‘En ben je dan niet in een gat gevallen, nu je boek af is?’ 
‘Nee joh, ben nog zo druk met alles….’

Ondertussen kijk ik voor de 30^ste keer op mijn telefoon en vernieuw mijn Facebook door de tijdlijn even naar beneden te trekken. Heb ik nou echt al een uur geen berichtje gehad? Dat is wel heel lang. Ik irriteer me aan mezelf dat ik steeds op mijn telefoon kijk. Maar de laatste weken heb ik zoveel berichtjes gekregen dat ik er ondertussen aan gewend ben geraakt en er ook bijna de hele tijd mee bezig ben.

De volgende ochtend word ik wakker en voel me doodmoe. Als ik naar beneden kom is iedereen lekker aan het spelen en is super lief. Bart is op de laptop aan het werk en kletst ondertussen met me. Ik weet even niet wat ik moet doen. De Ipad is bezet, mijn telefoon gaf één nieuw berichtje aan en dat bleek een reclamemailtje. Ik ben te laat wakker geworden om te trainen dus ik voel me ook nog eens een in- en inlui persoon. Ik irriteer me aan Bink die voor de zoveelste keer buikpijn heeft en met zielige “Puss in Boots-ogen” naar me kijkt. Ik irriteer me aan Bart omdat hij op de computer zit en niet zijn complete 100% aandacht voor mij heeft. Het zou eng zijn als hij dit wel had, maar nu voel ik mij op dit moment gewoon. Ik irriteer me aan Kit en Dex omdat ze nog steeds niet zelf kunnen douchen en aankleden. Ik wil gewoon even alleen zijn. Helemaal niemand om mij heen en de hele dag nietszeggende tv series kijken die over zwangere tieners en highschool-vriendschappen gaan.

Ik ga op de bank zitten met mijn 3^e bak koffie en begin ruzie te zoeken met Bart. Hij vind het allemaal onredelijk en weet weer met allemaal slimme zinnen mij er van te overtuigen dat het compleet aan mij ligt en ik niet zo vervelend moet doen. Maar één ding weet ik zeker, het ligt zó niet aan mij.

Als ik later op de dag meerdere aanvaringen heb en mij moet inhouden om een kind op straat geen schop te geven (hij keek echt heel raar naar ons..) begin ik te twijfelen. Zou het toch aan mij liggen?

Ben ik vandaag in dat gat gevallen?

Dan besluit ik mij compleet over te geven aan dit klote gevoel en de dag door te komen. Morgen is alles vast beter.