Toen Kit was geboren kwam natuurlijk het eerste moment dat je met je meissie over straat moet. Ik kan mij van de eerste keren nog zo herinneren dat ik steeds tegen iedereen wilde zeggen: maar ze heeft downsyndroom hoor! Wilde graag goed praten waarom ze er anders uit zag. Ook hoopte ik stiekem wel eens dat iemand iets vervelends zou zeggen. Gewoon om diegene even lekker de huid vol te schelden. Moeheid en verdriet speelde daarbij natuurlijk een grote rol.
Gelukkig maakten wij weinig vervelende dingen mee. Moet ook zeggen dat ik er vaak om kan lachen. Zoals een oud vrouwtje die op straat keihard tegen mij zegt:”oh, dat is een mongolletje?!!'” Uhh, ja, denk het wel…
Heb ook vaak op het punt gestaan om te doen alsof Kit geen down had. “nee hoor, zij heeft geen downsyndroom, hoe komt u daarbij?!” Maar de meest bizarre opmerking heeft Bart in het zwembad gehad. Deze mevrouw raakte met Bart aan de praat omdat zij altijd met ‘zulke mensen’ werkte. (“ja, ik heb met jullie gewerkt” tegen Kit). Alle cliché’s gooide ze er tegen aan om het gesprek af te sluiten door tegen Kit te zeggen:” nou, jij mag wel héél blij met jouw papa en mama zijn hoor. Dat ze jou hebben gehouden!!” En het lastige op zo een moment is dat deze mevrouw het in al haar liefde zegt. Met alle goede bedoelingen. Waarschijnlijk is ze naar huis gegaan, tegen zichzelf zeggend dat ze het zo goed heeft verwoord. En wij staan met een bek vol tanden. Ik kan er alleen maar keihard om lachen. ’s Avonds in bed kreeg ik er nog de giechels om.
Daarnaast vind ik het ook heerlijk dat ongeveer iedereen wel reageert op Kit als je over straat loopt. En het zorgt vaak genoeg voor gespreksstof. Soms kom je iemand tegen die ‘er ook één heeft’. Leuk, want deze limited editions zie je niet vaak ;)!
