komen. Bink liep al yeah-springend door huis (denk niet dat hij wat over heeft gehouden aan de ziekenhuisbezoeken en opnames) en had er onwijs veel zin in. Ik was boven Kit aan het verschonen terwijl ik hem druk in de berging bezig hoorde. Toen liep hij de trap op, ‘ik ben de dokter! Ik kom Kit beter maken…’ Wat bleek, hij had een stofmasker gevonden en had die opgezet. Hij was dokter en kwam even naar Kits hartje luisteren.
Wij naar het ziekenhuis en joepie: er mocht een longfoto gemaakt worden. Bink weer heel blij want hij wilde altijd al naar die wachtkamer want daar staat wel heeeel leuk speelgoed. Nou dat heeft hij geweten want we hebben er een uur gezeten. Jammer genoeg moest ik verklaren wat iedereen die langskwam had, wat soms wel lastig was. Hoe leg je uit wat iemand heeft die half knock-out op een brancard ligt…. Ja, die is ziek moppie,.. nee , jij hoeft die niet beter te maken, dat gaat de dokter doen. Gelukkig presteert Bink het ook altijd op de meest rare plekken te poepen, dus iedereen kreeg naast een onwijs informatief verhaal (hij kletst tegen iedereen, gevolgd door een kijk: (kunst!) ook lichtelijk vleugje in zijn neus van mijn zoon… (ga maar bij die meneer staan lieverd, die ligt toch knock out op een brancard).
Na een uur werden we eindelijk geholpen en mocht Kit weer op de foto. Heb stoer gezegd: geen martelwerktuig (zie eerdere blogs) en de röntgenmeneer gaf gelukkig snel toe na mijn strenge blik. Kit mocht op een krukje zitten …. (?)… met haar armen omhoog… (succes!) Lang leve mijn hypotone meisje, want die glibberde er natuurlijk bijna direct af. Maar met een paar Twister bewegingen (hand op rood, voet op groen, hou haar omhoog, niet in de lamp staan) lukte het.
Bink stond ondertussen, zwaar onder de indruk van de apparatuur met mijn handtas om zijn schouder, achter het scherm de foto’s te bekijken. Ze waren goed, bedankt dokter Bink!
Volgens de kinderarts had Kit een fikse luchtweginfectie en lag het tegen een longontsteking aan. Vind ik dat wel gek klinken, je hebt toch ook niet bijna een gebroken been? Maar ze was in ieder geval erg benauwd (oh ja?) en de Ventalin die ze volgens de huisartsenposthuisarts dubbel moest nemen hielp helemaal niets (meen je niet). Dan maar Antibiotica, neusdruppels en paracetamol.
En als ze niet opknapte moesten we bellen en dan zou Kit een nachtje of 2 worden opgenomen voor extra zuurstof. Maar gelukkig, ze knapte vrijdagmiddag eindelijk weer wat op.