De bocht genomen..

Kit heeft eindelijk, hoe ze het op de IC noemen, ‘de bocht genomen’. Vooral niet te verwarren met het ‘bochie om’, want dat is toch héél anders… Maar sinds vanmorgen is ze van de beademing. Toch netjes nu we 14 dagen verder zijn. De geschatte tijd die Kit op de IC zou doorbrengen zou minimaal 1 en maximaal 7 dagen zijn. Nou, zitten nu op het dubbele van het maximale, mooie score!! En we zitten nog niet op de verpleegafdeling.
Maar hier ben ik wel héél erg blij mee. Leuke verassing voor d’r vader als die vanavond komt.

Kit lag héél lief te huilen toen ik vanmorgen met mijn moeder kwam. Heel schor stemmetje, maar ik was zo blij haar eindelijk weer te horen. Alleen ze bleef huilen, leek net of ze haar mopperverhaal wilde vertellen. Uiteindelijk wel wat gekregen om te slapen, want anders wordt ze nog schorder (..?? schorrer.. meer schor!).

Kit had zoveel knuffels op haar bed liggen die ze van iedereen heeft gehad, de verpleging had het er maar druk mee. Overal hing of stond er wel een knuffel! Maar nu wisten ze zich geen raad meer met wat ze er mee moesten. Dus de levensgrote dolfijn van Michiel ligt nu tijdelijk in Bink zijn bed in het Ronald MCDonald huis.

Ik ben op het moment wel echt doodop, maar dat gaat denk ik wel weer over. Alhoewel, als ik alle koppies zie van de ouders die hier rondlopen. Ik heb er volgens mij ook een aantal rimpels bij. En mijn normale oh zo stralende teint heb ik denk ik ook in Assendelft laten liggen. Is toch wel klote om te zien hoe een zorgen iedereen hier heeft. Er lopen bijvoorbeeld een aantal ouders rond die net een baby’tje hebben gekregen en daarom hun ‘roze wolk’ hier mogen meemaken. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend dat leer je toch echt wel hier, al wist ik dat al. Ook is er een vrouwtje met wie we altijd zitten, die heeft haar zoon en man verloren en nu is haar 2e zoon voor dezelfde ziekte onder behandeling. En als je ziet hoe stoer die hier ziet, echt knap!! Kreeg gister ook op mijn lazer van haar dat ik niet zo moet zeuren over die pacemaker, heerlijk!! Ze zei:”of je nou steunkousen aantrek of een pacemaker heb, het is zo goed als hetzelfde”. Nou, daar heeft ze dan ook helemaal gelijk in. Ik bleef het maar noemen dat ik het vervelend vond dat Kit nu ondersteund wordt met een pacemaker en dat ik bang ben dat ze die nodig blijft houden. Nou als dat dan het ergste is….. weet ik nu. Maar ik ben blij dat ik haar hier heb ontmoet want het is echt een supernuchtere en stoere vrouw. En dat kan je hier wel gebruiken want het is natuurlijk hier één en al doffe ellende. En er zitten een aantal mensen waarbij álles fout gaat en dat wil je ook niet constant horen.

Maar geniet er maar van als alles goed gaat met je kindje (of de mensen om je heen), want het kan allemaal zó anders. En dan kom je in een omgeving waarvan je niet eens wilt weten hoeveel verdriet er kan zijn.

Maar onze Kittepetit doet het nu super!! En ik kan niet wachten tot we haar weer lekker thuis hebben en ze het hele huis zo hard bij elkaar huilt dat we er gek van worden.

Vanavond komen mijn grote Bink en XL-Bink weer hierheen, gezellig!!