“Woont ze nog thuis?”, vraagt iemand aan mij.

Ik kijk naar mijn lieve grietje die achter een ander meisje aan huppelt. Ze versnelt en springt over iets wat op de grond ligt. Ik ben verbaasd over de vraag, want waarom zou Kit niet thuis wonen? Als ik naar Kit kijk zie ik een bijna “normaal” meisje, motorisch erg handig, gek op spelen en basketballen. Ze klimt zo in de touwen bij ZaanForce en zoekt graag contact. Ok, niet iedereen verstaat wat ze zegt, maar dat gaat ook steeds beter. En ja, als ze bezig is hoor je de hele tijd “gggggg” omdat ze nou eenmaal een zenuwtik heeft en graag haar keel schraapt. Voor ons best handig want we weten altijd waar ze ongeveer is. En als ze met andere kinderen speelt, kan ze soms een beetje vreemd uit de hoek komen, niet ieder kind vind het namelijk leuk om bijvoorbeeld “Fikiew-mens” genoemd te worden. Geen idee wat ze er mee bedoelt, maar een 7 jarig kindje kan er nogal beledigd over zijn.

Kit is zo geaccepteerd in onze omgeving, dat ik er ook niet altijd meer bij nadenk. Pas als we weer ergens komen waar mensen Kit niet kennen, besef ik eigenlijk pas weer dat ze anders is. En dat het ook allemaal wat anders werkt bij haar. Dat een nieuwe omgeving nogal verwarrend is en niet zo vanzelfsprekend is zoals bij ons. Dus als je een weekendje weg op de camping bent, en je gaat voor de 20^e keer naar het toiletgebouw, is het ook lastig om de weg terug te vinden. Al is het één weg, met één keer afslaan. En zo was het dus, dat ik dit eigenlijk vergat. Ik vergat dat het voor Kit niet vanzelfsprekend is. Dus toen ze na een half uur nog niet terug was en Bink mij er op wees dat Kit er nog niet was, schrok ik. Ze zal toch niet de halve camping over zijn gegaan? Want hoe kan zij vertellen waar ze zit? Want hoe gaan mensen haar verstaan? En zo werd de onbekende omgeving voor Kit, ook ineens mijn onbekende omgeving en ik voelde hoe overweldigend dit voor haar is.

Ik liep snel naar de toiletten en daar zag ik haar midden op het pad in kleermakerszit zitten. En ik hoorde haar “gggggg” terwijl ze met het zand op de grond aan het spelen was. Aan de overkant zaten 4 kinderen op een rijtje, waarvan er een paar vreemd naar haar keken. Waarschijnlijk had Kit iets geks naar ze geroepen en probeerden ze te plaatsen wat ze daarmee bedoelde. Ze kon de weg niet vinden en wachtte rustig tot wij haar kwamen zoeken.

En daarom ben ik zo blij met onze omgeving, dat iedereen Kit kent én accepteert. Natuurlijk komen er af en toe kinderen naar me toe om te vertellen dat Kit iets geks tegen ze heeft gezegd of iets niet wilt doen. Maar ze zijn er ook om Kit te helpen als ze even iets niet durft of om met haar te spelen.

Dus ja, ze woont gelukkig nog thuis! In haar eigen bekende omgeving.

Oké.. Ik mis het schrijven! Dus ik heb besloten mijn blogs weer op te pakken. De laatste tijd hoorde ik steeds vaker de vraag of ik weer een boek ga schrijven. Ook hoor ik vaker dat mensen mijn blogs missen. Daarom begon ik er de laatste weken steeds meer over na te denken om weer te beginnen. Toen heb ik overlegd met mijn kinderen, zij waren een van de redenen dat ik er eigenlijk mee was gestopt. Ik kreeg er namelijk steeds meer moeite mee dat ik hun privé zaken op Facebook en internet zette. Nadat ik het uitlegde wat ik dan schreef en wat de gevolgen dan zouden zijn vonden ze het gelukkig  helemaal prima!

Dus hier zit ik weer, achter mijn laptop, typend en nadenkend over de afgelopen periode. Het is nu ruim 3 jaar geleden dat ik heb geschreven, en in de tussentijd is er ontzettend veel gebeurd. Wij zijn als gezin ontzettend gegroeid en de kinderen zijn letterlijk ook heel erg gegroeid.

Kit is sinds de mei vakantie naar speciaal basisonderwijs overgestapt. Zij redde het door organisatieproblemen helaas niet meer in het reguliere onderwijs. Het was een moeilijke en heftige stap, die achteraf gezien misschien wel veel eerder had gemoeten. Het blijkt dat ons dwarse grietje ontzettend op haar tenen heeft moeten lopen. We hebben sinds de overstap een heel ander kind terug. Het afgelopen jaar heb ik veel moeite met Kit gehad. Haar gedrag was af en toe verschrikkelijk en voor mijn gevoel liep ik constant op mijn tenen om alles maar in goede orde te laten lopen. Als mensen vroegen hoe het nou was om een dochter met Down te hebben kon ik alleen maar denken aan de “verschrikkelijke” gedragsproblemen die constant aanwezig waren. Nu, kan ik het mij haast niet meer voorstellen hoe ze zich heeft gedragen. Heb namelijk een lief en gezellig meisje om mij heen lopen.

Dus vanaf nu zal ik weer wekelijks via de website en Facebook jullie vertellen over het hebben van een meisje met Down én haar 2 lieve broers, fantastische vader en mijzelf.. Tot snel!

Dat kinderen troep maken, dat weet ik. Alles mag bij mij uit de speelgoed kasten, iedereen mag verfen en kleien, hoe meer bende hoe beter er gespeeld wordt. Maar toch heb ik het idee dat Kit het naar een heel ander level kan brengen. Je kan haar gewoon geen minuut alleen laten. Gaat ze naar de wc en je kijkt even de andere kant op, dan ligt weer de hele wc rol afgerold op de grond. Staat ze samen met Dex bij het aanrecht in bakken te roeren, dan moet de lepel weer heel hard heen en weer geschud worden zodat overal bruine smurrie zit. Staat Kit onder de douche en ik moet even de badkamer uit, dan ligt binnen no time van alles in de badkuip, is de shampoo leeg gegooid en staat de vloer blank. 

Het is soms zo vermoeiend..  

 

Ik vraag me dan ook af of dit gewoon haar persoonlijkheid is, of dat het bij het down hebben hoort. Want dat onbehouwen, geen gevolgen zien, het zelf heel grappig vinden, ondeugend, niet luisteren, het hoort ook bij haar. Maar soms krijgen we het idee dat ze het echt express doet om ons dwars te zitten. Want overal nee op zeggen, als je al lang geen twee meer bent – dat is heel irritant. Maar als we haar er op aan willen spreken weet je niet altijd of het binnen komt. Dus we blijven het herhalen, uitleggen, en ook in de hoek als het te erg wordt. 

En ondertussen blijven we opruimen en opvangen van alles wat er in de lucht vliegt.   

Sindskort schrijf ik ook voor de website van J/M! Deze blogs zijn speciaal voor de J/M geschreven.

De invalshoek die gebruik voor de blogs op deze site zijn Bink en Dex. Welke invloed Kit & Down op hun heeft en hoe zij met hun zus omgaan. De blogs worden elke week op dinsdag of woensdag gepubliceerd.

Lees hier het blog.

Geduld en tolerant

Soms vraagt het veel van broers en zusjes. Gelukkig heeft Kit 2 héél lieve en geduldige broers….