Ik loop in de stad en kom een moeder met haar dochter tegen. Ze zijn samen aan het winkelen. Toen Kit net geboren was, kon ik heel verdrietig worden als ik dit soort moeder-dochter momenten zag. Ik dacht toen namelijk dat ik dit nooit met ons nieuwe dochtertje zou kunnen doen. Het schrikbeeld van een downtje met piekhaar en slecht praten zorgde hiervoor. Lees verder
Handen in het haar..
Ik merk aan mijzelf dat ik de laatste tijd wat negatief ben. De blogs die ik schrijf gaan vooral over de dingen die ik zwaar vind en ik betrap mijzelf steeds vaker op zuchten en steunen als ik thuis ben. De reden is logisch, een groot deel van de tijd die ik thuis ben, zit ik alleen met de kinderen. Sinds Bart zijn eigen sportschool heeft, naast zijn baan op school, valt er veel op mijn schouders. De was, huishouden, elke avond 3 kinderen naar bed brengen, alles opruimen, vaak koken (dankzij een Paleo dieet), karate brengen/halen/kijken, …
Het is mij soms wat veel, en vooral omdat Kit haar kont tegen de krib gooit, weet ik het af en toe niet meer. Lees verder
Al die bende!
Dat kinderen troep maken, dat weet ik. Alles mag bij mij uit de speelgoed kasten, iedereen mag verfen en kleien, hoe meer bende hoe beter er gespeeld wordt. Maar toch heb ik het idee dat Kit het naar een heel ander level kan brengen. Je kan haar gewoon geen minuut alleen laten. Gaat ze naar de wc en je kijkt even de andere kant op, dan ligt weer de hele wc rol afgerold op de grond. Staat ze samen met Dex bij het aanrecht in bakken te roeren, dan moet de lepel weer heel hard heen en weer geschud worden zodat overal bruine smurrie zit. Staat Kit onder de douche en ik moet even de badkamer uit, dan ligt binnen no time van alles in de badkuip, is de shampoo leeg gegooid en staat de vloer blank.
Het is soms zo vermoeiend..
Ik vraag me dan ook af of dit gewoon haar persoonlijkheid is, of dat het bij het down hebben hoort. Want dat onbehouwen, geen gevolgen zien, het zelf heel grappig vinden, ondeugend, niet luisteren, het hoort ook bij haar. Maar soms krijgen we het idee dat ze het echt express doet om ons dwars te zitten. Want overal nee op zeggen, als je al lang geen twee meer bent – dat is heel irritant. Maar als we haar er op aan willen spreken weet je niet altijd of het binnen komt. Dus we blijven het herhalen, uitleggen, en ook in de hoek als het te erg wordt.
En ondertussen blijven we opruimen en opvangen van alles wat er in de lucht vliegt.
“Mama, ikke wat lekkers?”
Kit gaat steeds beter praten en dat weet ze zelf ook. Ze begint net zo een ouwehoer als haar broers te worden. Alleen de meeste van haar vragen gaan over eten. Vooral als ze met de Ipad op schoot zit, blijft ze vragen om een appel, wafel, koekje, broodje, yoki, appelperzik, enzovoort.
Of ze daar op dat moment echt trek in heeft of dat het een geautomatiseerde opmerking is, daar ben ik nog niet over uit. Er gaat namelijk veel in dat koppie rond, ze weet het allemaal wel, maar het komt er niet makkelijk uit.
Zo ga ik volgens Kit, als ik naar mijn werk ga, naar ZaanForce (sportschool van papa), gewoon omdat Kit dat ook altijd bij papa zegt. Maar laatst kwam het hele verhaal er uit dat ik naar de zaak ging, en iedereen die daar ook zit werd opgenoemd. Eindelijk was het goede laatje in haar hoofd open gegaan.
Daarom denk ik ook dat ze zo vaak piemel zegt. Naast dat het een woord is dat niet mag, is het ook een woord dat makkelijk te zeggen is. Dus als ze van alles wilt vertellen maar al die laatjes gaan maar niet open, dan maar gewoon piemel zeggen. Is nog lachen ook. Ik denk zelf dat het zo een beetje in haar hoofd gaat.
Het is wel erg gezellig om zo met Kit te kunnen kletsen al merk ik dat niet iedereen haar even goed begrijpt. Onze gesprekken bestaan voornamelijk uit dat ik iets vraag,- Kit geeft hier antwoord op. Ik herhaal antwoord met de juiste uitspraak en dan eventueel wat uitbreiding. Vervolgens probeert Kit dit weer te herhalen en herhaal ik haar weer.
Voor een buitenstaander denk ik wel erg omslachtig aan te horen.
Soms begrijpt Kit, als het een woord is dat een beetje nieuw voor haar is, weer niet wat ik zeg. Maar daar heeft ze een goede oplossing voor. Dan geeft ze namelijk als antwoord:
“Isda?? Isse da Engels..??”
Vijandige overname
Ken je dat gevoel? Dat je kinderen langzaam maar zeker je huis overnemen?
Elke ouder kijkt, denk ik met heimwee, terug aan die schone huiskamer met mooie meubels en spulletjes, inclusief een vaas op tafel. Een vaas met bloemen die gewoon blijft staan. Maar als ouder zit je soms op de bank en dan vind je opeens die uitgekauwde Kit Kat die op je kont plakt. Waar je pas achter komt, als je ’s avonds naar bed gaat en hoopt dat je de broek die je deze dag aan hebt gehad – misschien nog wel een dagje aan zou kunnen. Want ja, die wasmand is vol, heel vol! Met kleren die je nog maar even aan hebt gehad. Met outfits die vol etensresten zitten omdat je kinderen opeens een andere manier van eten hebben bedacht. Eten, wat vooral tussen knoopjes en in ritsen lijkt te gaan zitten.
Deze vijandige overname is de afgelopen tijd een extra dimensie in gegaan. Kit en Dex blijken namelijk een team in homewrecking! Geen kast is veilig en minstens 4x lag de hele inhoud door de huis- , slaapkamer, keuken of overloop. Want dezelfde kast, zo gek waren ze nou ook weer niet. Daarvan hadden we namelijk gezegd dat het niet mocht.
Leuk hoor, deze nieuwe twee eenheid.
Naast overdag de boel op stelten zetten, zijn ze ’s nachts ook lekker in de weer. Zo stond een tijd geleden Kit naast mijn bed omdat ze de televisie niet aan kreeg,… om 5 uur ’s nachts. Of Dex moet overgeven en besluit naar Kit te gaan, om vervolgens over haar heen te spugen. Dat ik Kit toen wakker moest maken omdat ik de kots uit d’r haar moest wassen en hun bedden moest verschonen, was alleen maar weer een reden om het even gezellig met elkaar te hebben.
Of ik kom naar beneden, na nog even een uurtje in bed te liggen, omdat ik half 7 best vroeg vind in het weekend. Tref ik Dex prinsheerlijk aan zijn chocolade Sinterklaas en Kit aan de Barbeque rijstewafels voor de televisie. Snoepkast open met allemaal open verpakkingen op de grond.
En dan zit Bink, lekker rustig op de bank met de Ipad, kijkt niet op of om:
“Mam, ik heb dorst!”
Zucht, …………Ze zijn lief hoor, maar waarom moet het met zoveel bende samen gaan….