Kop op en op zijn kop

Kit is nu 5,5 maand en heeft af en toe nog moeite met haar koppie overeind te houden. Ze kan het wel, maar de volgende dag moet ze er weer helemaal inkomen en kost het haar moeite. En dat is eigenlijk met haar hele ontwikkeling. Brabbelen, fruithapje eten (hoe doe ik ook al weer mijn mond open??). En dat is dus Down merkte de fysio een aantal weken terug op………………. (Oooohhhhh, dacht alleen dat ze er gewoon wat anders uit zag)

Maar het leuke is, als je met haar bezig bent, pikt ze het hartstikke snel op! En ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt maar ’s nachts in haar bedje weet ze zich helemaal om te draaien zodat ze ondersteboven of dwars in haar bedje ligt.
Ik las laatst in het Clubblad van Stichting Downsyndroom dat ouders de meeste stress ervaren van hun kindje tussen de 3 en 10 jaar. Dus eigenlijk zitten we nu in een relatief rustige periode. Hou ook soms mijn hart vast hoe dat in de toekomst gaat. Je moet heeeeel veeeel geduld hebben met kindjes met Down. Hmmm, als er iets is wat Bart en ik niet hebben (ja, echt Bart ook niet) is veel geduld. Weet nog dat ik dacht met Bink: “kom op man, je kan jezelf toch wel aankleden, je bent 2!!” Dus we hebben nog bijna 2,5 jaar om dat te gaan krijgen: geduld.

Maar volgens mij moet je dat met alle kinderen hebben, Down of niet. Sta je in de supermarkt en dan vind je kind het nodig heel veel aandacht te besteden aan het fruit en dan nog het liefst overal even in knijpen. Of in de onwijs leuke hobbelautootjes waar je dan zo lekker drollig naast staat te wachten. En we kiezen altijd diegene uit die uit zichzelf nog een keer gaat, joehooeee! Of dat ene schelpje die opgepakt moet worden, zo ienemienie dat dit zelfs je eigen fijne motoriek te boven gaat. Dus dat wordt wat met Kit, die heeft zulke dikke vingers die krijgt dan zelfs geen boomstam opgepakt.

Volgens mij probeert ze nu wel op haar zij te draaien, leuk!!

 
 

 

Geplaatst in: 2010