En dan worden er opeens een pallet boeken bezorgd. Na anderhalf jaar “zwoegen en zweten” heb ik eindelijk een echt boek in mijn handen. Gelukkig voelt het papier goed en buigt de kaft op de juiste manier mee. Want, besefte ik pas de avond ervoor, dit telt mee tijdens het lezen.. Ik bedacht me hoe kritisch ik zelf naar boeken ben en dat een verkeerd lettertype of te dun papier er bij mij al voor kan zorgen dat ik een boek weg leg. Of het moet van Jo Nesbø of Karen Slaughter zijn. Want hun boeken kan ik nooit zo wegleggen.
Ik krijg de zenuwen dat straks ons verhaal door “iedereen” te lezen is en vraag mij af wat ik ons op de hals heb gehaald. Waarom wilde ik dit nou zo graag?
Als ik naar de kaft kijk, zie ik een mooi meisje op onze bank zitten. Een blij en stralend koppie dat geniet van het leven. En dan weet ik weer waarom ik dit heb gedaan. Ik wilde graag ons verhaal vertellen om te laten zien dat als dingen niet lopen zoals je eerst had verwacht, dit niet het einde van de wereld hoeft te betekenen. En dat als jouw kind wordt geboren met minder mogelijkheden dan je van te voren had bedacht, jij daar zelf kansen in kan creëren. Ik wil geen maatschappelijke boodschap vertellen maar enkel alleen een positieve. Maar ook dat bij positiviteit, verdriet kan horen.
Ik hoop dat mensen met plezier mijn boek gaan lezen en dan zien dat wij als gezin eigenlijk helemaal niet zo verschillen van de ander. En dat ook onze dochter op haar manier aan alles mee kan doen, al is dat soms met wat hulp van haar broers.
