Maar nog niet helemaal, kontje kaal!!
Vandaag heeft de zaalarts ons verteld dat we er bijna zijn, oehhhh. De pacemaker-draadjes zijn er uit getrokken (ieljjj, die liggen op het hart en worden door haar buikje eruit getrokken). En alle medicijnen worden afgebouwd en hun planning is Kit vrijdag naar huis te sturen.
Kit was vandaag alleen erg mopperig en huilerig. Erg vervelend omdat je niet precies weet of ze pijn heeft of niet. Bij een ‘normale’ baby kan je altijd nog naar de wijze woorden van je oma of (schoon)moeder luisteren. Maar nu is het allemaal zo anders aangezien ons grietje een groot litteken over haar borst heeft lopen. En ik heb geen idee hoeveel last ze heeft van haar borstbeen, luchtpijp, hart, enz.
Af en toe huilt ze zo hard en is ze helemaal kletsnat van het zweet. Drinken doet ze trouwens nog voor geen meter (centiliter). Morgen komt er een logopedist om even mee te kijken. Ben benieuwd welke kunstjes we mee krijgen.
Zuster Gnoompje zorgt er goed voor Kit. Kwam vertellen dat ze een broertje heeft die verstandelijk gehandicapt is. Daarom weet ze zo goed met Kit om te gaan. Ik dacht zelf dat er andere redenen waren waarom ze zo op één lijn lag met Kit (wat lichte down-trekjes..). Maar goed, dan zou ze natuurlijk geen verpleegster zijn.
Ook zei ze me dat je het aan het huilen hoorde en aan Kit zag dat ze Down heeft: anders had ze het echt niet geweten. …………..uhhh, oké…. Snap hem niet… Maar goed, heb het maar zo gelaten. Ben op het moment ook totaal niet scherp. Ben ziekies aan het worden en voelde me vandaag superbelabberd. Wil steeds vroeg naar bed, maar gaat niet echt lukken. Doe veel te weinig hier, alleen maar een beetje in het ziekenhuis hangen. Kost ook veel energie, maar op een andere manier.
Ohhh, heb zo een zin om met ze 4-en thuis te zijn!!!

Maagsonde eruit, 80ml drinken: achter elkaar! Heb ik nog nooit mee gemaakt met Kit. Het eten was altijd zo een gevecht. Per voeding waren we ongeveer een uur bezig (en dat dan elke 3 uur, vandaar dat ik niet meer op straat kwam, geen tijd). Stoeien, kotsen, weer opwarmen, in slaap vallen, weer knokken om er wat in te krijgen, kotsen. En nu had ik binnen een kwartier de fles gegeven. Het enige ‘lastige’ was nu dat Kit tijdens de fles alleen maar lief naar me kon lachen, en af en toe wilde kletsen. Echt, wat een heerlijk blij grietje. Je ziet aan ‘r dat ze zich zoveel beter voelt.

De enige snoeren die Kit nu nog heeft zijn 1 infuus, hart-, adem- en saturatiemeter en een pacemaker. Oh, dat klinkt wel weer meer dan ik in mijn hoofd had. Maar het zijn er maar weinig hoor!

Vanmiddag komen Bink en Bart weer deze kant op. Lijkt mij wel weer heerlijk als we met zijn 4-en thuis zijn. Ik zit hier nu langer dan in ons nieuwe huis in Assendelft. Bart is ondertussen wel wat nachten thuis geweest, Bink heeft een zwervend bestaan. Dus dat wordt weer wennen aan elkaar als we thuis zijn, hahahaha! En ben erg benieuwd naar de verassing die Bart voor me heeft als we thuiskomen. Heb 2 hints gekregen: “Ons huis is nu meer een hang-out” en “er zijn meerdere van”.
Maar straks weer lekker met zijn 4, hier zit je toch constant met vreemde mensen om je heen. Van de week moest ik zelfs even voetbal kijken met een vreemde kerel op ‘mijn’ bank. Dat gebeurt thuis niet eens!!!!! Maar ik heb hem weg gekregen hoor, hèhè…

RECTIFICATIE 30 JANUARI: Maagsonde zit er weer in omdat Kit té eigenwijs is: Als ze niet wilt drinken doet ze het ook écht niet. Zuster Annemarie had al haar trucen uit de kast gehaald, lukte niet. Ze begon bijna aan zichzelf te twijfelen.

Werd vanmorgen gebeld door het ziekenhuis. Moest niet schrikken, maar Kit was naar de verpleegafdeling gegaan. Dus als ik zou komen en het bed was weg, ze was verplaatst! Goed hè! Ze ligt nu heerlijk op een normale afdeling en met minders spannende apparatuur, helemaal happy te zijn.

Was wel blij dat ik eindelijk weer mijn grote vriendin ‘de Maatschappelijke Bertine” weer zag. Want wat een onwijze steun is deze mevrouw met haar zemelige kop. Met alle heftigheid van een Intensive Care laat ze zich niet zien (niet dat wij daar enige behoefte aan hadden hoor..) maar zodra je de verpleegafdeling opkomt besluipt ze je van achter om dan véél te dicht bij je te komen staan. Lichtelijk met haar voorgevel tegen je aangeschuurd, heeft ze dat zelf écht niet door??? Maar goed, ze zag vanmorgen Kit op de afdeling komen en ze vond dat Kit zo een tevreden werd binnen gebracht, zo mooi om te zien (met een licht kwelerige toon). Dus ik zei: “Ja, wat denk je met al die morfine! Dan zou ik ook tevreden zijn, … ” Daar schrok ze gelukkig wat van, misschien was het ook mijn oogopslag die haar wat weg jaagde. Maar goed, ze zag een ander slachtoffer die ze kon belagen en heeft mij verder met rust gelaten.

Maar Kit was weer super, van de meeste slangen is ze nu af en ligt erg lief en tevreden (oeps Bertientje had dus gelijk) naar me te kijken. Er kwam zelfs al een voorzichtige ‘aggu’ uit. Hoe trots kan een moeder zijn. Helaas wist de andere moeder op de kamer dat niet naar waarde te schatten dus moest ik mijn blijdschap met de knuffels op Kit haar bed delen. Ook leuk!!

Kit heeft eindelijk, hoe ze het op de IC noemen, ‘de bocht genomen’. Vooral niet te verwarren met het ‘bochie om’, want dat is toch héél anders… Maar sinds vanmorgen is ze van de beademing. Toch netjes nu we 14 dagen verder zijn. De geschatte tijd die Kit op de IC zou doorbrengen zou minimaal 1 en maximaal 7 dagen zijn. Nou, zitten nu op het dubbele van het maximale, mooie score!! En we zitten nog niet op de verpleegafdeling.
Maar hier ben ik wel héél erg blij mee. Leuke verassing voor d’r vader als die vanavond komt.

Kit lag héél lief te huilen toen ik vanmorgen met mijn moeder kwam. Heel schor stemmetje, maar ik was zo blij haar eindelijk weer te horen. Alleen ze bleef huilen, leek net of ze haar mopperverhaal wilde vertellen. Uiteindelijk wel wat gekregen om te slapen, want anders wordt ze nog schorder (..?? schorrer.. meer schor!).

Kit had zoveel knuffels op haar bed liggen die ze van iedereen heeft gehad, de verpleging had het er maar druk mee. Overal hing of stond er wel een knuffel! Maar nu wisten ze zich geen raad meer met wat ze er mee moesten. Dus de levensgrote dolfijn van Michiel ligt nu tijdelijk in Bink zijn bed in het Ronald MCDonald huis.

Ik ben op het moment wel echt doodop, maar dat gaat denk ik wel weer over. Alhoewel, als ik alle koppies zie van de ouders die hier rondlopen. Ik heb er volgens mij ook een aantal rimpels bij. En mijn normale oh zo stralende teint heb ik denk ik ook in Assendelft laten liggen. Is toch wel klote om te zien hoe een zorgen iedereen hier heeft. Er lopen bijvoorbeeld een aantal ouders rond die net een baby’tje hebben gekregen en daarom hun ‘roze wolk’ hier mogen meemaken. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend dat leer je toch echt wel hier, al wist ik dat al. Ook is er een vrouwtje met wie we altijd zitten, die heeft haar zoon en man verloren en nu is haar 2e zoon voor dezelfde ziekte onder behandeling. En als je ziet hoe stoer die hier ziet, echt knap!! Kreeg gister ook op mijn lazer van haar dat ik niet zo moet zeuren over die pacemaker, heerlijk!! Ze zei:”of je nou steunkousen aantrek of een pacemaker heb, het is zo goed als hetzelfde”. Nou, daar heeft ze dan ook helemaal gelijk in. Ik bleef het maar noemen dat ik het vervelend vond dat Kit nu ondersteund wordt met een pacemaker en dat ik bang ben dat ze die nodig blijft houden. Nou als dat dan het ergste is….. weet ik nu. Maar ik ben blij dat ik haar hier heb ontmoet want het is echt een supernuchtere en stoere vrouw. En dat kan je hier wel gebruiken want het is natuurlijk hier één en al doffe ellende. En er zitten een aantal mensen waarbij álles fout gaat en dat wil je ook niet constant horen.

Maar geniet er maar van als alles goed gaat met je kindje (of de mensen om je heen), want het kan allemaal zó anders. En dan kom je in een omgeving waarvan je niet eens wilt weten hoeveel verdriet er kan zijn.

Maar onze Kittepetit doet het nu super!! En ik kan niet wachten tot we haar weer lekker thuis hebben en ze het hele huis zo hard bij elkaar huilt dat we er gek van worden.

Vanavond komen mijn grote Bink en XL-Bink weer hierheen, gezellig!!