Kit heeft vorige week haar buisjes gekregen en we hebben een héél ander kind terug. Oké.. het is nog steeds onze lieve Kit, maar ze is zo opgeknapt. Het bleek ook ontzettend nodig te zijn. Het was echt onwijs ontstoken en zat helemaal vol met pus. De KNO-arts verwachtte zelf ook dat ze nu veel beter zou horen. En dat doet ze! Tot vorige week kon je haar naam roepen en ze bleef gewoon hooghartig doorspelen. Ook bij spelletjes en liedjes bleef ze je lief aankijken maar echt reactie, mwahh. Weet ik dat mijn zangkunsten ook niet echt heel goed zijn, maar kom toch wel aardig in de buurt van de Josti-band. Je zou dus denken dat het Kit wel aan zou spreken . Maar nu reageert ze overal op en is ze lief aan het kletsen. Verschillende geluiden aan het maken en echt reageren. Ook is ze een stuk vrolijker en meer bezig. Dus ik denk dat ze gewoon erg last van haar oren had.
Het was wel weer een ontzettend gezellig avontuur in het ziekenhuis. Één van de verpleegsters die ons opving in de uitslaapkamer dacht zelfs als dat ik een collega was. Ik denk dat ik toch wat te vaak in het ziekenhuis kom. Heb me daarna ook maar als collega gedragen door ons naar huis te sturen want als ik op hen had moeten wachten duurde het nog een uur. Gang van zaken is dat als je kind gedronken heeft je naar huis mag. Maar goed, Kit had al haar halve fles op en nog zei niemand wat. Heb toen 1 van de dames maar doorgegeven dat de vader van Kit de auto mocht halen en ben onze spullen gaan pakken. Ze pikten het ook nog. Werd ook een beetje baldadig daar.. Zat er al 3 kwartier met een hysterisch kind naast me die niet stopte met huilen. Op een gegeven moment begon hij zelfs zijn moeder te slaan en wisten de verpleegsters ook niet meer wat ze er mee aan moesten. Mijn voorstel om hem onder een koude douche te zetten werd niet helemaal in dank afgenomen door zijn moeder (probeer ook maar te helpen hoor…). En aan de andere kant zat er een droppige papa die het allemaal wel wat spannend vond. Dus ja, toen hij vroeg:”hoe lang blijft hij zo slapen?”, kon ik het niet laten om hem te zeggen:”een dag of 2!”. Maar die meneer zag de humor er ook niet echt van in. En toen er op een gegeven moment een (grote!) jongen van een jaar of 8 binnen werd gereden en ik wilde zeggen:”Wat een lelijke baby!”, (er lagen alleen maar baby’s/peuters) vond ik het wel tijd om naar huis te gaan… Heb het gelukkig niet gezegd want ik denk dat zijn moeder het niet echt had gewaardeerd. Al was ze misschien te druk met haar zoon te helpen omdat die de hele boel aan het onderkotsen was…
Ik was weer ff klaar met het ziekenhuis!
Kit gaat nu ook steeds meer zelf zitten, gisteravond trof ik haar zelfs zittend in bed aan. Wat een heerlijk gezicht! Al gaat ze nu wel vaker op de verkeerde manier zitten. Als ze op haar buik ligt duwt ze zichzelf omhoog op haar handen en gaat net zo ver omhoog dat ze haar benen in split zittend naar voren kan duwen. Beetje Chinees Staatscircus-achtig! Ach, ze heeft dus door dat dit de makkelijkste manier is, ook knap..
Één dezer dagen krijgen we haar bril, had zaterdag al gehoopt maar denk nu morgen. Aangezien ik nu nog geen telefoontje heb gehad. Ben benieuwd of ze daar nog van gaat opknappen. Straks schrikt ze zich te pletter als ze onze koppen goed zit. Nu lacht ze nog lief, maar wat denk je als ze ons haarscherp ziet.