Papa doen!

Kit is een papa’s kindje, laten we daar duidelijk over zijn. Zodra hij een stap binnen zet wordt ik letterlijk weg geduwd en wil ze alleen bij hem op schoot zitten en aan zijn baard kroelen.papadoen

En zo gaat dat ook met naar bed brengen. Het ligt absoluut niet in Kit haar plan dat ik ook maar een enkele poging doe om haar in bad te stoppen en daarna een verhaaltje voor ga lezen. Ik kan daar af en toe verdrietig om worden en ik heb het er soms moeilijk mee. Vooral ook omdat ik veel over ons schrijf en het voelt alsof we een onverwoestbare band hebben. Maar op de momenten dat ik Kit naar bed probeer te brengen en zij hard  om haar vader huilt, weet ik even niet waar mijn plek is.…

Maar als ik dan weer thuis kom van mijn werk en Kit komt op mij af rennen om mij keihard te knuffelen weet ik dat het goed zit. Als we samen in de auto zitten met harde muziek op, weet ik dat we gewoon heel erg op elkaar lijken. Kit heeft mijn rare humor en is net als ik gek op vieze woorden. We liggen allebei dubbel als iemand hard valt en houden er van om gek te doen. We houden er van als iemand om ons lacht en gaan nog gekker doen als we merken dat we succes hebben.

En daarom snap ik ze zo gek op Bart is, want dat ben ik ook. Hij is een super lieve papa en is trots op zijn lieve kleine meisje en stoere jongens. En één voordeel dat Kit niet door mij naar bed gebracht wilt worden: Bink en Dex willen juist door mij naar bed gebracht worden. Zijn de taken toch lekker verdeeld!

 

 

Dikke billen!

We zijn op vakantie in Frankrijk en Bart en ik hebben het lumineuze idee om met het hele gezin naar de supermarkt te gaan. Als we eindelijk de auto hebben geparkeerd, zo een Ford Raptor neemt namelijk wat meer ruimte in dan de gemiddelde Franse Peugeot, stappen we de Leclerc binnen. Een norse bewaker bekijkt onze optocht met argusogen maar besluit al snel de andere kant op te kijken. Ondertussen hebben Kit en Dex ieder een eigen kinderboodschappenwagentje en Bink rent de winkel al in want die ziet  iets wat op een Pokémon lijkt.

Als ik achterom kijk zie ik Bart diep zuchten en een lichte paniek in zijn ogen. Het is druk in de supermarkt en Kit en Dex lijken er niets van aan te trekken. Ze schieten met hun karretjes door de gangpaden en proberen er van alles in te leggen.
“Als jij nou de boodschappen ga doen, dan probeer ik deze twee bezig te houden”, zeg ik.
Dat blijkt een goed idee en zo gaan we ieder onze weg.

dikke billen

Dex denkt een cowboyhoed te passen

Ik ben Kit al kwijt maar gelukkig blijft Dex bij mij in de buurt. Als ik haar uiteindelijk bij het vlees vind zie ik al wat mensen naar mij kijken. Kit moet lachen en slaat ondertussen een mevrouw die bij het vlees staat te kijken vol op haar kont.
“Dikke billen!” zegt ze.

Het is een gewoonte van Kit die nog wel eens voor wat onhandige momenten zorgt. Het is ongeveer een jaar geleden begonnen, maar toen zei ze er zelf nog niets bij. Als mensen dan wat geschrokken achterom keken, zeiden wij vaak ”tikkie, jij bent hem”, en dan werd er wel om gelachen. De opmerking van Kit over dikke billen is wat lastiger te nuanceren, ze heeft namelijk soms wel eens gelijk.

Hier in Frankrijk blijkt het grapje helemaal niet over te komen en hebben we maar weinig lachers op de hand. Ik zie een mevrouw haar volwassen dochter vastpakken en wat omdraaien, ze kijken mij allebei vol medelijden aan. Ik heb de neiging om mijn tong uit te steken, maar houd me in. Kit rent ondertussen verder en weet binnen korte tijd zoveel slachtoffers te maken dat ik er de slappe lach van krijg.

Als we een kwartier later alle boodschappen hebben afgerekend en ingepakt lopen we weer langs de bewaker. Kit houdt mijn hand vast en ik probeer haar al wat naar mij toe te trekken. Dit gaat niet omdat Bink aan mijn andere kant loopt. Kit strekt haar arm uit en wil vol in het kruis van de bewaker slaan. Ik trek haar nog net op tijd weg en ze raakt daardoor alleen zijn bovenbeen.
“Dikke piemelscheet!” hoor ik haar nog zeggen.
Ik lach vriendelijk naar de bewaker en we gaan snel naar buiten. Volgende keer toch maar alleen naar de supermarkt?

 

Hieperdepiep

Lieve Kit,

Kit, een paar uur oud

Kit, een paar uur oud

Vandaag, precies 4 jaar geleden, ben jij geboren. Via een keizersnede werd jij op de wereld gezet en meteen wist jij ons te raken. Een klein wit meisje met donkere pluisharen. Scheve oogjes en een lange tong. Jouw vechtlust heeft er voor gezorgd dat jij nu bent wie je bent. Een klein ondeugend grietje met veel humor. Als je van een stoepje valt, blijf je even zitten en wordt je heel erg boos. Daarna sta je op en stap je nog een keer van de stoep: nu zonder vallen.

Elke dag bekijk ik je weer vol bewondering. Als Bink verdrietig is, ga je naast hem zitten en laat hem niet los voordat hij weer lacht.. Als je langs Dex loopt aai je even over zijn haar. Als je bij papa op schoot zit kriebel je graag aan zijn baard. En als ik mij verslik wordt ik aan mijn arm naar beneden getrokken en er wordt druk op mijn rug geslagen.

Lees verder

Een zware dobber!

We zijn weer terug van vakantie! Na 2 weken in een Spaanse villa te hebben vertoefd had ik gehoopt volledig uitgerust aan mijn boek te kunnen gaan werken. Niets blijkt minder waar… De vakantie zelf was heerlijk! Onwijs lekker weer, mooi huis, mét zwembad. Maar wat is het hard werken met 3 kids. We zijn het onderhand wel gewend, en we hebben er zelf voor gekozen dus vind eigenlijk dat ik niet mag klagen. Maar zit je thuis in een lekker ritme, op zo een vakantie valt dat allemaal weg. Tel daarbij wat weinig nachtrust door de warmte bij op en je hebt een wat ontregelde Maaike. Bart die gaat gewoon lekker door, die laat zich niet zo snel van de wijs brengen. Maar ik heb daar meer moeite mee.

dobbertje

Maar vandaag heb ik weer eens een off-day, die horen er ook bij. Is al weer lang geleden, dus dat scheelt! Ben druk bezig met mijn blogs te herlezen en te denken over hoe ik mijn boek in elkaar laat steken. Daarnaast was ik weer eens voor de zoveelste keer afgewezen bij een sollicitatie. Dus er gaat behoorlijk wat rond in mijn hoofd, en dat is niet allemaal even leuk. Zo was ik ook even de zolder op gegaan om te kijken of er nog wat speelgoed voor Dex lag. Ook ging ik nog even door de vele dozen oude kleren, op zoek naar Dex zijn maat. En dan komen er allemaal herinneringen boven en wordt je toch wat melancholisch, zoals dat zo mooi heet.
En dan ben je toch ook weer aan het denken over hoe moeilijk het allemaal voor Kit en ons is. Ze leert goed en snapt veel, maar kan zich nog erg moeilijk duidelijk maken. Er zijn best aardig wat momenten dat ze boos is, en dan driftig wordt. Zo is het hele in-bad-gaan en aankleed ritueel drama. Uit bad wilt ze niet dus elke keer til je een krijsende Kit omhoog. Aankleden is daardoor ook geen succes en ik krijg vaak genoeg een klap midden in mijn gezicht of ik wordt gegniept. Hetzelfde doet ze bij Bart, dus we hebben er onderhand allebei geen zin in. Heb al van alles geprobeerd, rustige manier, zelf laten doen, boos doen, …. Maar nu ga ik maar even een soort schema kaart maken. Zodat Kit weet waar ze aan toe is. Met symbolen kan ik aanwijzen wat we gaan doen en dan is ze er beter op voorbereidt. Kit vind het namelijk erg moeilijk om iets te doen wat een ander haar op legt.

Goh, ze is dus eigenlijk gewoon een typische 2-jarige!!

Voor de aandeelhouders in mijn boek: ik heb gesprek bij Ten Pages gehad en ben druk bezig met (her)-schrijven. Ik probeer iedereen via Facebook en dit blog op de hoogte te houden. Als je nieuwsgierig bent mag je mij altijd mailen via maaike@dot-en-nel.nl

Sterallures

We staan ‘weer’ in de krant, helemaal goed! Vrijdag voelde als een rare dag.. Was aan het werk, maar kon mij slecht concentreren. Ben erg benieuwd naar wat er gaat komen. Aankomende donderdag heb ik een afspraak bij Ten Pages, kennismaking en even doornemen wat ik aan zou kunnen gaan passen aan het manuscript. Ik zag mijzelf al in onze Spaanse vakantievilla op het balkon met mijn laptop mijn manuscript verbeteren. Espresso er naast, zonnetje, windje, heerlijk!
Helaas zal de werkelijkheid wat minder mooi zijn aangezien 3 kinderen nog steeds hard werken is. Ik een stijve nek en een ‘verlamde’ schouder krijg van nog geen kwartier op mijn laptop. De espresso gewoon een ouderwetse pot koffie is en ik meer van schaduw dan van zon houd..
Maar, aan mijn manuscript werken ga ik! En daar heb ik super veel zin in… Ook spannend want ik ga zeker kritiek krijgen. En dat kan best lastig zijn als het om zoiets persoonlijks gaat.
Ten Pages gaat nu op zoek naar de juiste uitgever, dus daar ben ik ook erg benieuwd naar.

Kit en ik zijn in ieder geval druk met het oefenen van onze handtekening. En we zijn bij de volgende mijlpaal in Kit haar ontwikkeling: gewone kusjes!! Geen spetterende, ziektekiemverspreidende, DNA-uitwisselende sproeikussen meer. Maar echte kusjes…. Toch leuk voor haar fans straks bij het Boekenbal 🙂

20120804-085220.jpg