Kit heeft vorige week haar buisjes gekregen en we hebben een héél ander kind terug. Oké.. het is nog steeds onze lieve Kit, maar ze is zo opgeknapt. Het bleek ook ontzettend nodig te zijn. Het was echt onwijs ontstoken en zat helemaal vol met pus. De KNO-arts verwachtte zelf ook dat ze nu veel beter zou horen. En dat doet ze! Tot vorige week kon je haar naam roepen en ze bleef gewoon hooghartig doorspelen. Ook bij spelletjes en liedjes bleef ze je lief aankijken maar echt reactie, mwahh. Weet ik dat mijn zangkunsten ook niet echt heel goed zijn, maar kom toch wel aardig in de buurt van de Josti-band. Je zou dus denken dat het Kit wel aan zou spreken . Maar nu reageert ze overal op en is ze lief aan het kletsen. Verschillende geluiden aan het maken en echt reageren. Ook is ze een stuk vrolijker en meer bezig. Dus ik denk dat ze gewoon erg last van haar oren had.

Het was wel weer een ontzettend gezellig avontuur in het ziekenhuis. Één van de verpleegsters die ons opving in de uitslaapkamer dacht zelfs als dat ik een collega was. Ik denk dat ik toch wat te vaak in het ziekenhuis kom. Heb me daarna ook maar als collega gedragen door ons naar huis te sturen want als ik op hen had moeten wachten duurde het nog een uur. Gang van zaken is dat als je kind gedronken heeft je naar huis mag. Maar goed, Kit had al haar halve fles op en nog zei niemand wat. Heb toen 1 van de dames maar doorgegeven dat de vader van Kit de auto mocht halen en ben onze spullen gaan pakken. Ze pikten het ook nog. Werd ook een beetje baldadig daar.. Zat er al 3 kwartier met een hysterisch kind naast me die niet stopte met huilen. Op een gegeven moment begon hij zelfs zijn moeder te slaan en wisten de verpleegsters ook niet meer wat ze er mee aan moesten. Mijn voorstel om hem onder een koude douche te zetten werd niet helemaal in dank afgenomen door zijn moeder (probeer ook maar te helpen hoor…). En aan de andere kant zat er een droppige papa die het allemaal wel wat spannend vond. Dus ja, toen hij vroeg:”hoe lang blijft hij zo slapen?”, kon ik het niet laten om hem te zeggen:”een dag of 2!”. Maar die meneer zag de humor er ook niet echt van in. En toen er op een gegeven moment een (grote!) jongen van een jaar of 8 binnen werd gereden en ik wilde zeggen:”Wat een lelijke baby!”, (er lagen alleen maar baby’s/peuters) vond ik het wel tijd om naar huis te gaan… Heb het gelukkig niet gezegd want ik denk dat zijn moeder het niet echt had gewaardeerd. Al was ze misschien te druk met haar zoon te helpen omdat die de hele boel aan het onderkotsen was…
Ik was weer ff klaar met het ziekenhuis!

Kit gaat nu ook steeds meer zelf zitten, gisteravond trof ik haar zelfs zittend in bed aan. Wat een heerlijk gezicht! Al gaat ze nu wel vaker op de verkeerde manier zitten. Als ze op haar buik ligt duwt ze zichzelf omhoog op haar handen en gaat net zo ver omhoog dat ze haar benen in split zittend naar voren kan duwen. Beetje Chinees Staatscircus-achtig! Ach, ze heeft dus door dat dit de makkelijkste manier is, ook knap..

Één dezer dagen krijgen we haar bril, had zaterdag al gehoopt maar denk nu morgen. Aangezien ik nu nog geen telefoontje heb gehad. Ben benieuwd of ze daar nog van gaat opknappen. Straks schrikt ze zich te pletter als ze onze koppen goed zit. Nu lacht ze nog lief, maar wat denk je als ze ons haarscherp ziet.

Nou, je gaat voor een scheel oog naar het ziekenhuis… En je komt er 2,5 uur later uit met een verwijzing naar de opticien. Kit heeft namelijk -3 en -5, haha! Arme kind zag ons gewoon niet als we een paar meter van haar af stonden. En wij maar zwaaien .

Mevrouw Orthoptie wilde eigenlijk nog een aantal maanden wachten. Maar ik vind zelf alles wat haar ontwikkeling in de weg staat wat opgelost kan worden, moet direct opgelost worden. Voor het zelfde geld is dát net de reden dat ze niet kruipt. Dat ze eigenlijk wel wilt, maar niet durft want het is zo vaag daar verderop…

Dus volgende week gaat er een hele wereld voor d’r open. Geluid en beeld, the total experience! (woensdag gaan we voor de buisjes in de oren namelijk). Wat zal Kit gesloopt zijn einde van de dag. Daarom is ze natuurlijk altijd zo lief zoet. Ze zit gewoon helemaal in d’r eigen wereldje.

Vrijdag moeten we voor de definitieve meting van haar ogen nog eens naar het ziekenhuis. Is wel weer een lekker ouderwets weekje, maandag kinderarts, vandaag orthoptie, vrijdag oogarts. Dinsdag zou ze eigenlijk naar het consultatiebureau voor de prikken moeten, maar die hebben we afgezegd. Woensdag gaan we voor de buisjes namelijk.

Bink was vanmorgen lief aan het helpen in het ziekenhuis. In zijn Superman-pak kreeg hij opmerkingen van iedereen. Ondertussen de wagen duwend en kletsen. Alleen mevrouw Orthoptie vond dat hij maar even héél stil op de stoel moest zitten. En niet bewegen! .. ja… dat doet een jongen van 3 zo… Dus hij trok niets van d’r aan en ging lief rustig spelen. Hij is superzoet bij de dokters hoor. Is lief aan het kijken en weet af en toe wel op heel verkeerde momenten iets te zeggen. Maar ja, daar ben je 3 voor! Ik ben 30 en ik denk nog dat de wereld om mij draait (doet het ook hoor..). Bij de kinderarts van de week kreeg ik het hele verhaal over Kit haar schildklier te horen (waardes zijn iets te hoog, maar nog niet zorgwekkend) en Bink opeens dwars er door heen:”ik zit op dansen!…” Hahaha, heerlijk!

In de laatste 14 maanden en een beetje ben ik eigenlijk nooit iemand zo op straat tegen gekomen die een jong kindje met Down had. Aan de ene kant vond ik dat jammer, maar aan de andere kant ook wel weer lekker. Want wat is nog confronterender dan iemand anders met een Downie.

Het toeval wil nu dat ik in de kerstvakantie binnen 1 week, 2 mensen heb ontmoet. De eerste ontmoeting was de meest opmerkelijke omdat dit kindje op precies dezelfde dag als Kit geboren was: 8 oktober 2009. Hoeveel worden er nou geboren in het jaar en dan nog op dezelfde dag. En ook heel toevallig dat we elkaar tegen kwamen en aan de praat raakten. De moeder kwam uit Nijmegen en was toevallig even in Amsterdam om te winkelen. En ik stond op dat moment net voor de winkel omdat het mij te druk was met een kinderwagen en een Bink die het hele zolen-rek aan het leeghalen en herschikken was. De moeder had het niet aan Kit gezien en vertelde mij dat haar dochtertje Down-syndroom had. Ik had het al gezien door de gekke koppen die ze trok, net als Kit kan doen. Dus erg leuk om te zien! Beetje onze operaties en aandoeningen vergeleken… Gezellig

En de tweede ontmoeting was bij Johanneshof. Wij liepen daar en ik zag al een meisje van een jaar of 6 rennen. Haar familie reageerde ook direct op Kit (hun Down-radar werkte prima!) dus we raakten aan de praat. Het meisje, Megan, kwam er ook bij en stelde zich heel lief voor met gebarentaal. Het was een ontzettend lief meisje en ook de ouders waren super vriendelijk. Vond het lekker om te merken dat ik het niet meer zo moeilijk had als in het begin als ik in de Snuiter op Rosariumplein kwam. Was alleen maar supertrots op zo een meisje dat die zo lekker aan het spelen was. En die zich prima leek te redden.

Verder gaat het met Kit prima! Volgende week woensdag krijgt ze haar 3e “operatie”: buisjes in d’r oren. Ik weet nog van vroeger dat dit meestal de kinderen waren die toch al wat nerderig waren. Mochten niet duiken in het water, en meestal ook geen cola drinken. (was vroeger heel generaliserend, als ik ergens ging spelen en thee moest drinken was ik er al klaar mee, ben gelukkig tegenwoordig ietwat genuanceerder). Maar ik ben nu alleen maar blij dat Kit het krijgt. Dacht eerst dat ze gewoon wat hooghartig was en mij negeerde als ik haar riep. Maar nu blijkt ze waarschijnlijk wat dovig te zijn door vocht in haar oren, haha!

Van de week toen onze fysio er was heeft Kit haar kunst van zelf gaan zitten laten zien. Ik blij, omdat de vorige keer dat Kit dit deed wij het gemist hebben… Zelf was ze ook supertrots en bleef maar in haar handen klappen (ook zo een goede kunst!!!).

Ik merk nu aan Bink dat hij het toch wel vreemd gaat vinden dat Kit zo vaak naar het ziekenhuis moet. Probeer het wel in evenwicht te houden dat hij niet elke keer mee hoeft. Maar aangezien Kit nu ook 2 dagen naar het kinderdagverblijf gaat ontkom ik er niet aan dat hij wel me moet. Deze weken moeten we paar keer naar het ziekenhuis. Vorige week KNO, maandag kinderarts, aankomende woensdag naar Orthoptie voor Kit haar loenzen. (hmmm, afgeplakt oog, hoort een beetje bij de buisjes hè, hahahaha) en volgende week voor d’r buisjes. Maar hij vroeg het wel waarom Kit wéér naar het ziekenhuis moest. En zijn vriendinnetje heeft een zusje en die is een half jaar jonger dan Kit: en die loopt al! Dus dat begint hij nu wel gek te vinden. Ik probeer het nu wel eens uit te leggen dat Kit wat meer tijd nodig heeft om dingen te leren. En dat zij inderdaad wat vaker ziek is, maar dat dit niet erg is. Wil ook niet de woorden in mijn mond nemen “Kit is speciaal”. Want ja, waarom is Bink dat dan niet?? Ach, ons kleine grietje is gewoon zo, die heeft een totaal eigen leeftijd zoals ee poes ofzo….

Gister op de verjaardag van Sanne (mijn lieve vriendin!) had ik er ook totaal geen moeite mee dat Kit nog een mini-meisje is die lekker op d’r billen zit. Vond het een tijd geleden nog wel eens moeilijk omdat de verschillen dan zo duidelijk worden. Maar moet zeggen dat dit nu toch veel minder is. Ik was ook wat druk omdat Kit ‘beetje’ eenkennig is en als een kindje gaat huilen zij probeert er overheen te komen door nóg harder te huilen (dramaqueen). Dus tijd om na te denken had ik niet . En het scheelt ook dat iedereen in onze omgeving en op verjaardagen juist superlief en betrokken is bij Kit. Heb mij nooit vervelend gevoeld of onzeker: daar ben ik écht superblij mee (bedankt!!!). Dat zorgt er wel voor dat ik juist graag mijn dochter wil laten zien. (Bink zorgt er zelf heel goed voor dat hij wordt gezien , daar hoef ik geen moeite voor te doen). En dat is heel anders dan de moeder die ik in Amsterdam ontmoette, want die moest zichzelf er juist toe zetten om onder de mensen te komen. Die was er juist heel bewust mee bezig om toch naar buiten te gaan. Ben blij dat we ons daar niet druk over hoeven te maken….