Propjes schieten

 

Tsjonge jonge, dachten we het voor vandaag te hebben gehad?… Wordt ik gebeld na het eten door de IC, maar ik moest niet schrikken. Ze waren de laatste paar uur flink met Kit bezig geweest… Ze hadden veel moeite met haar beademen en ze konden er maar niet achter komen wat het was. Oh wacht, laten we bij het begin beginnen:

Operatie geslaagd, Bart en ik naar ziekenhuis: Veel mensen om Kit haar bed, erg druk bezig met beademen. Het lukt niet helemaal, maar uiteindelijk wel. Damn, wat een opluchting! Alles goed.. Wel een kans op infectie doordat er opnieuw geintubeerd had moeten worden voor de operatie, maar dat wachten we af. Wij helemaal blij, ze lag er lief bij, gek he, met al die morfine…

Ondertussen ging ik Mieke en Yvet halen die Binkie aan het bezig houden waren. Ik trof ze uiteindelijk aan in een winkel waar snoep en een ballon werden verorberd. Wij naar Kit, maar Bink mocht er natuurlijk niet in. Dus wij weer naar de roltrappen, groot succes. Al werd ik onderhand een beetje misselijk.

Uiteindelijk weer naar huis (Thuis ver van Huis, Ronald MCDonald, het grote huis) en daar eten waar Bink onderhand echt het hele huis op stelten aan het zetten was. Samen met Senna van 4 en Mika van 2,5 was het feest: rennen, voorstellingen en schreeuwen, heerlijk. En toen dus dat telefoontje, je schrikt toch wel ff. Uiteindelijk bleek dat Kit een propje slijm en bloed in haar buis had dus die moest er weer uit en weer een nieuwe erin. En dat was juist waar ze zoveel last van heeft. Verdorie!

Wij weer naar het ziekenhuis, met Roob en Coor die onderhand waren gearriveerd. Bink moest zich weer in de wandelgangen vermaken. Dit gebeurde uiteindelijk in onderbroek, zijn spijkerbroek moest uit. En dan schaatsen over de gang, zagen zagen wiedewagen en hard rennen. Je hoorde hem over de hele afdeling. (nee, geen idee van wie dat jongetje is, belachelijk…) Uiteindelijk zat hij in een kast verstopt voor uitgaande post, lekker rustig!
Kit lag ondertussen stiekem een beetje wakker te worden al was dit nog niet de bedoeling. Je zag haar reageren op haar broer. Maarja, met zijn snijdende hoge stem krijg je zelfs menig coma-patient alert. En ook toen ik tegen haar begon te praten gingen haar oogjes open. Ze houden haar slapende tot morgen en ze willen vanavond al beginnen met de beademing afbouwen. We wachten af.. Ik ga nog uit van een infectie en andere complicaties dus we zitten hier voorlopig nog wel.

Dus jongens, ga naar MCDonalds en gooi wat in die spaarpotjes! Bart en ik hebben schone handdoeken nodig!!!!!!

De eindjes aan elkaar vastknopen

 

Ooohhhhh, vanmorgen belden we naar de afdeling en het ging super met Kit. Grote kans dat ze van de afdeling mocht.
Dus wij naar het ziekenhuis, Bink in de buggy mee. Bart zou naar Kit gaan en Bink en ik zouden de boel op stelten gaan zetten in de Daktuin. Een speeltuin, binnen, van het Ronald MCDonald gebeuren in het ziekenhuis. Na een paar keer flink hard trekken aan de deur zag ik pas het bordje: vanaf 13.00 uur geopend. Altijd lekker als je er om 10.00 voor sta.
Dus wij naar papa toe! Toen we bij papa waren was het nog even lastig hem van de afdeling te krijgen omdat Bink daar niet mag komen. Maar het lukte. Moest wel een rugby-duik naar Bink maken want die wist met een sprint door de klapdeuren heen te ontsnappen richting Kit. Maar goed, Bart kwam met een strak koppie de deur uit. We hadden een lichte tegenvaller: Kit haar borstbeen zat naar alle waarschijnlijkheid niet meer goed aan elkaar. Als dit zo was moest ze nog eens geopereerd worden, en snel….. K*T!

Het jammere was dat ik met al mijn Trauma-team- ervaring de zaalarts al had gewezen op het feit dat het litteken/wond zo omhoog ging met ademen. Dit was normaal zei hij.. al vond ik het een beetje een gek gezicht. (de wond dan hè, alhoewel, zijn gezicht ook) Vervolgens was het wachten op de arts. Die kwam al snel, in zijn tennis-outfit. Ik dacht dat het een familielid van het andere meisje op zaal was dus ik keek een beetje vreemd toen hij Kit wilde onderzoeken. Hij stelde zich snel voor en toen liet ik het toe. En het klopte, het borstbeen zat weer los.

Ik heb Kit nu 3 kwartier geleden bij de OK achtergelaten. Moest nu wel huilen en alles in mij zei dat ik haar daar niet moest achterlaten. Ik ben er behoorlijk beroerd van, vooral door een droom die ik vannacht had, die ik hier maar niet zou vertellen. Er zat in ieder geval een klein grijzend kereltje in die ik eerder als een onderzoeker herkende, maar nu vond ik de gelijkenis ook wel iets met de arts hebben. Helaas was deze arts niet Vladismirnoff, maar een andere waar ik de naam van kwijt ben. Maar door zijn tennisoutfit hou ik het maar op Agassi.

Nu is het wachten op het telefoontje en dat duurt nu al vééls te lang. Bink ligt lekker in zijn bed. Uitgeput van de roltrap 12 keer op en af. Aangezien ik met hem heb mee gedaan voel ik mijn kuiten ook behoorlijk. Ik ga maar eens beneden een broodje scoren. Je mag hier namelijk niet op je kamer eten. En nee, ook geen Happy Meals.

 

 

Anabolen

Ahhhhh, beetje jammer.. Heel verhaal geschreven, verkeerde knopje, alles weg.. Zucht! Heb ik zo een hekel aan. Want als je het hebt geschreven, dan ben je het ook een soort van kwijt. En: ik wil zo weer naar het ziekenhuis.

Maar goed, korte samenvatting:
Van de beademing, super, dikke cavia, hard snurken, toch wat benauwd, steroiden, popeye, buisje, hijgen, dokter tevreden, wij ook, Coor naar huis, winkelen, lippenbalsam, Kit weer mooi, ballonnen, knuffels, bijna naar de gewone afdeling.

Vragen? Geen vragen?
Mooii

 

 

Buiten adem

 

Kit doet het prima, alleen gister hadden de dokters verwacht dat ze het uitstekend ging doen. Dus Kit ligt nog wel aan de beademing. Sinds vanavond ademt ze wel zo goed als zelf. En als ze nog even goed gaat plassen, dan zijn ze helemaal tevreden. Dan kan ze dus waarschijnlijk morgen wel van de beademing. En dan is het een kwestie van tijd dat ze weer naar een gewone afdeling mag.
Dokter Vladi kwam nog even langs en zei dat Kit toch ietsjes langzamer herstelde dan ze hadden vewacht. Ik merkte toen op: Well, she has Down, so she’s a bit slow.” Maar goed, wat ik nu onderhand wel geleerd moet hebben is dat de humor van artsen tijdens hun opleiding zo goed als is verdwenen. Dus had beter mijn mond kunnen houden….
Coortje is vandaag naar Leiden gekomen en Bart is naar huis om morgen te werken en met Bink te spelen. Coor en ik lopen weer te tetteren en te sketteren en luid pratend (en daardoor hijgend) over straat naar het ziekenhuis. Weten ons weer met genoeg mensen te bemoeien. Alhoewel, we zijn opmerkelijk rustig voor ons doen. In normale tijden hadden we al wat opmerkingen tegen deze of geen gehad. Is het toch ergens goed voor, houden we ons eindelijk gedeisd.

Bart komt morgen met Bink weer hier naar toe, kan ik eindelijk mijn lekkere knul weer vasthouden. Hij wilde eigenlijk vanavond al naar Kit. Maar als Kit morgen nog op IC ligt mag Bink nog geen eens bij d’r. Alleen kinderen die de waterpokken hebben gehad mogen op de IC.. Ik snap het zelf nog niet helemaal, maar er zal vast iets belangrijks achter zitten. Maar er is in het ziekenhuis een speelzaal voor de broertjes en zusjes. Dus we kunnen hem daar hopenlijk genoeg vermaken. In het huis is hier nog een jongetje van 2,5 dus hier zal dat ook wel lukken.

Bedankt iedereen voor de steun en de superlieve berichtjes!

 

 

Aan de lijn!

Zooooo, wachten is voorbij! Kit is van de OK en ligt op de IC. Alles is helemaal goed gegaan en Vladimir de Chirurg is erg tevreden. Nu is het afwachten hoe haar lichaam reageert. Het kan zijn dat ze vanavond al van de beademing wordt gehaald en dus wakker wordt. Maar het kan ook een aantal dagen duren. Dit is afhankelijk van een heel technisch verhaal waarvan ik geen zin meer heb om op te schrijven.

Maar we zijn natuurlijk superblij dat Vladimir de Chirurg het zo goed heeft gedaan!

Kit werd op een gegeven moment al een beetje wakker. Beentjes omhoog en druk heen en weer. Toen hebben ze snel haar slaapmiddel snel verhoogt want wakker worden met intubatie in je keel is geen pretje (zeggen ze…). Ons lieve kleine skatje ligt in een grote-mensen-bed, dus ze verdwijnt bijna…. En zoveel snoeren, lijnen, infusen, katheters, oplaadpunten, niet normaal. Als ze om kon keren raakt ze volledig in de knoop. Iemand is constant met haar bezig en legt ons keurig uit wat er allemaal gebeurt. Maarja, je hoeft mij natuurlijk maar weinig te vertellen met mijn ER, Private Practice en Greys Anatanamonie ervaring.
De anesthesist zag er alleen niet echt de humor van in vanmorgen toen ik zei: “Zo jongens, we kunnen opereren”. Ik bracht Kit namelijk naar de operatiekamer in mijn blauwe pak (Meredith Grey ziet er alleen veel sexy-er in uit, zo gek)