We zijn al een tijdje bezig om Kit zindelijk te krijgen, maar echt makkelijk gaat het niet. We waren al gewaarschuwd, maar het kost toch wat meer energie dan je van te voren kan bedenken.
We volgen nu een therapie die Kit spelenderwijs leert dat ze naar de wc gaat als ze dit voelt. Stiekem hoop je dan toch op een wonder dat Kit binnen twee weken compleet zindelijk is, zonder ook maar enige inspanning van ons. Helaas blijkt de praktijk een stuk minder rooskleurig en wordt er van ons verwacht dat wij ons hier ook op storten. En dat betekent dus dat wij Kit op gezette tijden op de wc moeten zetten en haar heel enthousiast belonen als het een keer is gelukt.

Mooi gezegd, en we zijn het ook echt van plan. Maar wat is dit moeilijk zeg. Enthousiast doen niet hoor, dat is toch wel één van mijn kwaliteiten kan ik over mijzelf zeggen. Maar die gezette tijden blijken bij ons thuis gewoon niet te werken. Het gaat al iets beter en door school komt er ook steeds meer ritme in, maar het duurt allemaal zo lang. En soms heb ik er gewoon geen zin in of lukt het niet.

Het is ook zo jammer dat het wc-bezoek met zoveel meer gepaard gaat. Ten eerste vind Kit het zelf geen goed plan. Dus als je het dan al een kwartier vriendelijk vraagt: eindig je toch ineens door haar aan armen mee te trekken naar de wc. Kit dweilt over de grond onder luid gelach, want dat vind ze dan wel weer grappig. Vervolgens gaat ze keurig op de wc zitten en probeert ze te plassen. Dan hoor je een “oeps” en heeft ze weer voordat je het door hebt de halve rol wc-papier over de grond uitgerold. Als ze dan klaar is vind ze het een heel goed idee om de grond schoon te maken met de wc-borstel. Heb je die uit haar handen weten te halen, rent ze in haar blote billen de kamer in, hard “poepie” roepend om haar blote billen te laten zien, net aan diegene die Bink dan mee naar huis heeft genomen. Daarna wil ze haar kleren niet aan en loopt ze blootbils rond om vervolgens per ongeluk op de stoel of grond te plassen. Want plassen op de wc betekent voor Kit 2 seconden plassen om daarna meteen te stoppen.

En als laatste variant vind ze het leuk om de wc deur op slot te doen. Het enige voordeel daarvan is dat wij dan even vijf minuten rust hebben…

Kit blijkt een voorliefde te hebben voor vieze woorden. Ze heeft al een tijd de neiging om in het wilde weg poepie, dikke billen, kuttie en piemelscheet te roepen. Gelukkig is elk woord een fase en is het nu vooral piemel. Elk antwoord dat ze geeft wordt afgesloten met een piemel. We hebben het ook nu weer proberen te negeren, maar laatst waren Bart en ik er helemaal klaar mee. Elke keer als Kit piemel zegt, krijgt ze een waarschuwing. Doet ze het daarna nog een keer, dan gaat ze in de hoek. Dit betekent dat we toch nog af en toe Oost-Indisch doof moeten zijn want anders zit ze de hele dag in de hoek. En dat lijkt ons nou ook weer niet een heel goed systeem. 

Ik snap niet waar het vandaan komt, en in principe handelen we altijd wel volgens het boekje. Negeren en afleiden, op een ander moment uitleggen waarom het niet mag. Maar ze blijft het zelf gewoon erg grappig vinden. En ik heb ook soms het idee dat ze het echt per ongeluk doet. Vooral de laatste dagen dat wij streng zijn, kijkt ze geschrokken. Dus misschien heeft het toch effect en heeft ze hopelijk over een paar weken een ander stopwoord.

Deze fases zijn zo hardnekkig dat ik me dan toch stiekem meer zorgen ga maken over hoe we dat moeten doen als ze ouder is. Kit heeft zo een eigen wil en lijkt zich soms niets van ons aan te trekken. Leuk van een afstand, maar als je als ouder de hele dag een piemelroepende downer om je heen hebt hangen- dan komt er zelfs een moment dat ik mij ga schamen. Gelukkig is dit nog niet gebeurt, maar ik kan mij voorstellen dat dit lastiger wordt als Kit niet meer het lieve kleine kleutertje is.

Misschien toch handig om een vervangend woord te vinden?