Wat vagaal…

Ja hoor… We dachten eens een rustig weekje te hebben. Na de laatste ziekenhuisopname van Dex en de week erna met controle in AMC en logopedie en fysio voor Kit, was ik daar wel aan toe. Maar helaas! Op woensdagochtend worden Bart en ik wakker en gooien zoals altijd Bink en Kit lekker in bad. Ik haalde Kit uit bed en vond haar al niet zo enthousiast reageren. Meestal wordt ik onder gekittekust (sproeiend, met tong uit haar mond) en krijg ik een heel verhaal. Nu niet… Kit keek glazig en was erg wit. Ik zette haar toch in bad maar Kit bleef heel sloom en reageerde nergens op. Ging op haar buik liggen en reageerde niet op alle ‘leuke liedjes’die Bink en ik zongen. Toen Kit op een gegeven moment tegen de zijkant van het bad ging liggen hebben we haar er maar uit gehaald.. Na afdrogenin bed gelegd, er kwam nog steeds geen beweging in! Ze klonk erg benauwd en was zo afwezig..

Een ochtend volgde met wachten op de huisarts die “elk moment” er aan kwam. Van de assistent moest ik haar temperatuur opnemen en hier kwam 34,9 uit! Andere thermometer: zelfde resultaat… Toen raakte ik wel een beetje in de stress. Kit werd steeds slomer in mijn beleving en wilde alleen maar bij me op schoot. Ze was zo slap als wat!

Om 11 uur werd ik doorgestuurd naar de kinderafdeling in ZMC. In de auto kwam er eindelijk weer wat tekst uit Kit, dus voelde me al geruster worden. Een paar weken terug had Kit een soortgelijke reactie toen ze uit bed kwam en deze binnen 3 uur in één keer over, dus op dat moment wachtte ik. Alleen dat kwam maar niet!

20120616-222136.jpg

Eenmaal in het ZMC mocht ik 3x mijn verhaal doen aan de verpleging, co-assistenten en zaalartsen. Gelukkig lezen deze geen dossier dus mag ik Kit haar hele medische geschiedenis vertellen… De co-assistent stelde mij ook helemaal gerust met de opmerking dat hij wat langzaam reageerde omdat hij de antwoorden even moest verwerken en goed moest bedenken of hij alle vragen had gesteld. Wel leuk dat je dus naast een restaurant ook een ziekenhuis heb die door downies wordt gerund!

Kit knapte ondertussen weer op en was druk in gevecht haar plakkertjes en saturatiemeter los te rukken. Om deze vervolgens als een echte McGyver weer aan elkaar te binden…. Ik vond dat we wel weer naar huis konden!

Helaas.. Er was een overijverige zaalarts die opeens op het idee kwam dat Kit misschien iets had ingeslikt en de verpleging ontdekte nog wat verdachte vlekjes! Welja, zoek goed en en je vind nog wel een afwijkinkje of wat.

Gelukkig kwam daar dokter Flip! Hij probeerde met wat flauwe grapjes Kit te laten reageren. Hooghartig hoe ze is, negeerde ze hem volledig. Dit beviel hem wel en we werden naar huis gestuurd. Verklaring: een vagale reactie. Door slijmophoping gedurende de nacht wordt bij opstaan een zenuw geprikkeld. Mensen kunnen hierdoor flauwvallen of dus zoals Kit reageren.
Goed verhaal, lekker kort! Doeiii!!

En ik weer volledig uitgeput door alle paniekscenario’s die toch door je hoofd gaan als je je dochter volledig lethargisch in je armen hebt met een temperatuur ver onder normaal…

En Kit? Die speelde na haar middagdutje heerlijk op de trampoline buiten… Niks aan de hand!