Ooohhhhh, vanmorgen belden we naar de afdeling en het ging super met Kit. Grote kans dat ze van de afdeling mocht.
Dus wij naar het ziekenhuis, Bink in de buggy mee. Bart zou naar Kit gaan en Bink en ik zouden de boel op stelten gaan zetten in de Daktuin. Een speeltuin, binnen, van het Ronald MCDonald gebeuren in het ziekenhuis. Na een paar keer flink hard trekken aan de deur zag ik pas het bordje: vanaf 13.00 uur geopend. Altijd lekker als je er om 10.00 voor sta.
Dus wij naar papa toe! Toen we bij papa waren was het nog even lastig hem van de afdeling te krijgen omdat Bink daar niet mag komen. Maar het lukte. Moest wel een rugby-duik naar Bink maken want die wist met een sprint door de klapdeuren heen te ontsnappen richting Kit. Maar goed, Bart kwam met een strak koppie de deur uit. We hadden een lichte tegenvaller: Kit haar borstbeen zat naar alle waarschijnlijkheid niet meer goed aan elkaar. Als dit zo was moest ze nog eens geopereerd worden, en snel
.. K*T!
Het jammere was dat ik met al mijn Trauma-team- ervaring de zaalarts al had gewezen op het feit dat het litteken/wond zo omhoog ging met ademen. Dit was normaal zei hij.. al vond ik het een beetje een gek gezicht. (de wond dan hè, alhoewel, zijn gezicht ook) Vervolgens was het wachten op de arts. Die kwam al snel, in zijn tennis-outfit. Ik dacht dat het een familielid van het andere meisje op zaal was dus ik keek een beetje vreemd toen hij Kit wilde onderzoeken. Hij stelde zich snel voor en toen liet ik het toe. En het klopte, het borstbeen zat weer los.
Ik heb Kit nu 3 kwartier geleden bij de OK achtergelaten. Moest nu wel huilen en alles in mij zei dat ik haar daar niet moest achterlaten. Ik ben er behoorlijk beroerd van, vooral door een droom die ik vannacht had, die ik hier maar niet zou vertellen. Er zat in ieder geval een klein grijzend kereltje in die ik eerder als een onderzoeker herkende, maar nu vond ik de gelijkenis ook wel iets met de arts hebben. Helaas was deze arts niet Vladismirnoff, maar een andere waar ik de naam van kwijt ben. Maar door zijn tennisoutfit hou ik het maar op Agassi.
Nu is het wachten op het telefoontje en dat duurt nu al vééls te lang. Bink ligt lekker in zijn bed. Uitgeput van de roltrap 12 keer op en af. Aangezien ik met hem heb mee gedaan voel ik mijn kuiten ook behoorlijk. Ik ga maar eens beneden een broodje scoren. Je mag hier namelijk niet op je kamer eten. En nee, ook geen Happy Meals.