Jongleren..

‘Is het nou heel anders, een kindje met Down?’ lieveheersbeestje

Die vraag krijg ik wel vaker en ik vind het nog wel eens lastig antwoorden. Want elk kind is hoe dan ook anders. En Kit is natuurlijk nog maar vier, dus veel ervaring heb ik niet. Een groot verschil is dingen leren zoals lopen, (netjes) eten, tanden poetsen, enz. Ging bij Bink en nu bij Dex veel vanzelf, bij Kit moet je veel aansporen en herhalen (en herhalen.. en herhalen). Een ander groot verschil vind ik een bepaalde rust die kinderen na hun tweede jaar krijgen. Iedereen kent de ouders die op een verjaardag achter hun dreumes aan rennen. Zweet staat op hun voorhoofd en een lichte paniek in hun ogen. Het kind rent blij langs hete koffie en neemt in het voorbijgaan een bak chips mee die op de grond valt en gaat met zijn oog net langs die scherpe punt van een kind-onvriendelijke tafel. Dit gaat na een paar maanden over en op de verjaardag daarna zie je de ouders rustig staan kletsen. Af en toe een blik op hun kind is genoeg om controle te houden.


Met Kit voelt het die eeuwige verjaardag waarbij je met je ene hand haar probeer weg te houden van de hete koffie en ondertussen nog een nuttig gesprek probeer te houden over wereldvrede. Ondertussen wordt er in je oor geschreeuwd omdat de communicatie in zo een drukke kamer niet helemaal vanzelf gaat en Kit niet begrijpt dat je haar probeert te helpen.
Het lijkt soms alsof Kit als missie heeft je zoveel mogelijk dwars te zitten. Aankleden en verschonen is altijd een avontuur en gevecht. De tv moet nog steeds gelikt worden al zeggen we nu al twee jaar: “niet likken!”. Bij het ontbijt houdt Bart elke ochtend de hap voor haar mond die pas na 5 keer dreigen open gaat. Zelf je broodje in je mond doen is namelijk ook best lastig te onthouden en dit gebeurt pas halverwege het ontbijt. Buiten is altijd de kans dat Kit wegloopt en ben ik altijd bang dat ze ineens de straat op rent. Dit heb je ook met elk kind, maar dit wordt op een gegeven moment iets minder. Die leert zien dat er ergens een stoep is en dat als mama of papa hun stem verheffen er ergens gevaar is. Kit interpreteert het nog steeds als aanmoediging en rent nog harder weg.

Maar daar tegen over heeft Kit zoveel sprongen gemaakt in de laatste maanden op de basisschool. Ze speelt samen met haar broers en ik zie haar heel vaak eten koken in de speelkeuken. Daarnaast komt ze bij “1,…,2….3” naar je toe rennen alsof ze naar je luistert. En is het nu tijdens het aankleden alleen maar lachen om je dwars te zitten in plaats van boos te zijn. Maakt het al iets gezelliger.

Dus het antwoord? Ja het is anders, maar op dezelfde manier. Je blijft gewoon iets langer steken in de periodes waar je bij “andere” kinderen zo doorheen bent. Maar ook net als bij alle kinderen: je bent het zo weer vergeten 😉

 

 

Geplaatst in: 2014