Jongleren..

‘Is het nou heel anders, een kindje met Down?’ lieveheersbeestje

Die vraag krijg ik wel vaker en ik vind het nog wel eens lastig antwoorden. Want elk kind is hoe dan ook anders. En Kit is natuurlijk nog maar vier, dus veel ervaring heb ik niet. Een groot verschil is dingen leren zoals lopen, (netjes) eten, tanden poetsen, enz. Ging bij Bink en nu bij Dex veel vanzelf, bij Kit moet je veel aansporen en herhalen (en herhalen.. en herhalen). Een ander groot verschil vind ik een bepaalde rust die kinderen na hun tweede jaar krijgen. Iedereen kent de ouders die op een verjaardag achter hun dreumes aan rennen. Zweet staat op hun voorhoofd en een lichte paniek in hun ogen. Het kind rent blij langs hete koffie en neemt in het voorbijgaan een bak chips mee die op de grond valt en gaat met zijn oog net langs die scherpe punt van een kind-onvriendelijke tafel. Dit gaat na een paar maanden over en op de verjaardag daarna zie je de ouders rustig staan kletsen. Af en toe een blik op hun kind is genoeg om controle te houden.

Lees verder →

Een gat…

‘En ben je dan niet in een gat gevallen, nu je boek af is?’ keep_calm_morgen
‘Nee joh, ben nog zo druk met alles….’

Ondertussen kijk ik voor de 30ste keer op mijn telefoon en vernieuw mijn Facebook door de tijdlijn even naar beneden te trekken. Heb ik nou echt al een uur geen berichtje gehad? Dat is wel heel lang. Ik irriteer me aan mezelf dat ik steeds op mijn telefoon kijk. Maar de laatste weken heb ik zoveel berichtjes gekregen dat ik er ondertussen aan gewend ben geraakt en er ook bijna de hele tijd mee bezig ben.

Lees verder →

In de kast

boekenkastEn dan worden er opeens een pallet boeken bezorgd. Na anderhalf jaar “zwoegen en zweten” heb ik eindelijk een echt boek in mijn handen. Gelukkig voelt het papier goed en buigt de kaft op de juiste manier mee. Want, besefte ik pas de avond ervoor, dit telt mee tijdens het lezen.. Ik bedacht me hoe kritisch ik zelf naar boeken ben en dat een verkeerd lettertype of te dun papier er bij mij al voor kan zorgen dat ik een boek weg leg. Of het moet van Jo Nesbø of Karen Slaughter zijn. Want hun boeken kan ik nooit zo wegleggen.

Ik krijg de zenuwen dat straks ons verhaal door “iedereen” te lezen is en vraag mij af wat ik ons op de hals heb gehaald. Waarom wilde ik dit nou zo graag?

Als ik naar de kaft kijk, zie ik een mooi meisje op onze bank zitten. Een blij en stralend koppie dat geniet van het leven. En dan weet ik weer waarom ik dit heb gedaan. Ik wilde graag ons verhaal vertellen om te laten zien dat als dingen niet lopen zoals je eerst had verwacht, dit niet het einde van de wereld hoeft te betekenen. En dat als jouw kind wordt geboren met minder mogelijkheden dan je van te voren had bedacht, jij daar zelf kansen in kan creëren. Ik wil geen maatschappelijke boodschap vertellen maar enkel alleen een positieve. Maar ook dat bij positiviteit, verdriet kan horen.

Ik hoop dat mensen met plezier mijn boek gaan lezen en dan zien dat wij als gezin eigenlijk helemaal niet zo verschillen van de ander. En dat ook onze dochter op haar manier aan alles mee kan doen, al is dat soms met wat hulp van haar broers. 

 

 

Een verschil..

Hoera! Vandaag is Dex twee jaar geworden. Dex en Kit zijn samen een echte Jut en Jul en als je ze ziet lopen lijkt het soms net een tweeling. Dex scheelt nog maar een paar centimeter met Kit en praat bijna net zoveel als haar. Hij haalt haar op sommige vlakken bijna in en dat is gek om te zien.bende2
Gister waren ze samen aan het spelen en Kit was even een spiegeltje kwijt. Dus ik zeg tegen haar dat die bij Dex zijn voeten ligt.
“Oh, Dex..” hoor ik haar zeggen. Om vervolgens alle kanten op te kijken, behalve naar Dex of zijn voeten. Kit weet dat ze iets kwijt is, en dat ze het wilt zoeken. Maar de aanwijzingen komen niet bij haar binnen.

‘Kit, daar, bij Dex zijn voeten!”…..

Lees verder →

Mama trekken au!

“Mama, vechten!” Kit heeft een nieuw spelletje gevonden en dat is stoeien. Vechten zoals ze het zelf zo goed zegt. Ze gaat dan voor je staan met haar vuistjes omhoog, goed in de dekking. Daarna gaan deze vuistjes snel heen en weer en het hele gevecht wordt afgemaakt met een sprong boven op je. Compleet met een lik in je nek.mamatrekkenau

Kit vind het een erg leuk spel, wat dus betekent dat ze de hele dag vragend achter je aan loopt: “Vechten?”

Ik word er onderhand behoorlijk moe van en zelfs haar broers hebben er geen zin meer in. Afleiden met andere spelletjes is geen optie, als Kit wat in haar hoofd heeft, dan wil ze het. En dat is dus de hele dag vechten.

Behalve vorige week toen ik met een opvoedkundige actie waarschijnlijk haar elleboog wat uit de kom heb getrokken. Het was op 3 december en we zaten met zijn vieren ‘Freek in het wild” te kijken. Bart had oudergesprekken op school en was ’s avonds al vroeg weg. Kit probeerde net als de chimpansees bij Freek te drinken en stopte steeds haar handen ‘r beker om daarna het drinken van haar handen te slurpen. Niet helemaal fris als je op de bank zit, maar ik liet het maar toe. Ze zat namelijk zo lekker tegen me aan en dat gebeurt niet vaak.

Lees verder →