Joepie!! Kit is toegelaten op OBS de Delta. Vanaf 8 oktober gaat zij 2 dagen in de week “proefdraaien” bij juf Lieke in de klas. We zijn superblij met de beslissing van de school. Het is toch een uitdaging om een kindje met Down op school te hebben. Mede dankzij juf Lieke durven ook wij de stap te nemen en we hebben erg veel zin in het nieuwe schooljaar. Bink liep stuiterend door de kamer toen hij het hoorde en Kit is druk “Lieke” aan het oefenen.
Het meest vermoeiende van de afgelopen tijd vinden wij toch dat Kit zo slecht luistert.
Dag in, dag uit omgaan met een meisje die totaal haar eigen plan trekt is erg energievretend. Er zijn momenten dat het goed gaat en die onthouden we dan ook graag. Maar 95% van de tijd gaat Kit volledig haar eigen gang. Een eigen gang die vaak viezigheid, gevaar of kapot maken betekent. Viezigheid omdat ze haar drinken over zich zelf leeg gooit. Gevaar omdat ze zodra ik haar uit de auto haal en neerzet om Dex te pakken, zij er van door gaat. De weg over, een parkeerplaats over, het maakt Kit niet uit. En kapot maken omdat er nog steeds hard tegen de televisie geslagen moet worden, het liefst met speelgoed in haar hand. Dit zijn maar enkele voorbeelden die al een paar jaar voor komen.
Kit is een kattig grietje die nogal lichamelijk uit de hoek kan komen. Anderhalf jaar geleden liep bijna elk familielid wel met krassen over zijn gezicht onder het mom van apenliefde. Tegenwoordig zijn het maar een paar die het moeten verduren. Thuis zijn het Bink en Dex die vaak een rotmep krijgen als ze met Kit aan het spelen zijn. Of Kit loopt door de kamer en vindt het nodig om Dex in het voorbijgaan even om te duwen. En als Bink lekker op de bank televisie kijkt, krijgt hij uit het niets een paar klappen op zijn kop. Zo ook op het kinderdagverblijf, hier zijn ook twee kindjes steeds de klos.
De afgelopen tijd is behoorlijk heftig geweest. De peuterpuberteit knalde er bij Kit keihard in en dat heeft bij Kit, maar ook bij mij voor heel wat frustratie gezorgd. Schreeuwen, knijpen, krabben en slaan, zo communiceerde Kit de laatste tijd met iedereen (behalve oom Bassie..). Het enige wat ze de hele dag deed was achter ons aan lopen, met haar armen omhoog van ‘til me op’ en om “koe” vragen. Koek en opgetild worden was het enige wat mevrouw wilde. En als we dit negeerden dan werd ons aandacht wel getrokken doordat Dex hardhandig werd omgeduwd. Dex is nogal een drama-king, dus die gilt dan alsof zijn been er af wordt getrokken. Kit blijft er dan naast staan kijken met haar handen op haar oren. Als wij dan zeggen dat ze sorry moet zeggen, doet ze haar armen om Dex heen en zegt: “ah Dex, ahhhh, Dex…” Want dat zegt ze dan weer wel… Ondertussen loopt Dex blauw aan en moeten we Kit van hem aftrekken. Wat weer twee huilende kinderen tot gevolg heeft.
En op de momenten dat ik met Kit bezig was, werd ik geslagen of er werd totaal niet naar me geluisterd. Ik werd gewoon midden in mijn gezicht uitgelachen. Het voelde de afgelopen tijd ook echt alsof Kit boos op mij was. Ze trekt altijd al meer naar haar vader toe, wat logisch is bij een meid. Maar van geslagen en weg geduwd worden, werd ik echt verdrietig.
Elke avond ben ik druk bezig met het schrijven van Mijn Kit heeft Down. Ik ben erg blij met de keuze die ik, samen met Ten Pages, heb gemaakt om het boek te herschrijven. Het gaat erg lekker en ben zo trots op wat ik allemaal al op papier heb gekregen.
Voor sommige mensen is het een “teleurstelling” dat het boek er nog niet is, want die wilden het voor de aankomende feestdagen geven of krijgen. Maar… Het boek wordt er alleen maar beter op ;)! Lees verder