Tracheamawattes??

Oké, iedereen lacht me uit om mijn medische kennis maar: Kit bleef maar klooien met haar zuurstofopname en hartslag. Ik belde gisteravond nog even en toen waren ze heel druk bezig met longfoto’s. Ze konden er maar niet achterkomen wat er met ‘r was. Ik werd er heel erg ongeduldig van en besloot toch zelf ook maar eens wat op onderzoek te gaan. Ik kwam op site waarin Tracheamalacie werd besproken (slappere luchtpijp) Een aandoening die bij kindjes met Down wel eens voorkwam. Ook bij andere kinderen hoor, maar zoals iedereen weet Kit heeft Down (oh ja?? Ja…) dus er ging een belletje bij mij rinkelen. Ik direct naar de symptomen en alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Dit was zo bij Kit van toepassing, ik helemaal blij. Wilde bijna naar het ziekenhuis rennen: Stop allemaal, ik heb de oplossing!!! Maar ja, heeft iemand Dr. House dat zien doen? Nee, ik hield het bij de rustige aanpak, ik zou wachten tot vandaag. Oké, het speelde ook een beetje mee dat ze er ’s nachts niet veel aan zouden kunnen doen. Maar ja, de blijdschap was niet heel erg op zijn plaats want het zou betekenen dat Kit nog wat zou mankeren. En ook een beetje boel vervelend iets want in het aller-aller-allerergste geval zou het betekenen dat Kit met een buisje uit haar hals zou moeten ademhalen of met een zuurstoftank over straat zou moeten. En iedereen weet, je kansen om dan Miss Down te worden nemen dan ietsjes af….

Dus Bart en ik naar het ziekenhuis vanmorgen voor een gesprek met de arts. Die liet ons eerst het verhaal doen om vervolgens te zeggen dat zij hier ook aan hadden gedacht (ja ja, zou ik ook zeggen). Dit had Broeder Luuk ook al gezegd hoor, en het lijkt mij dat de artsen ook wel kundig genoeg zijn om het te bedenken. Maar ja, zij wisten natuurlijk niet van Kit haar voorgeschiedenis (ik noem een ademstilstandje, slecht eten, …. enz) thuis. Dus nu werd het voor hen ook wat duidelijker.

Dus vanmiddag gingen ze met ‘r aan de slag, cameraatje door de beademingsslang en kijken. Goede nieuws is dat ze wat ze konden zien er goed uit zag (joechei!!) Maar… het kan zijn dat er op de plaats waar de buis zit, de luchtpijp wat slap is. Maar dit kunnen ze nu nog niet bekijken dat is voor als ze van de beademing komt. Alleen de Catch 22 is, ze komt moeilijk van de beademing door dit gespook.
Nu hebben ze een grotere beademingsbuis geplaatst, dit zorgt ervoor dat de luchtpijp niet kan dichtknijpen en de zuurstofopname verbetert. We hopen dat haar hartslag hier ook beter op reageert want ze is vanmorgen ook weer aan de pacemaker geweest (tsja, dat is nu bijna net zo normaal als een schone luier… Nou ja, dat is overdreven) (Waarom schrijf ik steeds van alles (tussen) haakjes?). Dus ze willen wederom beginnen met afbouwen van de beademing en hopen dat Kit hier goed op reageert.
Ik heb wel aan de arts gevraagd of de ernstige vorm van deze aandoening is uitgesloten en deze kon zeggen dat als Kit de ernstige vorm heeft (dus met buis en zuurstoftank- gevolgen) ze al eerder in het ziekenhuis terecht was gekomen. Pfffffjjjjjoeii. Maar goed, het kan nog altijd een vorm zijn waarbij een operatie nodig is hoor. Maar het kan ook heel goed zijn dat ze er overheen groeit. Dus het kan nog alle kanten op. Zolang het maar niet de verkeerde kant is toch!

Hebben wel weer wat motivatie en zin gevonden. Dus dat is wel weer lekker. Denken erover om van het weekend even naar huis te gaan. Bink zit daar natuurlijk ook maar in zijn eentje en zijn eten is bijna op. Nee hoor, die vermaakt zich prima met opie Ropie, oma Coortje en Oma Mieke. Is denk ik alleen maar teleurgesteld als we hem komen halen. Hij vroeg wel lief of hij al bij Kit mocht komen. Zolang Kit nog op de IC ligt mag hij niet bij haar komen. Kinderen die geen waterpokken hebben gehad mogen niet op de IC komen. Lastig uit te leggen aan een 2-jarige. Ik begon ermee dat andere kindjes heel erg ziek zouden worden als hij bij Kit zou komen.. Hmmm, beetje verkeerde benadering. We houden het er nu maar bij dat Kit moet slapen en rust nodig heeft. En slapen doet ze!!! Ze ligt er verder hartstikke lief bij. Eigen dekentje en een shirtje over zich heen. Piekhaartjes alle kanten op. Maar zo buiten westen, mis haar lieve lach zo. Kan niet wachten tot ze weer in mijn vinger kan knijpen! Maar dat gaat nu nog wel een stuk langer duren.

 

Geplaatst in: 2010