Geduld en tolerant
Soms vraagt het veel van broers en zusjes. Gelukkig heeft Kit 2 héél lieve en geduldige broers….
Dikke billen!
We zijn op vakantie in Frankrijk en Bart en ik hebben het lumineuze idee om met het hele gezin naar de supermarkt te gaan. Als we eindelijk de auto hebben geparkeerd, zo een Ford Raptor neemt namelijk wat meer ruimte in dan de gemiddelde Franse Peugeot, stappen we de Leclerc binnen. Een norse bewaker bekijkt onze optocht met argusogen maar besluit al snel de andere kant op te kijken. Ondertussen hebben Kit en Dex ieder een eigen kinderboodschappenwagentje en Bink rent de winkel al in want die ziet iets wat op een Pokémon lijkt.
Als ik achterom kijk zie ik Bart diep zuchten en een lichte paniek in zijn ogen. Het is druk in de supermarkt en Kit en Dex lijken er niets van aan te trekken. Ze schieten met hun karretjes door de gangpaden en proberen er van alles in te leggen.
“Als jij nou de boodschappen ga doen, dan probeer ik deze twee bezig te houden”, zeg ik.
Dat blijkt een goed idee en zo gaan we ieder onze weg.
Dex denkt een cowboyhoed te passen
Ik ben Kit al kwijt maar gelukkig blijft Dex bij mij in de buurt. Als ik haar uiteindelijk bij het vlees vind zie ik al wat mensen naar mij kijken. Kit moet lachen en slaat ondertussen een mevrouw die bij het vlees staat te kijken vol op haar kont.
“Dikke billen!” zegt ze.
Het is een gewoonte van Kit die nog wel eens voor wat onhandige momenten zorgt. Het is ongeveer een jaar geleden begonnen, maar toen zei ze er zelf nog niets bij. Als mensen dan wat geschrokken achterom keken, zeiden wij vaak ”tikkie, jij bent hem”, en dan werd er wel om gelachen. De opmerking van Kit over dikke billen is wat lastiger te nuanceren, ze heeft namelijk soms wel eens gelijk.
Hier in Frankrijk blijkt het grapje helemaal niet over te komen en hebben we maar weinig lachers op de hand. Ik zie een mevrouw haar volwassen dochter vastpakken en wat omdraaien, ze kijken mij allebei vol medelijden aan. Ik heb de neiging om mijn tong uit te steken, maar houd me in. Kit rent ondertussen verder en weet binnen korte tijd zoveel slachtoffers te maken dat ik er de slappe lach van krijg.
Als we een kwartier later alle boodschappen hebben afgerekend en ingepakt lopen we weer langs de bewaker. Kit houdt mijn hand vast en ik probeer haar al wat naar mij toe te trekken. Dit gaat niet omdat Bink aan mijn andere kant loopt. Kit strekt haar arm uit en wil vol in het kruis van de bewaker slaan. Ik trek haar nog net op tijd weg en ze raakt daardoor alleen zijn bovenbeen.
“Dikke piemelscheet!” hoor ik haar nog zeggen.
Ik lach vriendelijk naar de bewaker en we gaan snel naar buiten. Volgende keer toch maar alleen naar de supermarkt?
Overgelopen
En daar sta je dan met tranen in je ogen. Omdat de juf van je zoon zegt dat ze niet op de hoogte was dat hij zou gaan uitdelen. Notabene de dag na zijn eigen verjaardag die op zondag viel. En dan besef je dat het even klaar is. Moe, uitgeput, leeg gezogen, geef het een naam. De afgelopen week was een hel met Kit die compleet het spoor bijster was omdat haar vader de hele week weg was. Dus naast dat ik het die dagen in mijn eentje heb moeten doen, werd mijn energie compleet opgeslokt door een opstandige grietje die vooral communiceerde door te schreeuwen of te slaan. En niet alleen naar mij, ook haar broers hadden het flink te verduren. Dat regelmaat belangrijk is, dat blijkt maar weer.
Restjes + vlaggetjes = Top!
De tranen in mijn ogen zeggen meer over mijn toestand dan de reactie van juf. Zij heeft geen idee van hoe ik mij voel en dat ik de avond ervoor nog tot 11 uur ’s avonds in de keuken heb gestaan. En dat ik die middag Bink heb moeten overtuigen dat witte en bruine chocolade cakejes echt teveel werk was, zo op het laatste moment. Vooral ook omdat er net visite was binnen gekomen die allemaal bleven eten. En dat een Brownie echt heel leuk was om uit te delen, zo met een vlaggetje er in… En dat deze Brownie anderhalf uur later langs mijn keukenkastjes droop, omdat alle drie de bakjes om waren gevallen in de oven. En natuurlijk net na sluitingstijd van de supermarkt. Dus dat ik in plaats daarvan de resten van de verjaardag heb opgeleukt met een vlaggetje.
Bij elke verjaardag vervloek ik de mama’s die zonder moeite van een stukje ontbijtkoek een vechtende Pokémon weten te maken. Of met verantwoorde stukjes gedroogd fruit een ridderkasteel mét prinses. Waar is de tijd gebleven van het zakje chips of kleverige rozijnen in het rode doosje met dat vrouwtje er op? Gaat het uitdelen op school niet vooral om wat je kind lekker vind en dat keer achtentwintig á dertig?
Helaas trap ook ik elk jaar er toch weer in. Een paar dagen voor de verjaardag roep ik nog hard dat we het simpel gaan houden. Tot ik op een zwak moment, bedenk dat het misschien wel leuk is om wat te maken. En dat alleen een cakeje of zakje chips niet “gezellig” is. En zo zit ik op zondagavond nog vaak dingen te knutselen die er in mijn hoofd toch heel anders uit zagen. Of zoals deze keer, een plakkerige smurrie tussen de kieren van de oven weg te poetsen.
Volgend jaar maar een zakje chips!…
Doe niet normaal, iedereen is gek genoeg!
Toen Kit was geboren kreeg ik direct de videoclip van Blind Melon, No Rain in mijn hoofd: Zie hier de clip…. . In de clip staat een ietwat gezet meisje op een podium een tapvoorstelling te geven. Ze is verkleed in een bijenpakje en probeert in de rest van de clip aansluiting te vinden met andere mensen. Het lukt niet helemaal en ze wordt vooral vreemd aangekeken, hoe hard ze ook probeert. En zo zag ik Kit toen ook voor me, in haar bijenpakje. En ik vond het zo zielig voor haar….
Multiple choice
En wat vind jij dan van de NIPT-test?
Tsja, daar zit je dan bij de regionale radio en probeer je een goed antwoord te formuleren. Maar wat vind ik er nou eigenlijk echt van? Ik ben er al een paar weken over aan het denken maar kan hier geen objectief antwoord op geven. Natuurlijk is alles wat te maken heeft met vrije keuze beter. Als er iets is waar ik niet tegen kan, is als iemand anders iets voor jou bepaalt.
Maar om welke keuze gaat het eigenlijk? Willen weten of er iets met je kindje aan de hand is, of een keuze of je je kindje houdt of niet. Want het lijkt heel vaak om het laatste te gaan. En dat vind ik heel lastig en wie ben ik om dit voor iemand te bepalen. Lees verder