Een dagje stabiel, lekker.. Kit heeft geen gekke dingen laten zien de afgelopen 24 uur. Haar ouders des te meer. Bart en ik beginnen ons aardig te vervelen op de IC en proberen onszelf te vermaken met de knuffels, instrumenten en verrijdbare krukjes. Waren we altijd al erg goed met het net alsof doen dat je de trap af de kelder in loopt. Tegenwoordig kunnen we dit ook met een roltrap.. Tsja, ik denk dat je er bij moet zijn geweest.
De knuffels van Kit hebben de meest schandalige standjes al in genomen. Gelukkig wisten we dit steeds net op tijd te corrigeren voor de verpleging weer binnen kwam. Michiel: Nog bedankt voor de dolfijn!! Helaas hebben we deze even bij Kit weg moeten houden aangezien de verpleging zich meerdere keren hadden vergist en de beademingsapparatuur op de dolfijn hadden aangesloten. Zo groot is de dolfijn! (Oké, deze grap is niet van mijzelf maar van Josien)
Morgen gaan ze de verslappingsdrugs en slaapdrugs van Kit afbouwen. Nu is het hopen dat zij daar goed op reageert en zelf haar ademhaling gaat over nemen. Dus Bart probeerde er een beetje achter te komen wat er zou gebeuren als ze dit dan wel tegen zou werken. Maar echt een antwoord kregen we daar ook niet op. Misschien omdat ik er zelf weer doorheen sketterde: Voor hetzelfde geld houdt ze het 3 jaar vol, dat tegenwerken.. Denk dat ik toch wat meer moet leren mensen uit te laten praten wil ik meer info krijgen.
Vladderende Vladimir kwam ook langs wapperen, was nog steeds tevreden. Ook kwam de zaalarts nog even naar de apparatuur staren. Hij vond dat Kit het hen behoorlijk lastig had gemaakt (ik weer een trotse mama!). Er waren wel wat dingetjes waarvan ze geen idee hebben hoe dat kan. Zo is haar zuurstofopname niet heel goed, er kan misschien wel iets met haar longen zijn. Hier konden ze nog niet echt iets over zeggen. Infectie, irritatie, Ik heb zelf ook nog wel wat aandoeningen bij House gezien met onuitspreekbare namen. Maar goed, die bewaar ik wel voor de weekvergadering.
Morgen staat er nog iets heel leuks op het programma. Jaja, we kunnen met konijnen en cavias knuffelen op de Daktuin (speelkamer van de Ronald MCDonald) Heb al een week niet met mijn dochter kunnen kroelen, dus de vrijwilligers hebben vast gedacht: leuk voor de ouders. Of zou het voor alle zieke kindjes zijn, ?
Bart en ik beginnen het wel allemaal een beetje genoeg te vinden. Zijn wel klaar met ons ritme hier: wakker worden, eten, naar het ziekenhuis, eten, naar het huis, eten, weer naar het ziekenhuis, eten, weer naar het huis, eten, naar het ziekenhuis, naar het huis, eten. Alhoewel… Op het ziekenhuis na verschilt het eigenlijk niet heel veel van ons normale ritme.