We zijn er bijnaaaa, we zijn er bijnaaaaa

Maar nog niet helemaal, kontje kaal!!
Vandaag heeft de zaalarts ons verteld dat we er bijna zijn, oehhhh. De pacemaker-draadjes zijn er uit getrokken (ieljjj, die liggen op het hart en worden door haar buikje eruit getrokken). En alle medicijnen worden afgebouwd en hun planning is Kit vrijdag naar huis te sturen.
Kit was vandaag alleen erg mopperig en huilerig. Erg vervelend omdat je niet precies weet of ze pijn heeft of niet. Bij een ‘normale’ baby kan je altijd nog naar de wijze woorden van je oma of (schoon)moeder luisteren. Maar nu is het allemaal zo anders aangezien ons grietje een groot litteken over haar borst heeft lopen. En ik heb geen idee hoeveel last ze heeft van haar borstbeen, luchtpijp, hart, enz.
Af en toe huilt ze zo hard en is ze helemaal kletsnat van het zweet. Drinken doet ze trouwens nog voor geen meter (centiliter). Morgen komt er een logopedist om even mee te kijken. Ben benieuwd welke kunstjes we mee krijgen.
Zuster Gnoompje zorgt er goed voor Kit. Kwam vertellen dat ze een broertje heeft die verstandelijk gehandicapt is. Daarom weet ze zo goed met Kit om te gaan. Ik dacht zelf dat er andere redenen waren waarom ze zo op één lijn lag met Kit (wat lichte down-trekjes..). Maar goed, dan zou ze natuurlijk geen verpleegster zijn.
Ook zei ze me dat je het aan het huilen hoorde en aan Kit zag dat ze Down heeft: anders had ze het echt niet geweten. …………..uhhh, oké…. Snap hem niet… Maar goed, heb het maar zo gelaten. Ben op het moment ook totaal niet scherp. Ben ziekies aan het worden en voelde me vandaag superbelabberd. Wil steeds vroeg naar bed, maar gaat niet echt lukken. Doe veel te weinig hier, alleen maar een beetje in het ziekenhuis hangen. Kost ook veel energie, maar op een andere manier.
Ohhh, heb zo een zin om met ze 4-en thuis te zijn!!!