ADH-Downie??

Kit is een bedrijvig grietje, zit nooit stil en is altijd met van alles in de weer. Wanneer ze iets wilt, blijft ze proberen tot het lukt. Dit heeft haar de afgelopen jaren zo goed geholpen dat ze nu op een goed Down-niveau zit. Qua grove motoriek bleef Kit in het begin namelijk wat achter, dit kwam volgens mij vooral door haar hartprobleem en de opdonder die ze kreeg met de operatie. Verder is het een onwijs eigenwijs figuur die zich totaal niet laat dwingen iets te doen. Ze doet wel erg graag na, en dan vooral Binks kunsten. Je ziet haar soms de raarste capriolen uithalen. Dus tegenwoordig loopt ze volgens mij wel aardig op, al dan niet voor, met het schema. Ze kan zelfs springen en weer op beide voeten landen. Ik vind het knap aangezien het los lopen de afgelopen dagen pas echt goed lukt :).Kit trampoline

Maar als moeder ben je natuurlijk zelfs trots op de boeren die je kind (en zelf) laat, dus helemaal objectief is dit niet. Tot de fysio  er afgelopen week was en diezelfs  zich er over uit liet dat Kit zulke sprongen in haar ontwikkeling maakt. Ze vindt Kit héél erg actief, helemaal voor een downie. Voor kindjes met Down is het door hun lage spierspanning erg zwaar om te bewegen. Ik heb wel eens gelezen dat je het kan vergelijken met het bewegen onder water. Dan kan je je wel voorstellen hoe zwaar het is om zo actief als Kit te zijn… Ik voel me al gesloopt zo einde van de dag!

Kit kan echt goed spelen en is de hele dag met van alles in de weer. Haar stoffertje is op het moment favoriet en de hele tuin en huiskamer krijgt een goede beurt. Komt mijn droom van een schoonmaak-downie toch uit!

Bink, Kit en Dex zijn wel al een echte drie-eenheid. Ze spelen het liefst allemaal bij elkaar in de buurt en gunnen elkaar gelukkig zo goed als alles. Kit zoent Dex veel en daarom treffen we hem vaak met een wetlook-kuif aan in zijn wipper. Bink en Kit stoeien veel wat niet altijd even goed gaat omdat Kit iets te enthousiast is met knijpen (“ze zijn zo sterk hè!”). Tegen Bink houden we vol dat het uit liefde is, maar als ik die venijnige blik in haar ogen zie, heb ik medelijden met diegene die haar of haar broers straks op school pest!

 

 

 

De benen nemen…

Ik kan mij niet voorstellen dat Kit oooooit gaat lopen… Als ik die kleine pootjes zie en hoe die dan met moeite dat lekkere lijffie van haar omhoog houden. Nee, dan zie ik het niet voor me hoe zij tussen nu en een jaar (we nemen het ruim, alhoewel, snel is ze niet ) zou gaan lopen.

Toen Kit nog niet kroop was ik echt volledig gefocused op dat ze zich zou gaan voortbewegen. Heb zelfs eten net buiten haar bereik gelegd (op aanraden van mijn fysio hoor!!!). Maar nu met lopen heb ik een beetje de handdoek in de ring gegooid. Het komt wel! Hoe meer ik het wil hoe minder er gebeurd… En als ik naar de gemiddelde kijk hebben we ook nog alle tijd!

Staat los: 1-3 jaar (zonder Down ligt dat tussen de 9 en 16 maanden)
Loopt los: 1-4 jaar (zonder Down ligt dat tussen de 9 en 17 maanden)

En als ik dan zo een kleine dreumes langs zie lopen met de armpjes hoog, dikke buik vooruit, zie ik Kit dat niet zo snel doen. Maar toch moet ik er een keer aan geloven dat ook wij weer achter een dreumes/peuter/kleuter (afhankelijk van Kit haar ‘snelheid’) gaan aanrennen omdat die met verjaardagen alles van tafel pakt of omgooit. Met Kit hebben we het lekker ‘rustig’. Je zet haar op de grond en ze gaat heerlijk spelen. Als het druk is blijft ze goed op haar plek. En al gaat ze kruipen, ruim voordat er zich een gevaarlijke situatie voordoet kan één van ons al bij d’r zijn.

En het ‘makkelijke’ is, we hoeven ook niet bang te zijn dat Kit opeens los gaat staan en de eerste stapjes doet en wij dit niet gaan zien… Dit vereist zo een voorbereiding en begeleiding van ons, dat gebeurt niet “voordat je het weet”. (dit hoor je natuurlijk over kinderen, daarom moet je als ouder op tijd het bedje omlaag doen, traphekjes plaatsen, gevaarlijke dingen hoog zetten). Nee, wij zijn dagelijks bezig met Kit zichzelf laten optrekken, haar benen zelf goed laten zetten, blijven staan. En jammer genoeg zitten we al een aantal maanden in de fase dat ze zelf blijft staan tegen de bank. Maar meer ook niet.. Als haar benen weg glijden, laat ze dit heel relaxed gebeuren. En het optrekken, doet ze heel veel moeite voor, met erg lief gelach tussendoor, maar verder lukt dat niet echt….

En toch kan ik stiekem niet wachten.. Kit aan mijn hand, waggelend over de straat. Om in het gemiddelde te blijven hebben we nog max 2½ jaar… Moet lukken toch!!