Zoooo, weer een dagje verder. Iedereen superlieve berichtjes, doet ons echt goed dat er zo wordt meegeleefd. En Kit heeft denk ik deze aandacht ook behoorlijk nodig.
Vanmorgen kwamen we aan en Kit had een behoorlijk lage hartslag. Het bleek dat het signaal dat normaal uit de Sinusknoop wordt gegeven (om het hart aan het werk te houden) vanuit een ander gebied kwam. Het hart heeft allerlei backup-gebiedjes die dit signaal kunnen overnemen. Dit zorgt er wel voor dat de hartslag wat trager gaat, met alle gevolgen van dien. Maar goed, de pacemaker werd klaargezet voor het geval dit nog erger zou worden. Goejemogguh…
Verder deed Kit het goed, haar bloeddruk was hartstikke goed en er was geen reden voor paniek. Al had ik in gedachten natuurlijk al 3x de gang luidgillend door gerend, vragend voor een Crash-car. Weer erg blij met mijn Greys Anaanatoniemenie ervaring…. Nee hoor, ik had er vandaag een goed en rustig gevoel bij in tegenstelling tot gister.
Ondertussen werd ons verteld dat er wederom een nieuwe buis was ingebracht voor de beademing. Was dit nou de 3e of de 4e keer? Kit producteert behoorlijk taai slijm dat ze er moelijk uit kunnen krijgen. (taaislijm? Taaislijmziekte?
Ahhhh, GOEGELEN!) Hier zijn ze ongeveer de hele dag wel bezig geweest.
Uiteindelijk kwam Dr. Smirnoff nog even zijn glimlach laten zien, hij vond het dikke vette pech dat Kit er nog lag. Kansen waren erg klein, gebeurde maar eens in het jaar, erg zeldzaam. Tsja, als er iets is wat Bart en ik hebben geleerd, kansberekening is not on our side. De kans van hoeveel op hoeveel was Down ook al weer? Het grootste probleem waren haar longen en dit kost tijd. Hij dacht een aantal dagen dus we zitten hier nog wel even.
Hiervoor had ik mijn gevoel van gister nog even met de verpleging besproken. Want ik was gister écht heel erg bang Kit kwijt te raken. Kijk je bent allemaal wel eens ergens bang voor maar dit gevoel heb ik echt nog nooit mee gemaakt. Ik was haar echt voor mij gevoel kwijt en dat voelde ik ook echt lichamelijk. Ik kan niet beschrijven wat ik voelde. Mijn gevoel werd einde van de dag wat minder en nu is die algehele paniek ook wel weg. Maar de verpleegster zei dat dit gevoel ook realistisch is geweest, gister was ook spannend. Elke keer als er een nieuwe buis voor de beademing wordt ingebracht is spannend en haar hartslag is ook een aantal keer spannend laag geweest. (hoeveel keer heb ik nu spannend gebruikt?) Shit, had liever gehoord: Mens, stel je nie zo aan. Nu blijkt mijn moeder-instinct gewoon te kloppen
Haar situatie nu is niet levensbedreigend maar ook nog niet stabiel. Moet even uit mijn hoofd zetten dat ALS haar borstbeen niet los was gegaan DAN. Want daar schiet je helemaal niets mee op. Want ALS mijn moeder het met een neger had gedaan DAN had ik misschien wel net zulk mooi haar als mijn neefje Finn gehad. Kijk: Niets opgeschoten!