In de laatste 14 maanden en een beetje ben ik eigenlijk nooit iemand zo op straat tegen gekomen die een jong kindje met Down had. Aan de ene kant vond ik dat jammer, maar aan de andere kant ook wel weer lekker. Want wat is nog confronterender dan iemand anders met een Downie.
Het toeval wil nu dat ik in de kerstvakantie binnen 1 week, 2 mensen heb ontmoet. De eerste ontmoeting was de meest opmerkelijke omdat dit kindje op precies dezelfde dag als Kit geboren was: 8 oktober 2009. Hoeveel worden er nou geboren in het jaar en dan nog op dezelfde dag. En ook heel toevallig dat we elkaar tegen kwamen en aan de praat raakten. De moeder kwam uit Nijmegen en was toevallig even in Amsterdam om te winkelen. En ik stond op dat moment net voor de winkel omdat het mij te druk was met een kinderwagen en een Bink die het hele zolen-rek aan het leeghalen en herschikken was. De moeder had het niet aan Kit gezien en vertelde mij dat haar dochtertje Down-syndroom had. Ik had het al gezien door de gekke koppen die ze trok, net als Kit kan doen. Dus erg leuk om te zien! Beetje onze operaties en aandoeningen vergeleken… Gezellig
En de tweede ontmoeting was bij Johanneshof. Wij liepen daar en ik zag al een meisje van een jaar of 6 rennen. Haar familie reageerde ook direct op Kit (hun Down-radar werkte prima!) dus we raakten aan de praat. Het meisje, Megan, kwam er ook bij en stelde zich heel lief voor met gebarentaal. Het was een ontzettend lief meisje en ook de ouders waren super vriendelijk. Vond het lekker om te merken dat ik het niet meer zo moeilijk had als in het begin als ik in de Snuiter op Rosariumplein kwam. Was alleen maar supertrots op zo een meisje dat die zo lekker aan het spelen was. En die zich prima leek te redden.
Verder gaat het met Kit prima! Volgende week woensdag krijgt ze haar 3e “operatie”: buisjes in d’r oren. Ik weet nog van vroeger dat dit meestal de kinderen waren die toch al wat nerderig waren. Mochten niet duiken in het water, en meestal ook geen cola drinken. (was vroeger heel generaliserend, als ik ergens ging spelen en thee moest drinken was ik er al klaar mee, ben gelukkig tegenwoordig ietwat genuanceerder). Maar ik ben nu alleen maar blij dat Kit het krijgt. Dacht eerst dat ze gewoon wat hooghartig was en mij negeerde als ik haar riep. Maar nu blijkt ze waarschijnlijk wat dovig te zijn door vocht in haar oren, haha!
Van de week toen onze fysio er was heeft Kit haar kunst van zelf gaan zitten laten zien. Ik blij, omdat de vorige keer dat Kit dit deed wij het gemist hebben… Zelf was ze ook supertrots en bleef maar in haar handen klappen (ook zo een goede kunst!!!).
Ik merk nu aan Bink dat hij het toch wel vreemd gaat vinden dat Kit zo vaak naar het ziekenhuis moet. Probeer het wel in evenwicht te houden dat hij niet elke keer mee hoeft. Maar aangezien Kit nu ook 2 dagen naar het kinderdagverblijf gaat ontkom ik er niet aan dat hij wel me moet. Deze weken moeten we paar keer naar het ziekenhuis. Vorige week KNO, maandag kinderarts, aankomende woensdag naar Orthoptie voor Kit haar loenzen. (hmmm, afgeplakt oog, hoort een beetje bij de buisjes hè, hahahaha) en volgende week voor d’r buisjes. Maar hij vroeg het wel waarom Kit wéér naar het ziekenhuis moest. En zijn vriendinnetje heeft een zusje en die is een half jaar jonger dan Kit: en die loopt al! Dus dat begint hij nu wel gek te vinden. Ik probeer het nu wel eens uit te leggen dat Kit wat meer tijd nodig heeft om dingen te leren. En dat zij inderdaad wat vaker ziek is, maar dat dit niet erg is. Wil ook niet de woorden in mijn mond nemen “Kit is speciaal”. Want ja, waarom is Bink dat dan niet?? Ach, ons kleine grietje is gewoon zo, die heeft een totaal eigen leeftijd zoals ee poes ofzo….
Gister op de verjaardag van Sanne (mijn lieve vriendin!) had ik er ook totaal geen moeite mee dat Kit nog een mini-meisje is die lekker op d’r billen zit. Vond het een tijd geleden nog wel eens moeilijk omdat de verschillen dan zo duidelijk worden. Maar moet zeggen dat dit nu toch veel minder is. Ik was ook wat druk omdat Kit ‘beetje’ eenkennig is en als een kindje gaat huilen zij probeert er overheen te komen door nóg harder te huilen (dramaqueen). Dus tijd om na te denken had ik niet . En het scheelt ook dat iedereen in onze omgeving en op verjaardagen juist superlief en betrokken is bij Kit. Heb mij nooit vervelend gevoeld of onzeker: daar ben ik écht superblij mee (bedankt!!!). Dat zorgt er wel voor dat ik juist graag mijn dochter wil laten zien. (Bink zorgt er zelf heel goed voor dat hij wordt gezien , daar hoef ik geen moeite voor te doen). En dat is heel anders dan de moeder die ik in Amsterdam ontmoette, want die moest zichzelf er juist toe zetten om onder de mensen te komen. Die was er juist heel bewust mee bezig om toch naar buiten te gaan. Ben blij dat we ons daar niet druk over hoeven te maken….