Walking on a thin line

Op een dun draadje lopen terwijl het heel hard waait. Zo voelt mijn (ons) leven de laatste tijd. En elke keer word ik er weer hard afgedonderd terwijl iedereen om mij heen hard schreeuwt en mij met veel spul en moeite er weer op probeert te duwen.

Als je ergens in India o.i.d. een reddingsoperatie bezig ziet valt mij altijd zo op hoe druk en chaotisch iedereen bezig is. Iemand wordt net onder een berg stenen vandaan getrokken (ja, echt getrokken) en door een man of 8 alle kanten opgetrokken. Met alle goede bedoelingen, maar lijkt me niet echt lekker als je net 3 dagen onder het puin heb gelegen en waarschijnlijk wel ergens een breukje heb. Maar goed, zo voelt het af en toe allemaal in mijn hoofd. En niet zozeer dat ik dan diegene ben die uit het puin wordt getrokken. Waarschijnlijk ben ik meer diegene die luid schreeuwend om hulp aan het roepen ben en de chaos wat meer compleet maak. Ik denk steeds van mijzelf dat ik een heel rustig en weloverwogen persoon (oké, ik weet ook wel dat ik dat niet ben, maar beetje overdrijven mag) ben die alles keurig onder controle heeft. Maar er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren en: PANIEK ALOM!!

Zo was Kit vorige week verkouden, net als elk ander kind in omgeving Assendelft en verder. Maar goed, bij het syndroom van Down duurt het allemaal wat langer en kan het soms ook wat erger worden. Zo zat ik dus vrijdag, terwijl ik zou gaan werken en het erg druk had, weer eens bij de dokter. ’s Ochtends klonk het namelijk alsof Kit een piepspeeltje had ingeslikt en dit in haar keel was blijven steken (zoals de hond in de film ‘Snatch’). Was al weer een week of 3 terug, dus mocht wel weer. Dokter ging onderzoeken en vond dat ze wel wat astmatisch klonk. Geen verassing want er is iets met haar longen alleen wat weten ze nog niet wat precies. Ze kreeg een inhalator die ik bij de apotheek moest ophalen. Ik mocht achter de balie bij de apotheek voor een “uitgebreide” uitleg. Fantastisch want ik wilde wel eens zien wat ze toch achterin bij de apotheek doen als je een half uur op je receptje moet wachten. Ik zie ze altijd alleen maar uitgebreid stickeren dus ik wilde het geheim van de overige 25 minuten wel eens meemaken. Helaas, ik ben nog niets wijzer geworden.

Maar goed, Kit haar inhalator. Die mevrouw pakte een buis uit die nog groter dan Kit was en daar werd een mondkap opgeplaatst. Hier moest het medicijn in worden gespoten zodat het via de mondkap geïnhaleerd kon worden. Kit vond het allemaal erg grappig en begon uitgebreid de mondkap af te likken. Hmm, werkte niet echt … Maar gelukkig hadden de dames ook een wat bescheidenere maat die een stuk beter werkte op Kit haar kleine smoeltje.

Dus wij lekker naar huis met een Kit die weer adem had! Maar ja, Kit dronk door alle benauwdheid en een nieuwe speen weer erg matig. En ik merk dat ik daar heel erg gefrustreerd van raak. Dat was dus het kleine dingetje waardoor ik weer reden had om mij PANIEK ALOM te voelen. Niet perse om het drinken maar om ALLES!! Opdrachten die af moeten, een huis die gewerkt moet worden, een Bink die niet met mij meewerkt (zo gek, een kind van 2 moet toch snappen dat alles op mama’s tempo moet en vooral geen nee mag zeggen…), Bart die elke avond weg moet, een tuin vol zand die elke avond weer ín huis ligt, een hoop strijkwerk waar je niet meer overheen kan kijken, Kit die alleen maar lief naar je lacht terwijl ze toch écht moet drinken, een auto die naar de keuring moet, al ruim een week moet sporten maar gewoon echt geen tijd heb, een rib die door mijn longen steekt (écht hoor, ik voel het!), boodschappen waar ik de helft weer van vergeet, een rijbewijs die verlopen is en de nieuwe niet kan ophalen omdat de auto bij de keuring staat.

Dus tsja, wat doe je dan als stoere mama?? Inderdaad, je belt je eigen stoere mama!! En die regelt alles dan voor je. Oké, het is bij ramen lappen blijven steken omdat Kit zich zo aan het uitsloven was voor haar oma dat er nergens meer tijd voor was. Maar het is al zo lekker dat je weet dat je er niet alleen voor staat.

En voor de mensen die ik afgelopen week ben tegen gekomen en ik kwam wat vaag over: Sorry, ik voelde mij ook heel vaag, hahahaha! Soms voel je je alsof je met je hoofd in een emmer zit en alles een beetje langs je heen gaat. Of heb ik dat alleen…..?

 

 

Geplaatst in: 2010