Op 17 november worden Kit haar neusamandelen (correctie:amandel) geknipt. En ik reageerde weer erg enthousiast met een “Ah lekker!” Is voor haar natuurlijk helemaal niet zo lekker. Ze moet ook weer onder narcose…. Maar ik denk dat Kit er wel van opknapt, al hoeft dat natuurlijk helemaal niet perse. Kit is non-stop verkouden. Bink is dat ook altijd wel geweest (en daar heeft hij nu nog profijt van: een weerstand dat die jongen heeft!!! Heb geeneens een winterjas voor hem hoeven kopen. Hij kan er gewoonweg tegen). Maar bij Kit zijn haar holtes allemaal wat nauwer en dus eerder verstopt. En de infecties en verstoppingen kunnen verholpen worden door de amandelverwijdering. Eindelijk een normale ingreep! Geen enge hart-long-machines. Maar gewoon lekker poliklinisch, na een uurtje naar huis, ijsjes eten (ouders moeten dat toch ook?) en Disneyfilmpjes-kijkend-op-de-bank-met-een-dekentje.
Wel lastig uitleggen aan Bink: “ja, dan gaan ze iets wat er in je neus zit uitknippen..” Hoe dan? “nou.. met een ..schaar ofzo…” Dus, ik hoop niet dat hij in ze hoofd haalt dat hij dat zelf ook kan. Bink speelt namelijk erg vaak dokter Bink (en hij kijkt geeneens Gree’s Anatoomie). Meestal blijft het bij prikjes geven en oren afknippen (tsja, je zal er maar last van hebben, niet?). Maar ik zie wel gebeuren dat hij binnenkort met een schaar in iemands neus probeert te komen. Dus ik moet nog even denken aan de uitleg die ik geef.
Kit doet nu al een week of 4 lijken alsof ze bijna gaat kruipen. Maar nee hoor, het schiet niet op. Ze weet zich wel aardig op haar speelkleed rond te bewegen. En als ze een speeltje niet kan pakken maakt ze hard genoeg herrie dat haar broer het wel even voor haar pakt. Maar het besef dat ze ergens zelf heen kan gaan. Nee, dat is er nog niet echt. Ach, ik hou het er maar op dat het lekker rustig is voor ons.
En die rust kan ik wel gebruiken want ik ben af en toe wel erg warrig de laatste tijd. Toppunt voor mij was dit weekend dat ik een volle boodschappentas liet staan bij de AH. Ik neem een complimentje van de caissièr (het was een jongen dus geen caissière) in ontvangst over hoe knap het wel niet van mij was dat ik met 2 kinderen boodschappen deed (… gaf iedereen maar complimentjes om dingen die iedereen doet) om vervolgens een volle boodschappentas onder zijn neus te laten staan. Het erge is dat ik er eigenlijk nog één liet staan maar daar wees een lief oud dement dametje mij op. Ok, volgens mij wilde ze hem stelen, maar dat terzijde.
Maar zo zijn er nog meer dingen: In het ZMC staan, terwijl je in Assendelft een afspraak heb. TomTom instellen en met minstens 50km per uur van de weg raken en over een stoep knallen. Enthousiast achteruit in parkeren tegen een paal aan. Aangezien dit een parkeerplek tegenover mijn huis is en ik gemiddeld 2x per dag daar in parkeer zou ik het toch wel moeten weten. En zo zijn er nog véél meer dingen. Ach, heb er wel lol om!
Verder gaat het met Kit wel hartstikke lekker! Ze is zó een vrolijk tevreden kind. Kan koppen trekken waar ik helemaal blij van wordt. En dat mooie koppie van d’r zou ik de hele dag wel willen zoenen.
Dat ik van de week door het winkelcentrum liep waren er ook een aantal mensen die echt even met haar gingen kletsen of iets zeiden over d’r. En dat vond ik zo gezellig en leuk! Ben er nu wel achter dat iedereen echt wel ziet dat Kit het Downsyndroom heeft, hahaha! In de eerste maanden (ok, tot vorige week) wilde ik altijd aan mensen vragen: “zie je wat ze heeft???” Om ze dan te vertellen dat ze Downsyndroom heeft om de verbazing in hun ogen te zien: neeeeeeee, echt!?? (is wel eens gebeurd, maar toen lag ze met haar hoofd onder een deken, hahaha). Heb het nooit daadwerkelijk gevraagd hoor, maar het speelde wel eens door mijn hoofd. Maar goed, aangezien ze met haar tong uit haar mond (ze kan zo in de band van Kiss) gekke bekken aan het trekken is verraad ze zich zelf wel ietwat. Maar dat maakt mij echt helemaal niets uit. Ik vind haar zo een pronkie!
Ik had van de week wel weer een topper in uitspraken: “Wis ju van tu voruh dat je zo een kindje zou kraigen??” (probeer een beetje Zaans te schrijven, leest het?). En daar moet ik dan eigenlijk zo om lachen. Het was een onwijs lief mens en ik denk dat ze het niet zo erg bedoelde als dat het klonk. Maar soms zouden mensen zich zelf moeten terug horen. Ik heb dan ook zo de neiging om net alsof te doen dat ik niet weet dat Kit Down heeft. Maarja, daar ben ik dan veel te trots op haar voor.
Ik vind echt niet dat mensen verkeerde dingen kunnen zeggen hoor (tot op zekere hoogte), ik moet er gewoon erg om lachen. Bij mij komt ook veel verkeerd mijn mond uit. Heb laatst ten overstaan van een moeder haar zoon een lief meisje genoemd. Dus tsja, dat kan je niet eens ontactisch noemen!