Joepie!!!!!!!
Alle aandelen zijn verkocht en het boek gaat uitgegeven worden. Hoe spannend is dat… Heb er zo veel zin in om met de uitgever om tafel te zitten en te bespreken hoe ik mijn boek kan afmaken. En heb er nog meer zin in om straks mijn boek, ons verhaal, in de winkels te zien liggen.
Hou jullie op de hoogte!
De afgelopen weken gaat alles in een sneltreinvaart. Sinds ik het manuscript van Mijn Kit heeft Down op Ten Pages heb gezet krijg ik bijna constant mail en Facebook berichtjes. Heerlijk, druk en intensief, want ik probeer iedereen persoonlijk te bedanken voor het kopen van aandelen. Want hoe lief is het dat iedereen zo betrokken is en geld in ons steekt. Zo plat is het natuurlijk… Vrienden, kennissen, bekenden en ook onbekenden hebben de moeite genomen om zich aan te melden (waar ik zelf al hekel aan heb) en dan allerlei handelingen te doen om geld over te maken naar een nog onbekend project. Zó lief!! Waar ik vooral zo blij mee ben is dat iedereen ons dit zo gunt. Zo bijzonder!! Iedereens betrokkenheid bij de geboorte van Kit heeft ons al door moeilijke tijden gesleept. Nu worden we doorgesleept naar ‘de droom’ die we waar proberen te maken.
Doordat we in de krant hadden gestaan voelde ik me helemaal een bekende Zaankanter… Op het schoolplein, zwembad, supermarkt: overal werd wel wat gezegd. Tijdje terug reed ik bijna een fietser dood (hij fietste ook véél te hard). Het eerste wat ik dacht was: “was toch geen aandeelhouder..?” Hahahaha! Dat moet je niet hebben natuurlijk!
Het is wel belangrijk dat we nog genoeg mee maken om over te blijven schrijven. En gelukkig gebeurt dit nog steeds.. Zo ben ik ik er vandaag achtergekomen dat we een wegloop-downie hebben. Wilde ik zo graag dat Kit zou gaan lopen, ik heb het geweten! Ik was er al bang voor hoor, Kit is heel ondernemend. Zet je Bink op het fietspad achter en hij gaat niet verder dan een straal van 10 meter. Zelfs als hij even een verdieping lager gaat in huis, zegt hij al: “Als je me zoekt ben ik even beneden!” Kit niet, Kit ontsnapt, Kit rent, klimt en duikt! En die korte pootjes blijken een stuk sneller te kunnen dan hoe ze er uit zien. En zodra ze ook maar een beetje ondeugend doet, lacht ze je midden in je gezicht uit. Leuk hoor…
Voor Bink begint het “hele boek-gebeuren” van Kit soms een beetje lastig te worden. Ik was er wel al bang voor en was eigenlijk niet van plan er al te veel tegen hem over te zeggen. Maar door de krant en alle andere dingen die er om heen gebeuren weet hij het toch. Dus die begon er laatste een beetje verdrietig over dat hij ook zo graag wilde dat ik een boek over hem (en Dex) schreef… En dat hij ook met een foto (met Dex en papa) in de krant kwam. En dat er ook van hem flyers worden gemaakt die in winkels liggen. Tsja, ik snap het! Zou ik ook willen, hij is ook een kanjer! Heb hem uitgelegd dat het boek over ons allemaal gaat, maar dat is niet helemaal genoeg. Waarom staat dan alleen Kit op de voorkant?? Dus toen heb ik een boek laten maken met hem in de hoofdrol, als superheld. Helemaal te gek en hij was ook superblij ermee. Alleen…. toen ik ging voorlezen, en toen ging het alleen maar over Superkid…. Uhhh… OEPS!! Gelukkig weet hij wel wat Engels en geloofde hij ons snel. Nu zit hij elke keer vol bewondering zijn boek te “lezen’.
We zitten nu op bijna 1300 aandelen, heel veel dus! Maar er moeten er nog veel meer verkocht worden… Helaas wordt het nu wat rustiger met de verkoop en ga ik alle mailtjes missen. Ondertussen ben ik druk bezig met het boek en natuurlijk mijn blog. Want daar hoop ik stiekem nog steeds mee ontdekt te worden. Ik zou namelijk zo graag voor een blad of website willen schrijven….. Dus MAMA, Ouders van Nu, Kek, … Kom maar op 😉
Kit is een bedrijvig grietje, zit nooit stil en is altijd met van alles in de weer. Wanneer ze iets wilt, blijft ze proberen tot het lukt. Dit heeft haar de afgelopen jaren zo goed geholpen dat ze nu op een goed Down-niveau zit. Qua grove motoriek bleef Kit in het begin namelijk wat achter, dit kwam volgens mij vooral door haar hartprobleem en de opdonder die ze kreeg met de operatie. Verder is het een onwijs eigenwijs figuur die zich totaal niet laat dwingen iets te doen. Ze doet wel erg graag na, en dan vooral Binks kunsten. Je ziet haar soms de raarste capriolen uithalen. Dus tegenwoordig loopt ze volgens mij wel aardig op, al dan niet voor, met het schema. Ze kan zelfs springen en weer op beide voeten landen. Ik vind het knap aangezien het los lopen de afgelopen dagen pas echt goed lukt :).
Maar als moeder ben je natuurlijk zelfs trots op de boeren die je kind (en zelf) laat, dus helemaal objectief is dit niet. Tot de fysio er afgelopen week was en diezelfs zich er over uit liet dat Kit zulke sprongen in haar ontwikkeling maakt. Ze vindt Kit héél erg actief, helemaal voor een downie. Voor kindjes met Down is het door hun lage spierspanning erg zwaar om te bewegen. Ik heb wel eens gelezen dat je het kan vergelijken met het bewegen onder water. Dan kan je je wel voorstellen hoe zwaar het is om zo actief als Kit te zijn… Ik voel me al gesloopt zo einde van de dag!
Kit kan echt goed spelen en is de hele dag met van alles in de weer. Haar stoffertje is op het moment favoriet en de hele tuin en huiskamer krijgt een goede beurt. Komt mijn droom van een schoonmaak-downie toch uit!
Bink, Kit en Dex zijn wel al een echte drie-eenheid. Ze spelen het liefst allemaal bij elkaar in de buurt en gunnen elkaar gelukkig zo goed als alles. Kit zoent Dex veel en daarom treffen we hem vaak met een wetlook-kuif aan in zijn wipper. Bink en Kit stoeien veel wat niet altijd even goed gaat omdat Kit iets te enthousiast is met knijpen (“ze zijn zo sterk hè!”). Tegen Bink houden we vol dat het uit liefde is, maar als ik die venijnige blik in haar ogen zie, heb ik medelijden met diegene die haar of haar broers straks op school pest!
Toen Kit was geboren kwam natuurlijk het eerste moment dat je met je meissie over straat moet. Ik kan mij van de eerste keren nog zo herinneren dat ik steeds tegen iedereen wilde zeggen: maar ze heeft downsyndroom hoor! Wilde graag goed praten waarom ze er anders uit zag. Ook hoopte ik stiekem wel eens dat iemand iets vervelends zou zeggen. Gewoon om diegene even lekker de huid vol te schelden. Moeheid en verdriet speelde daarbij natuurlijk een grote rol.
Gelukkig maakten wij weinig vervelende dingen mee. Moet ook zeggen dat ik er vaak om kan lachen. Zoals een oud vrouwtje die op straat keihard tegen mij zegt:”oh, dat is een mongolletje?!!'” Uhh, ja, denk het wel…
Heb ook vaak op het punt gestaan om te doen alsof Kit geen down had. “nee hoor, zij heeft geen downsyndroom, hoe komt u daarbij?!” Maar de meest bizarre opmerking heeft Bart in het zwembad gehad. Deze mevrouw raakte met Bart aan de praat omdat zij altijd met ‘zulke mensen’ werkte. (“ja, ik heb met jullie gewerkt” tegen Kit). Alle cliché’s gooide ze er tegen aan om het gesprek af te sluiten door tegen Kit te zeggen:” nou, jij mag wel héél blij met jouw papa en mama zijn hoor. Dat ze jou hebben gehouden!!” En het lastige op zo een moment is dat deze mevrouw het in al haar liefde zegt. Met alle goede bedoelingen. Waarschijnlijk is ze naar huis gegaan, tegen zichzelf zeggend dat ze het zo goed heeft verwoord. En wij staan met een bek vol tanden. Ik kan er alleen maar keihard om lachen. ’s Avonds in bed kreeg ik er nog de giechels om.
Daarnaast vind ik het ook heerlijk dat ongeveer iedereen wel reageert op Kit als je over straat loopt. En het zorgt vaak genoeg voor gespreksstof. Soms kom je iemand tegen die ‘er ook één heeft’. Leuk, want deze limited editions zie je niet vaak ;)!
Met het krijgen van Kit heb ik geleerd veel geduld te hebben. Bijzonder knap omdat ik al moeite heb om op Bart te wachten als ik klaar met eten ben. Maar als we willen dat Kit ooit alles zelf kan doen moeten we haar wel de tijd geven dit zelf te leren.
Kit leert heel langzaam en begrijpt soms echt niet wat ze moet doen. Als ik bijvoorbeeld iets met mij armen doe met dansen, dan probeert ze het zo goed mogelijk na te doen. Het lijkt alleen in niets op wat ik doe. Terwijl ze juist leert door te kopiëren, kost haar dit wel veel moeite. Het is gelukkig wel een doorzetter en ze kan iets maar blijven proberen tot het (ongeveer) lukt. Verkeerde dingen leert ze jammer genoeg wel in 1 keer. Alle bodylotions en crèmetjes verdwijnen op de plek waar ik de sudocrème smeer. Kit haar kusjes zijn al ruim 2 jaar flinke sproeizoenen. Lange tijd werd elke hap eten uitgekauwd over de kinderstoel gesmeerd… En ook vind Kit het heel leuk om haar neus te snuiten in haar hand. En dan kost het afleren zoveel tijd en energie dat je bijna de nieuwe dingen laat liggen.
Maar langzaam aan pikt ze toch de dingen op. Zo probeert ze al lange tijd zelf haar broek aan te trekken. Dus nu zie je haar af en toe voorbij schuivelen in een broek van Dex die ze uit de box getrokken heeft. Ik vind het knap want die zijn haar nog te klein ook. Vaak zitten er 2 benen in 1 pijp, maar dat mag Kit haar pret niet drukken. Onder luid applaus laat ze graag weten dat haar iets is gelukt. Wat dan ook… Het is zelfs zo dat als wij een zin tegen elkaar zeggen waar ‘goed (zo)’ in zit, je Kit ergens op de achtergrond hoor klappen. Dus aan haar eigen enthousiasme zal het niet liggen!